Merhaba 4 yaşında İzmir'den Bursa iline akrabalarıma gitmişim ve döndüğümde kekelemeye başlamışım orada nazar değdiğini diyen var korkutulduğumu diyen var orasını bilmiyorum ama önceden kekelemiyormuşum. Bu konuyu yardım amaçlı açıyorum burası gördüğüm kadarıyla ciddi bir forum. Şuan 18 yaşındayım ve 14 yıldır kekeliyorum bu kekelememin evrelerinden bahsetmek istiyorum.
4-10 yaş aralığını hatırlamıyorum genel olarak suskundum konuşuyordum arada ama anımsayamıyorum. Ailem hep beni koruduğu için ilkokul hocalarım, müdür, komşular bana sorduğu soruların cevabı evet veya hayır şeklinde sorarı bu yüzden konuşma ihtiyacı duymadığım için bu durumdan memnun olurdum. 10-14 yaş aralığım konuşamadığım için arkadaş edinemediğim ve zorbalandığım bir ortaokul yılları oldu ve ben konuşmayı kabullenmiştim ve bu geçmeyecek diyordum. Lise 1'e geldiğimde ailem bu işi ciddiye aldı ve bir eğitime gittik 7 aylık bir eğitim ve cidden işe yarıyordu ben 3. ayına kadar iyi gelmiştim sonra neden bilmiyorum bırakmıştım sonra depresyonlar, ağlamalar ve kabullenmelere yine başlamıştım. Neyse işte sonra nedense ben bir şey yaptığımda konuşabiliyordum bu adım atmak oldu, evet yürürken daha güzel konuşuyordum cümleler çıkıyordu en azından. Sonra "yani" kelimesini demeye başladım benim sorunum kelimenin ilk harfini demekti ben heyecanlanmayı minimuma indirdiğimde ve cümlenin ilk kelimesinin ilk harfini dediğimde cümleyi nefesim gittiğince diyebiliyordum bir heyecanlanma korkma olmadıysa. Şuan bu "yani" ve adım atarak konuşmayı yaparak konuşabiliyorum ve son 6 aydır gözümü kapayıp doğru anı beklemek gibi diyebilirim bunu gözümü kapatıp doğru ana kendimi hazırlayıp kelimeyi diyorum ama bunlar tabi ki kekemeliğin diplerinden durumlar.
Benim şimdi ne yaptığımı anlatmak istiyorum nasıl çalıştığımı yani. Ben tabi yavaş konuşuyorum her kekemenin yapması gereken gibi ve sakin olmaya çalışıyorum. Heceleme ve uzatma yöntemi yapıyorum bunu örneklemek istiyorum;
Uzatma: Mmmmesela bbbu şşekilde.
Heceleme: Me-mesela bu şe-şe-şekilde.
Ve bunlar işe yarıyor ama kitap okurken. Bunu kitap okuma dışında yapamıyorum ailemle konuşurken bile. Benimde sorunum burda ben nerede hata yapıyorum? Nasıl bu durumu aşacağım? Yukarıda dediğim dipsiz kuyulardan ve kitap okurken yapabildiğim şeyleri insanların karşısına çıkınca yapamamamı nasıl aşabilirim? Bu arada özgüvenim dipte değil yani konuşurum utanmam aktif olmaya çalışıyorum okulda herkesle sohbet içindeyim ama kekemeliğim bana ne kadar izin verirse. Yani öyle çekileyim köşeme lise bitsin bir yerde işe gireyim kafasında değilim ufkum açık bir şekilde yoluma bakıyorum ama bu forumda olan herkes gibi konuşma problemimi çözmek içinde uğraşıyorum. Kekemeliği nasıl azaltmamı ve kontrol altına almamı önerirsiniz?
4-10 yaş aralığını hatırlamıyorum genel olarak suskundum konuşuyordum arada ama anımsayamıyorum. Ailem hep beni koruduğu için ilkokul hocalarım, müdür, komşular bana sorduğu soruların cevabı evet veya hayır şeklinde sorarı bu yüzden konuşma ihtiyacı duymadığım için bu durumdan memnun olurdum. 10-14 yaş aralığım konuşamadığım için arkadaş edinemediğim ve zorbalandığım bir ortaokul yılları oldu ve ben konuşmayı kabullenmiştim ve bu geçmeyecek diyordum. Lise 1'e geldiğimde ailem bu işi ciddiye aldı ve bir eğitime gittik 7 aylık bir eğitim ve cidden işe yarıyordu ben 3. ayına kadar iyi gelmiştim sonra neden bilmiyorum bırakmıştım sonra depresyonlar, ağlamalar ve kabullenmelere yine başlamıştım. Neyse işte sonra nedense ben bir şey yaptığımda konuşabiliyordum bu adım atmak oldu, evet yürürken daha güzel konuşuyordum cümleler çıkıyordu en azından. Sonra "yani" kelimesini demeye başladım benim sorunum kelimenin ilk harfini demekti ben heyecanlanmayı minimuma indirdiğimde ve cümlenin ilk kelimesinin ilk harfini dediğimde cümleyi nefesim gittiğince diyebiliyordum bir heyecanlanma korkma olmadıysa. Şuan bu "yani" ve adım atarak konuşmayı yaparak konuşabiliyorum ve son 6 aydır gözümü kapayıp doğru anı beklemek gibi diyebilirim bunu gözümü kapatıp doğru ana kendimi hazırlayıp kelimeyi diyorum ama bunlar tabi ki kekemeliğin diplerinden durumlar.
Benim şimdi ne yaptığımı anlatmak istiyorum nasıl çalıştığımı yani. Ben tabi yavaş konuşuyorum her kekemenin yapması gereken gibi ve sakin olmaya çalışıyorum. Heceleme ve uzatma yöntemi yapıyorum bunu örneklemek istiyorum;
Uzatma: Mmmmesela bbbu şşekilde.
Heceleme: Me-mesela bu şe-şe-şekilde.
Ve bunlar işe yarıyor ama kitap okurken. Bunu kitap okuma dışında yapamıyorum ailemle konuşurken bile. Benimde sorunum burda ben nerede hata yapıyorum? Nasıl bu durumu aşacağım? Yukarıda dediğim dipsiz kuyulardan ve kitap okurken yapabildiğim şeyleri insanların karşısına çıkınca yapamamamı nasıl aşabilirim? Bu arada özgüvenim dipte değil yani konuşurum utanmam aktif olmaya çalışıyorum okulda herkesle sohbet içindeyim ama kekemeliğim bana ne kadar izin verirse. Yani öyle çekileyim köşeme lise bitsin bir yerde işe gireyim kafasında değilim ufkum açık bir şekilde yoluma bakıyorum ama bu forumda olan herkes gibi konuşma problemimi çözmek içinde uğraşıyorum. Kekemeliği nasıl azaltmamı ve kontrol altına almamı önerirsiniz?
