Kekeme Çocuklarda Ritim Algısı Eksikliği Kanıtı
Kekemelik, konuşma yapımının zamanlamasını ve ritmik akışını etkileyen nörogelişimsel bir hastalıktır. Konuşma, harici bir ritmik pacing sinyaliyle (örneğin bir metronom) senkronize edildiğinde, ciddi kekemelik bile belirgin bir şekilde hafifletilebilir, kekemelik yapan kişilerin konuşmalarını hızlandırmak için iç ritmi oluşturmada zorluk yaşayabileceğini düşündürür. Bu olasılığı araştırmak için kekeleyen ve tipik olarak gelişmekte olan çocukları (grup başına n = 17, yaşları 6-11 yaş arası) basit ve karmaşık ritimlerin işitsel ritim ayrımcılık yetenekleri açısından karşılaştırıldı. Kekemeli çocuklar, tipik olarak gelişen çocuklardan daha kötü ritim ayrımcılığı sergilemiştir. Bu bulgular, kekemelik geçiren çocuklarda ritim algısının bozulmasına dair ilk kanıtı sağlar.
Katılımcılar
Katılımcılar kekemelik eden 17 çocuk (CWS; 9 F, 8 M; yaş: M = 8.70 yıl, SD = 1.55) ve tipik olarak gelişen kontrol grubudur (9 F, 8 M; yaş: M = 8.79 yıl, SD = 1.53) 6.08 ila 11.42 yaşları arasındadır (bkz. Tablo 1 ). Çocuklar, Michigan State Üniversitesi'ndeki Konuşma Nörofizyolojisi Laboratuvarı ile işe alındı. Normal konuşma ve dil gelişimini ve kekemelik grubundaki kekemelik durumu dışında tipik gelişimsel gelişimini sağlamak için tüm çocuklara dikkatli bir tarama yapıldı (bkz. Tablo 1).). Katılımcılar tek dilli, anadili İngilizce olan, normal işiten ve disleksi, DEHB, öğrenme gecikmesi ya da diğer onaylanmış gelişimsel ya da psikiyatrik durumlar gibi eşlik eden gelişimsel rahatsızlıkları olmayanlardı. Ebeveynler ayrıca hiçbir çocuğun merkezi sinir sistemini etkileyen herhangi bir ilaç almadığını da doğruladı. Kekeme yapan ve tipik olarak gelişmekte olan kontrolleri kronolojik yaşta eşleştirmiş ve sosyoekonomik statüde farklılık göstermemiştir ( Hollingshead, 1975 ).
1. Giriş
Kekemelik, sık sık tekrar tekrarlanması veya seslerin, hecelerin veya konuşma ritmik akışını bozan kelimelerin uzun süren sıklıklarıyla karakterize bir konuşma bozukluğudur ( World-Health-Organisation, 2010 ). Kekemelik başlangıcı tipik olarak, çocukların basit cümleler kurmaya başladıkları iki ila beş yaşları arasında gözlenir. Kekemelik yapan bu çocukların% 80'i kekemelikten iyileşecektir ( Andrews ve ark. 1983 ; Yairi ve Ambrose, 1999 ). On yıllarca süren davranışsal ve görüntüleme araştırmalarına rağmen, tınlayan insanlarda konuşma bozulmalarının arkasındaki mekanizmalar tam olarak belirsizliğini koruyor (örneğin, Alm, 2004 ; Packman, Code, & Onslow, 2007 ).
