Merhaba arkadaşlar,
kendi çocukluğuma geri baktığımda sormadığım ve sormadığım için cevap da alamadığım bir sürü soru aklıma geliyor. Bunları niye sormadım diyecek olursanız... Beni ilgilendirmediği için değildir. Tam tersine, beni derinliğine, iliğime kadar ilgilendiriyordu ama yine de sormadım. Çünkü aile ortamı bu tür soruların yasak, tabu, ayıp olduğu izlenimini yaratıyordu da ondan sormadım.

Benim sizden ricam: Sizin de kekeleyen bir çocuğunuz varsa her türlü soruyu sorması için elverişli ve gereken cevapları da bulacağı bir ortam yaratmaya çalışın ki çocuklar hep aynı eziyetleri çekmesinler!

çocuk yazdı:Anne, ben neden diğer çocuklar gibi düzgün konuşamıyorum?

anne yazdı:Yavrum, sende bir konuşma bozukluğu vardır, bunun adı da kekemeliktir.

çocuk yazdı:Anne, benden başka kekemeler var mı?

anne yazdı:Yavrum, kekeme insanlar çoktur, büyüklerde her yüz insandan biri kekemedir. Bir sürü kekeleyen sanatçı ve ünlü insanlar bile vardır, örneğin...

çocuk yazdı:Anne, kekemeliğim geçer mi?

anne yazdı:Yavrum sen daha küçüksün, küçüklerde kekemelik daha geçebilir ama geçmezse de seni kayıtsız şartsız severiz!

çocuk yazdı:Anne, diğer insanlar benim konuşmamı hep eleştiriyorlar. Benim yanlış yaptığım bir şey var mı?

anne yazdı:Yavrum, senin yanlış yaptığın hiçbir şey yoktur. Diğer insanlar kekemelik nedir anlayamıyorlar, seni eleştiriyorlarsa, düzeltmeye çalışıyorlarsa da cahilliklerindendir, onları bağışlamalısın.

çocuk yazdı:Anne, neden seninle ve kardeşlerimle konuşurken takılmıyorum da hep diğer insanların yanında konuşamıyorum?

anne yazdı:Yavrum, bu her kekemede öyledir, sadece sende değil. Gerekirse insanlara derdini anlat, de ki kekemeliğimden dolayı bazen konuşamıyorum, o zaman anlayışla karşılarlar.

çocuk yazdı:Anne, insanlar hep bana suçlu gözüyle bakarlar, kekelemem benim kabahatim mi?

anne yazdı:Yavrum, kekelemen hiç kimsenin kabahati değildir, basbayağı bir bozukluktur. Başka insanların ayağı topal veya gözü kör olduğu gibi senin de konuşmanda bir bozukluk vardır. Ama bu bozukluk senin değerini hiçbir şekilde azaltmaz ve biz seni kekelesen de kekelemesen de çok seviyoruz.

çocuk yazdı:Anne, herkes çok güzel konuşuyor, konuşmak çok kolay bir şey gibi görünüyor, ama ben yine de onu bazen yapamıyorum. Benim aklım mı konuşmaya ermiyor?

anne yazdı:Yavrum, senin aklın ve zekanda hiçbir eksiklik yoktur, tam tersine, kekeleyen çocuklar çoğu zaman diğer çocuklardan daha zekidirler. Yalnız konuşurken zorluk çekiyorsun.

Bu soruların listesi elbette daha uzatılabilir. Ama eminim ki her kekeleyen çocuk bu soruları zaman zaman aklından geçiriyor fakat yine de sormuyor. Halbuki bu sorulara çocukken cevap alsaydım çocukluğumun daha huzurlu geçmiş olacağından eminim.

Ben ancak yıllar sonra, 35-40 yaşlarındayken elime kitap alıp bütün bu sorulara cevap buldum ve rahatladım. Annemle ise hiçbir zaman kekemelik konusunu konuşamadım. Çocukluğumda yanaşmadığı gibi ben büyüdükten ve kendisiyle konuşmaya hevesli olduktan sonra da yanaşmadı. Kekemeliğin inkar edilmesi gereken bir utanç kaynağı olduğu kararlılığından hiçbir zaman vazgeçmedi. (Şunu da eklemek gerekir: 50li / 60lı yılların Almanya'sında kekemeliğin anne-babanın yanlış davranışları sonucunda geliştiğine inanılıyordu) 

Lütfen aynı hataya düşmeyin! Ne çocuğun yanında kekemeliği bir zaafiyetmiş gibi konuşun, ne de kekemelik konusu gerçek anlamda açıldığında yan çizin. Çocuk yukarıda sorulan soruları ve belki daha nice soruyu mutlaka merak ediyordur. Onlara doğru ortamda doğru cevapları verme hassasiyetini siz bir anne veya baba olarak en iyi biliyorsunuz, gerekirse de bir uzmanın desteğine başvurunuz!
Size iyi günler ve başarılar dilerim...
Petra