"14 gune kekemeliye son"isimli videolar yayimlaniyor,insanlarin ilk gun ve 14 gun sonraki hali gosteriliyor,ben bunlarin bir sure icin etkili oldugunu,kekemeliyin kalici oldugunu biliyorum...merak etdigim,14 gun sonra akici konushan adam orada hangi teknik kullaniyor,nasil oyle konushuyor.Teshekkur ederim.

Kekemelik konusunda gerçek uzman olan kişiler şunun farkındadır:

Kekemelik çok basit yöntemlerle (ses tonunu değiştirerek, şive konuşarak, başkasını taklit ederek vs.) geçici olarak çok kısa zamanda YOK edilebilir. Ancak bu durum KALICI değildir.

'14 günde kekemeliğe son' gibi programlarda ayrıca günde 8-12 saat egzersiz yapar, yöntemi çalışırsın. Bunu devam ettirmek iş veya okul hayatı içerisinde mümkün değildir. Ancak evde büyük bir azimle egzersizleri devam ettiren insanlardan da bildiğim kadarıyla egzersizlerini sürekli yapsan dahi kekemelikte geri dönüşler oluyor. Buna 'aşınma etkisi' denir ve tüm uzmanlar bunun farkındadır.

Yani böylesi bir durumda suçu senin üzerine atan sözde terapistler 'terapist' ünvanını haketmemiş şarlatanlardır. Ve suçu danışanın üzerine atmakla onun duygularını sömürmüş olur, o da affedilecek bir durum değildir.

Bu bağlamda şu yazıları da okumanı tavsiye ederim:
http://kekemelikforum.com/konu-kekemelikte-asinma-etkisi.html
http://kekemelikforum.com/konu-kekemelik-terapisinde-basarisizlik.html

Son olarak anılan yazıda özellikle şu paragraf bence çok önemlidir:

Alıntı:Eğer gizli olan suçluluk duygusu belirgin bir şekilde terapi kararını etkileyecek olursa ve bir terapist bu danışanlara kekeleyen kişilerin terapi öncesi kekeleyerek ve terapi sonrası düzgün konuşmalarını gösteren videolarını belli bir terapi yöntemi konusunda karar vermeleri için gösterirse bu davranış bana göre mesleki etiğe/ahlaka aykırıdır. Maalesef bu tür uygulamalar Almanya’da da hala kimi yerde yaygınmış. Bunu yapan terapistler şunun bilincinde olup sorumluluğunu üstlenmelidir: Gösterilen görüntüler nasıl yorumlanırsa yorumlansın, danışanın ve yakınlarının beyinlerine aynı biçimde işler ve ilgili kişiyi, duygusal çaresizliği nedeniyle ilgili terapiye mutlaka katılmaya adeta zorlar. Bu görüntüler birçok vakada ulaşılması mümkün olmayan, hayali bir terapi sonucunu sunar. İlgili birey de bu hedefe ulaşamıyorsa geriye yine suçluluk duygusu kalır: ‘Bana nereye ulaşabileceğimi gösterdikleri halde ben (yine) başarısız kaldım.’ Bu tür durumlarda akıcı konuşan kişilerin videolarını göstermek psikolojik şiddet anlamına gelir.

Selamlar
Petra