Akıcı konuşma üretimi gibi yetenekli motor davranış özelliklerinden biri de doğru zamanlamadır ( Zelaznik, Smith ve Franz, 1994 ). Birçok konuşma zamanlaması modeli, diğer motor aktiviteler gibi konuşmanın zaman içerisinde ritmik olarak yapılandırıldığını ileri sürmüştür (örneğin, Allen, 1973 ; Cummins, 2009 ; Cummins & Port, 1998 ; Dilley, Wallace ve Heffner, 2012 ; Martin, 1972 ; Tilsen, 2009 ). Ritim genel olarak, bir dizi olay ile işaretlenmiş seri sürelerin seri bir şekli olarak ve algısal olarak fiziksel ses modelinin algılanan geçici organizasyonu olarak tanımlanabilir ( McAuley, 2010 ). Wendahl ve Cole (1961)Yetersizliği gidermek için kekeleyen ve kekemeyen yetişkinlerin değiştirilmiş kayıtları ve katılımcılardan konuşma hızını (yani normal tempo) ve ritim gibi önlemlerle ilgili değerlendirme yapmalarını istedi. Elde ettiği sonuçlar, akıcı yapımlar sırasında bile kekeme yapan yetişkinlerin kekeme oranının daha az olduğu ve kekeme yapmayan yetişkinlere göre daha az ritimsel konuşma şekli kullandığını gösterdi. DiSimoni (1974) de aynı şekilde kontrol grubuna kıyasla kekemelik yapan yetişkinlerde konuşma segmentlerinin yapım zamanlaması bakımından farklılıklar buldu. Kent (1984)Konuşmacıları saran ve akıcı konuşan insanlar arasındaki temel farkın, geçici eylem yapıları oluşturma kapasitesinde bulunabileceğini öne sürdü. Konuşma algısı ve prodüksiyonu için geçici modeller üretme yeteneğinin azaltılmasının kekemelik davranışında merkezi bir rahatsızlık olduğunu öne sürdü. Andrews ve arkadaşları (1983) , kekemelik yapan yetişkinlerde zamanlama kontrolü için güvenilir olmayan bir mekanizmanın olabileceğini öne sürdüler.
Bilinen bir fenomen, kekemelik yapan kişilerin konuşmalarını bir eşzamanlı metronom gibi harici bir pacing sinyaline senkronize ederken daha akıcı hale gelmesidir ( Wingate, 2002 ; Wohl, 1968 ). Başka bir kişiyle birlikte konuşmak (“koro konuşması”) ( Adams ve Ramig, 1980 ; Ingham ve Carroll, 1977 ) ve şarkı söylemek ( Glover, Kalinowski, Rastatter ve Stuart, 1996 ) gibi diğer koşullar da benzer akıcılık indükleyici etkilere sahiptir. . Bu koşullar, her biri konuşma üretimi sırasında dışsal bir ritmik zamanlama referansı sağladıkları için spontan konuşma üretimi sırasında bulunmayan bir şey için kekeleyen insanlarda olumsuzlukları azaltabilir. Etchell, Johnson ve Sowman (2014)kekemelikteki “çekirdek” nörofizyolojik açığın, konuşma hareketlerini sıralamak için dış zamanlama ipuçlarını kullanan ikincil bir sisteme dayanmasıyla sonuçlanan iç zamanlamayı destekleyen bir beyin ağı içindeki bir fonksiyon bozukluğuna dayandığı bir teori önerdi.
Son araştırmalar, bazal gangliya talamokortikal (BGTC) ağının ritim işlemede ve periyodik zamanlama sinyalinin (yani, bir vuruşun) iç jenerasyonundaki rolünü desteklemektedir ( Grahn, 2009 ; Grahn ve Brett, 2007 ; Grahn ve McAuley, 2009 ). zamansal kestirmenin yanı sıra ( Schwartze ve Kotz, 2013 ). BGTC ağı bazal ganglionları (putamen), ek motor alanını (SMA) ve motor öncesi ve işitsel bölgeleri içerir. İşlevsel ve yapısal manyetik rezonans görüntüleme (MRG) çalışmalarından elde edilen son bulgular, kekeme yapan kişilerin işitsel-motor entegrasyonunu, zamanlamayı ve ritmi işlemeyi destekleyen beyin alanları arasında yetersiz bağlanabilirliği olduğunu göstermiştir (Chang, Horwitz, Ostuni, Reynolds ve Ludlow, 2011 ; Lu ve diğerleri, 2010 ). Dahası, son zamanlarda yapılan bir çalışmada, kekemelik yapan çocukların, BGTC ağında yaşa uygun kontrollere kıyasla işlevsel ve yapısal bağlantıyı zayıflattıkları bildirilmiştir ( Chang ve Zhu, 2013 ). Bir çalışma, kekemelik yapan akut koşullarda (yani, bir metronom ritmi ile senkronize okuma ve koroda okuma), beyin krizini, kekemelik yapan yetişkinlerde yalnız okumaya kıyasla incelemiştir ( Toyomura, Fujii ve Kuriki, 2011).). Sonuçlar, yalnız okuma koşullarında (kekemeye giren konuşmacıların indüklenen akıcılık koşullarına göre belirgin bir şekilde kirletici olduğu), bazal ganglionların (putamen), alt ön gyrusun ve BGTC ağı içindeki diğer motor kortikal bölgelerinin beyin aktivitesinde önemli ölçüde azaldığını göstermiştir. kontrollerle karşılaştırıldığında. Metronom zamanlamalı konuşma koşulu sırasında BGTC ağı içindeki motorlu alanlar kekemelik grubundaki aktiviteyi arttırdı ve böylece solo konuşma sırasında gözlenen önemli grup farklılıkları kayboldu; Ek olarak, kekemelik grubunda, her iki akıcılığa neden olan koşul sırasında (yani metronom zamanlamalı ve koro konuşması) temporal korteks aktivitesinde iki taraflı artışlar vardı. Özetle, büyüyen bir çalışma grubu, BGTC ağında kekeleyen insanlarda olası bir açık olduğunu göstermektedir ve normal olarak akıcı konuşmanın zamanlamasını yönlendiren iç ritim nesnesindeki potansiyel eksiklikler. Bununla ilgili olarak, bazal ganglionlarda zamanlama ipuçlarını üretme işlevindeki bozulmanın, kekemeliğin altında yatan temel bir eksiklik olabileceği belirtilmiştir (Alm, 2004 ).
