Kekeleyen Çocukların Zorbalığa Uğrama Olasılığ Yüksektir
Kekeleyen çocukların zorbalığa uğrama olasılığı daha yüksektir
Önceki araştırmalar, kekeme olan çocukların, kekeme olmayan akranlarına göre zorbalığa uğrama olasılığının daha yüksek olduğunu ve daha düşük bir sosyal statüye sahip olduğunu göstermiştir. Ancak, bu çalışmaların çoğu, 20 yılı aşkın bir süre önce eğitim sisteminde yer alan katılımcıların verilerini kullandı. Ağır engelli çocukları genel eğitim sistemine entegre etmeye yönelik mevcut politika ve okullarda zorbalığa karşı artan farkındalık, kekeleyen çocuklara yönelik tutumların geçtiğimiz dönemde değişmiş olabileceğini göstermektedir.
Bununla birlikte, mevcut çalışmadan öğrendiğimiz gibi, kekeme olan çocukların yaşıtlarına göre önemli ölçüde daha fazla reddedilme olasılığı vardı ve önemli ölçüde daha az popülerdi. Kekelemeyen çocuklarla karşılaştırıldığında, kekeleyen çocukların "lider" kategorisine girme olasılıkları daha düşük, "küskün" ve "yardım arayan" kategorilerine girme olasılıkları daha yüksektir.
Kekeleyen çocuklar daha düşük bir sosyal konumda olma eğilimindedir.
Araştırmanın sonuçları, kekeme olan çocukların kekeme olmayan çocuklara göre daha düşük bir sosyal statüye sahip olma eğiliminde olduklarını göstermektedir. Pozitif sosyal statüye sahip gruplarda kekeme olmayan çocukların oranı kekeleyen çocuklara göre daha yüksektir. "Popüler" statü grubu için sadece bir kekeme çocuk aday gösterildi ve kekeme çocukların daha yüksek bir yüzdesi negatif "dışlanmış" statü grubu için aday gösterildi. Sosyal statü açısından konuşan gruplar arasındaki anlamlı fark, diğer çocuk gruplarıyla ilgili önceki çalışmalarla tutarlıdır. Kekeme olan çocuklar ile kekeme olmayan çocuklar arasındaki sosyal statü farkı daha önceki çalışmalarda da bulunmuştur.
Sosyal statüde olduğu gibi, kekeme olan çocuklar, kekeme olmayan akranlarından sosyal davranış açısından farklılık gösterme eğilimindeydiler, ancak bu ölçümlerle çoğu karşılaştırma anlamlı değildi. Kekelemeyen çocuklar, akranları tarafından kekeleyen çocuklara göre pozitif davranışları daha iyi temsil eden kategoriler olarak görüldü. Akıcı akranlarının %12,9'una kıyasla bir kekeme (%6,25) davranışsal lider kategorisinde aday gösterildi. Kekeleyen çocuklar, genellikle savunmasızlığı veya yetersizliği yansıtan davranışsal kategorilere yerleştirilir. Kekeleyen çocukların yardıma ihtiyaç duyma olasılığı (%25'e karşı %13,8) ve zorbalığa uğrama olasılığı daha yüksekti (%37,5'e karşı %10,6). Yine de,
Kekeme bir çocuğun zorbaların kurbanı olma olasılığı daha yüksektir
Davranışsal akran adaylıkları ile en çok ve en az beğeni gibi akran adaylıkları arasındaki ilişkide anlamlı bir fark vardı. Kekeme olmayan çocuklar için "en sevilen" adaylıklar, iddialı, işbirlikçi ve liderlik davranış kategorileri için aday göstermelerle önemli ölçüde pozitif korelasyona sahipti ve zorba kurban kategorisiyle önemli ölçüde negatif korelasyona sahipti.
Bu, tek önemli sonucun "en çok sevilen" adaylıklar ile zorbalık kategorisi arasındaki negatif korelasyon olduğu kekeleyen çocuklarda olmadı. "En az sevilen" adaylıklar ile davranışsal adaylıklar arasındaki ilişkide de benzer farklılıklar gözlendi; kekeme olmayan çocuklar için "en az sevilen" adaylıkları, "yıkıcı", "yardım arayan", "zorba" ve "saldırganlık kurbanı" davranış kategorileri ile anlamlı bir pozitif korelasyon ve "utangaç" ile anlamlı bir negatif korelasyon gösterirken, "İşbirlikçi" ve "lider", kekeme olmayan çocuklarda durum böyle değildi.
