Bridget Walsh, Ph.D, CCC-SLP tarafından;
![[Resim: BridgetWalshFall2022.JPG]](https://www.stutteringhelp.org/sites/default/files/pictures/BridgetWalshFall2022.JPG)
Kekemelik, çoğunlukla okul öncesi yıllarda ortaya çıkan, karmaşık etiyolojiye sahip gelişimsel bir konuşma durumudur. Bu karmaşıklık genellikle kekemeliğin “nedeni” hakkında bilgi eksikliği olarak algılanır. Ancak son 15 yılda yapılan beyin görüntüleme araştırmaları, kekemeliğin, kekeme insanlarda konuşmayı destekleyen beyin devrelerinin gelişimindeki ince farklılıkları ortaya çıkaran bir nörogelişimsel bozukluk olarak sınıflandırmasını desteklemektedir.
Anatomik beyin görüntüleri, konuşma üretimini destekleyen anahtar beyin yapılarındaki gri madde (hücre gövdesi) farklılıklarını ve bu bölgeleri birbirine bağlayan yollardaki beyaz madde (akson) farklılıklarını ortaya koyuyor. Bu konuşma ağlarının zaman içindeki gelişimini izleyen çalışmalar, kekemeliği düzelen çocuklarla kekemeliği devam eden çocuklar arasındaki büyüme yörüngelerinde farklılıklar olduğunu göstermektedir .
Laboratuvarım, bu anatomik farklılıkların kekeleyen çocuklarda konuşma üretimi için beyin fonksiyonlarını nasıl etkileyebileceğini araştırıyor. Fonksiyonel yakın-kızılötesi spektroskopisi (fNIRS), beyin aktivitesini indekslemek için kan akışındaki değişiklikleri ölçen, invaziv olmayan bir nörogörüntüleme yöntemidir. Grubumuz, kekeleyen ve kekelemeyen çocuklarda konuşma sırasında beyin aktivitesini veya hemodinamik tepkileri kaydetmek için fNIRS kullanan ilk çalışmalara öncülük etti.Bu araştırmadan elde edilen ufuk açıcı bir bulgu, akıcı konuşma üretimi sırasında iki çocuk grubu arasındaki farklı hemodinamik tepkilerdi. Kekelemeyen çocuk grubu konuşma planlama ve üretiminden sorumlu sol yarımküre bölgelerinde aktivite gösterirken, kekeleyen çocuklar bu sol hemisfer konuşma bölgelerinde farklı aktivite örüntüleri sergilediler.Kekemeliği olan ve olmayan çocuk grupları arasındaki hemodinamik örüntülerdeki bu ayrımları, bu örüntülerin, tek tek çocukları kendi gruplarına sınıflandırabilecek kekemeliğin nöral biyobelirteçleri olarak hizmet edip etmediğini test ederek takip ettik (örn. kekemelik). Kekemeliğin nörofizyolojik biyobelirteçlerini, kekeleyen okul çağındaki çocukları kekelemeyen çocuklardan yaklaşık % 88 doğrulukla ve kekemeliği devam eden veya kekemelikten kurtulan çocukları %71 doğrulukla ayırt eden keşfettik. Şu anda, hemodinamik tepkilerdeki farklılıkların kekemeliğin başlangıcına daha yakın olan küçük çocuklarda tekrarlanıp tekrarlanmadığını ve kekemeliğin kalıcılığı için erken bir risk göstergesi olarak hizmet edip etmediğini araştırıyoruz.
Beyin yapısı, işlevi ve genetiği üzerine yapılan araştırmalar, kekemeliğin temellerini çözmeye başlamamıza yardımcı olur ve yeni nöromodülasyon terapilerinin ilerlemesini destekler . Yine de, kekeleyen insanlara ve kekeleyen çocukların ebeveynlerine, kekemelikte beynin son derece normal ve sağlıklı olduğunu vurgulamalıyız. Henüz bir kişinin beynini görüntüleyerek kekemeliği teşhis edemeyiz. Yapılar sağlamdır ve beyin “kabloları” hiçbir şekilde bozulmamıştır. Araştırma çalışmalarımızda bulduğumuz farklılıklar incedir ve kişiden kişiye değişir.
Öte yandan, öğrendiklerimiz bizi “kekemelik bir gizemdir” duygusunun ötesine taşır. Buna neyin sebep olduğunu bilmiyoruz.” Kekemeliğin sinirsel temelleri hakkında anlamaya çalıştığımız daha çok şey olsa da, kekemeliğin nörogelişimsel bir konuşma durumu olduğuna ve konuşma fonksiyonlarını destekleyen beyin devrelerinin kekeme insanlarda farklı şekilde geliştiğine dair artan sayıda nörobiyolojik ve genetik kanıttan elde edilen bulguları kabul edebiliriz.
Bridget Walsh, Michigan Eyalet Üniversitesi İletişim Sanatları ve Bilimleri Koleji'nde İletişim Bilimleri ve Bozukluklar alanında doçenttir.
stutteringhelp.org - Sonbahar 2022 Dergisinden (3 Kasım)
Diğer: Kekemelerde Beyin Farklılıklarının Bir Sebep mi Yoksa Sonuç mu Olduğunu Bilmiyoruz?