Kekemelikli insanlarda ritim algısı kabiliyetlerini inceleyen çalışmaların farkında değiliz ; Ancak, önceki çalışma bu popülasyondaki ritim üretim yeteneklerini incelemiştir . Kendiliğinden veya senkronize etmeyi sürdürme dokunarak görevleri üzerinde kontrollerle kekeme yetişkinleri karşılaştıran çalışmalar çelişkili sonuçlar göstermiştir; bazı grup farkları bulma (örneğin, Blackburn, 1931 ; CJ Brown, Zimmermann, Linville ve Hegmann, 1990 ; Cooper ve Allen, 1977 ), diğerleri ise gruplar arasında bir fark bulamamıştır (örneğin, Hulstijn, Summers, van Lieschout, & Peters , 1992 ; Max ve Yudman, 2003 ; Zelaznik ve diğerleri, 1994). Kekeme yapan çocuklarla yapılan iki çalışmada, ağız hareketlerinin zamanlama değişkenliği daha fazla bulundu ( Howell, Au-Yeung, & Rustin, 1997 ) ve alkış hareketleri, çırpma aralıkları ( Olander, Smith ve Zelaznik, 2010 ) tipik olarak daha değişkendir. gelişmekte olan çocuklar. Bu çalışmaların her ikisi de, tipik olarak gelişen kontrollere kıyasla kekemelik yapan çocuklarda dahili olarak tutarlı ritmik motor davranışlar üretme kabiliyetinde temel bir eksiklik olabileceğini göstermektedir.
Az sayıda çalışma, kekemelik yapan bireylerde ritim işlemlerini doğrudan incelemiş olmasına rağmen, ritim işleme, BGTC ağındaki bilinen eksiklikleri olan diğer klinik popülasyonlarda Parkinson hastalığında olduğu gibi incelenmiştir ( Grahn ve Brett, 2009 ). Bazı araştırmalar, güçlü bir vuruşa sahip basit metrik ritimlerin (yani seslerin içinde açıkça işaretlenmiş), zayıf bir vuruşla (yani en azından kısmen dinleyici tarafından indüklenen) karmaşık metrik ritimlerden daha iyi ayırt edildiğini, hatırlandığını ve çoğaltıldığını göstermiştir. (örneğin, Grahn, 2012 ; Grahn ve Brett, 2007 ; Povel & Essens, 1985 ). BGTC ağının ritim işleme ve zamansal öngörmeye dahil olmasıyla tutarlı olarak, Grahn ve Brett (2009)Parkinson hastalığına sahip bireylerin, daha düşük ritim ayrımcılığı ve yaşa uygun kontrollere kıyasla düşük bir temele dayalı avantaj gösterdiğini göstermiştir.
Kekemelik, Parkinson hastalığına benzer, çünkü hareketin başlatılması ve süresi etkilenir; özellikle konuşma üretimi ile ilgili hareketler kekemelikten etkilenir. Dahası, kekeme yapan bireyler, çocuklarda BGTC ağında (kek ve Zhu, 2013 ) ve kekemelikli yetişkinlerde ( Chang ve diğerleri, 2011 ) son zamanlarda görülen kanıtlar göz önüne alındığında, Parkinson hastalığına sahip bireyler için gözlemlenene benzer bir ritim ayrımcılığı açığı gösterebilir ( Chang ve diğerleri, 2011). ; Lu ve diğerleri., 2010 ) daha önce ritim işlemi (desteklediği gösterilmiştir alanlarda kontrollere kıyasla Grahn ve Rowe 2009 ). Öyleyse, bu bulgular kekeleyen kişilerin ritm işlemede bir eksikliği olabileceği hipotezini destekleyecektir.