Kekemeler, akranları tarafından lider olarak görülmezler.
Kekeme olan çocukların bazı davranış alanlarında kekeme olmayan çocuklara benzeyebileceğine dair bazı göstergeler vardır. Örneğin, iddialı olarak kabul edilen çocukların oranı her iki grupta da benzerdi. Ancak bunun kekeme çocukların sosyal statüsü üzerinde herhangi bir etkisi yoktur. Kekeme olmayan çocukların sosyal kabulü, atılganlık ve liderlik ile anlamlı bir şekilde ilişkiliyken, kekeme olan çocuklar için durum böyle değildi.
Kekemeliği olan çocuklar sosyal olarak kabul edilseler de akranları tarafından lider veya iddialı olarak görülmediler. Bunun nedeni, medyada veya sporda kekeme liderler için kekeme çocukların özdeşleştirilebileceği az sayıda rol modelinin bulunması olabilir.
Kekeleyen çocuklar daha işbirlikçi olma eğilimindedir.
Konuşma grupları arasındaki sosyal davranış farkı, kekeme çocukların benimsediği başa çıkma stratejileri ile de açıklanabilir. Verilerin analizi ayrıca kekeme çocukların, okuldan kaçan akranlarına göre daha işbirlikçi olma eğiliminde olduğunu gösterdi; bu, kekeme çocuklara yönelik kasıtlı politikaların göstergesi olabilir. Bu, koruma ve güvenliği sağlayacak bir politika olan işbirliği yoluyla bir arkadaş çevresi sürdürmeyi içerebilir. Böyle bir strateji, herhangi bir liderlik çabasını önleyecek ve kekeme çocuğun "kalabalığın arasından sıyrılmamasını" sağlayacaktır.
Bir grup arkadaş, kekeme bir çocuğun sosyal merdivenin en altında yalnız kalmamasını sağlarken, özgüven eksikliği çocuğun lider olarak öne çıkmasını engelleyecektir. Görünüşe göre kekeme çocuk, sözsüzlüğünün farkındadır ve sözsüzlüğün neden olabileceği önceki, belki de münferit alay etme ve reddetme örneklerinden haberdar olabilir. Yakın bir arkadaş çevresini korumaya ve yüksek profilli durumlardan kaçınmaya yönelik bir sosyal politika benimseyen kekeme çocuk, bu tür olayların riskini en aza indirmeyi umar. Kekeme bir çocuk liderlik rolünü üstlenmek için gerekli kaynaklara sahip olsa bile, bunu yapması olası değildir.
Araştırma sonuçları
İlk olarak, davranış kalıbı, kekeleyen çocukların sadece konuşamadıklarının farkında olmadıklarını, aynı zamanda bunun akıcı akranlarında neden olabileceği olumsuz tepkilerin de farkında olduklarını gösterir. İkinci olarak, kekemeliği olan çocukların genellikle kendilerini olumsuz akran tepkisi riskine atmaya ve ardından sınıftaki grubun hakim sosyal ruh halini benimsemeye istekli olmadıklarını gösterir.
Bu çalışmanın sonuçları klinisyenler ve öğretmenler için ek çıkarımlara sahiptir. Kekeleyen çocukların akranlarına göre önemli ölçüde daha fazla zorbalık riski altında olduklarını ve sosyal reddedilme veya ihmal edilme riski altında olduklarını bilmek, terapötik müdahalelerin planlanmasına yardımcı olmalıdır. Özel sosyal becerilerin öğretilmesi ve alay ve zorbalıkla nasıl başa çıkılacağına dair tavsiyeler, kekeme çocukların normal sosyal etkileşimlerden dışlanmaktan kaçınmasına yardımcı olabilir.
Kaynak:
"Kekeleyen çocuklar ile kekeme olmayan sınıf arkadaşları arasındaki sosyodinamik ilişkiler" Stephen Davis, Peter Howell ve Frances Cooke
demosfen.org