Kekemelik, çoğunlukla okul öncesi yıllarda ortaya çıkan, karmaşık etiyolojiye sahip gelişimsel bir konuşma durumudur. Bu karmaşıklık genellikle kekemeliğin “nedeni” hakkında bilgi eksikliği olarak algılanır. Ancak son 15 yılda yapılan beyin görüntüleme araştırmaları, kekemeliğin, kekeme insanlarda konuşmayı destekleyen beyin devrelerinin gelişimindeki ince farklılıkları ortaya çıkaran bir nörogelişimsel bozukluk olarak sınıflandırmasını desteklemektedir.
Anatomik beyin görüntüleri, konuşma üretimini destekleyen anahtar beyin yapılarındaki gri madde (hücre gövdesi) farklılıklarını ve bu bölgeleri birbirine bağlayan yollardaki beyaz madde (akson) farklılıklarını ortaya koyuyor. Bu konuşma ağlarının zaman içindeki gelişimini izleyen çalışmalar, kekemeliği düzelen çocuklarla kekemeliği devam eden çocuklar arasındaki büyüme yörüngelerinde farklılıklar olduğunu göstermektedir .
Laboratuvarım, bu anatomik farklılıkların kekeleyen çocuklarda konuşma üretimi için beyin fonksiyonlarını nasıl etkileyebileceğini araştırıyor. Fonksiyonel yakın-kızılötesi spektroskopisi (fNIRS), beyin aktivitesini indekslemek için kan akışındaki değişiklikleri ölçen, invaziv olmayan bir nörogörüntüleme yöntemidir. Grubumuz, kekeleyen ve kekelemeyen çocuklarda konuşma sırasında beyin aktivitesini veya hemodinamik tepkileri kaydetmek için fNIRS kullanan ilk çalışmalara öncülük etti.Bu araştırmadan elde edilen ufuk açıcı bir bulgu, akıcı konuşma üretimi sırasında iki çocuk grubu arasındaki farklı hemodinamik tepkilerdi. Kekelemeyen çocuk grubu konuşma planlama ve üretiminden sorumlu sol yarımküre bölgelerinde aktivite gösterirken, kekeleyen çocuklar bu sol hemisfer konuşma bölgelerinde farklı aktivite örüntüleri sergilediler.Kekemeliği olan ve olmayan çocuk grupları arasındaki hemodinamik örüntülerdeki bu ayrımları, bu örüntülerin, tek tek çocukları kendi gruplarına sınıflandırabilecek kekemeliğin nöral biyobelirteçleri olarak hizmet edip etmediğini test ederek takip ettik (örn. kekemelik). Kekemeliğin nörofizyolojik biyobelirteçlerini, kekeleyen okul çağındaki çocukları kekelemeyen çocuklardan yaklaşık % 88 doğrulukla ve kekemeliği devam eden veya kekemelikten kurtulan çocukları %71 doğrulukla ayırt eden keşfettik. Şu anda, hemodinamik tepkilerdeki farklılıkların kekemeliğin başlangıcına daha yakın olan küçük çocuklarda tekrarlanıp tekrarlanmadığını ve kekemeliğin kalıcılığı için erken bir risk göstergesi olarak hizmet edip etmediğini araştırıyoruz.
Beyin yapısı, işlevi ve genetiği üzerine yapılan araştırmalar, kekemeliğin temellerini çözmeye başlamamıza yardımcı olur ve yeni nöromodülasyon terapilerinin ilerlemesini destekler . Yine de, kekeleyen insanlara ve kekeleyen çocukların ebeveynlerine, kekemelikte beynin son derece normal ve sağlıklı olduğunu vurgulamalıyız. Henüz bir kişinin beynini görüntüleyerek kekemeliği teşhis edemeyiz. Yapılar sağlamdır ve beyin “kabloları” hiçbir şekilde bozulmamıştır. Araştırma çalışmalarımızda bulduğumuz farklılıklar incedir ve kişiden kişiye değişir.
Öte yandan, öğrendiklerimiz bizi “kekemelik bir gizemdir” duygusunun ötesine taşır. Buna neyin sebep olduğunu bilmiyoruz.” Kekemeliğin sinirsel temelleri hakkında anlamaya çalıştığımız daha çok şey olsa da, kekemeliğin nörogelişimsel bir konuşma durumu olduğuna ve konuşma fonksiyonlarını destekleyen beyin devrelerinin kekeme insanlarda farklı şekilde geliştiğine dair artan sayıda nörobiyolojik ve genetik kanıttan elde edilen bulguları kabul edebiliriz.
Bridget Walsh, Michigan Eyalet Üniversitesi İletişim Sanatları ve Bilimleri Koleji'nde İletişim Bilimleri ve Bozukluklar alanında doçenttir.
stutteringhelp.org - Sonbahar 2022 Dergisinden (3 Kasım)
Diğer: Kekemelerde Beyin Farklılıklarının Bir Sebep mi Yoksa Sonuç mu Olduğunu Bilmiyoruz?