Bu olasılığı ele almak için Grahn ve Brett (2009) tarafından kullanılan ritim ayrımcılık paradigmasının çocuk dostu bir versiyonunu kullanarak, tipik olarak kontrollere giren çocuklarda işitsel ritim ayrımcılığını karşılaştırdık . BGTC ağında tipik olarak gelişen kontrollere kıyasla kekeleyen çocuklarda zayıflatılmış fonksiyonel bağlantıyı gösteren önceki araştırmalara dayanarak ( Chang & Zhu, 2013).), kekemeli çocukların eşzamanlı kontrollerine göre daha kötü ritim ayrımcılığı göstereceğini varsaydık. Öyleyse, bu sonuç, gelişimsel kekemelikteki bir ritim algısı açığının ilk kanıtını sunacak ve gelişimsel kekemeliğin altında yatan bir ritim işleme açığının olabileceği görüşünü destekleyecektir. Dahası, genel ritim ayrımcılığındaki öngörülen grup farkının, karmaşık ritimler için basit ritimlerden daha büyük olabileceğini, çünkü öncülün ayrımcılığının muhtemelen iç ritim oluşumuna göre daha fazla olabileceğini varsaydık.
Tartışma
Bu çalışmada kekemelik yapan ve kekememeyen çocukların ritim ayrımcılık yetenekleri incelenmiştir. Kekemeli çocukların içsel olarak ritim oluşturma ve ritmi sürdürmede güçlük yaşayabilecekleri hipotezimize dayanarak, tipik olarak gelişmekte olan çocuklara kıyasla daha kötü işitsel ritim ayrımcılığı göstereceklerini ve genel ritim ayrımcılığındaki grup farkının kompleks için daha büyük olabileceğini öngördük. basit ritimlerden çok ritimler. Gelişimsel kekemelikte genel bir ritim algısı eksikliği ile uyumlu olarak kekemelik yapan çocuklar, tipik olarak gelişmekte olan çocuklarla karşılaştırıldığında belirgin bir şekilde daha kötü ritim ayrımcılığı göstermişlerdir, ancak Grup ile Ritim Tipi arasındaki etkileşim anlamlı değildir. Bu etkileşimin olmaması, karmaşık ritimler için basit ritimlerden daha büyük bir grup farkının hipotezini desteklememektedir.
Gruplar arasındaki ritim ayrımcılık yeteneği, bilişsel yetenekler veya çoğu dil becerisi ölçütlerindeki farklılıklar ile açıklanmamıştır. Kekemelik yapan çocuklar için daha düşük puanlar gösteren bir dil becerisi ölçütü ifade kelime testidir (EVT). Bu anlamlı kelime dağarcığı farkı, normal aralıkta gösterilmiş, ancak yaşça eşlenmiş akranlarla karşılaştırıldığında kekemelik yapan çocuklar için standartlaştırılmış birkaç dil ölçütünde performansın biraz daha düşük olduğunu gösteren çalışmalarla tutarlıdır (örneğin, Anderson, Pellowski ve Conture, 2005 ; Coulter, Anderson, & Conture, 2009 ; Ratner ve Silverman, 2000). Bir olasılık, daha düşük anlamlı dil yeteneğine sahip kekemelik yapan çocukların, gelişimsel kekemeliklerin belirli bir alt tipini temsil edebilmesidir ( Seery, Watkins, Mangelsdorf ve Shigeto, 2007 ). Gözlemlenen ritim algısı açığının düşük EVT puanları ile kekeleyen çocuklar tarafından yönlendirilip yönlendirilmediğini araştırmak için, anlamlı dil puanlarında medyan bir bölünme gerçekleştirdik ve daha sonra dağılımın üst yarısı için kekemeyen ve kekemeyen çocukların ritim ayrımını karşılaştırdık. Özellikle, EVT puanlarında% 50'nin üstündeki çocuklar için (dolayısıyla daha düşük EVT puanına sahip olan çocuklar hariç), kekemelik yapan çocuklar hala tipik olarak gelişmekte olan çocuklardan daha kötü ritim ayrımcılığı göstermişlerdir, t (15) = 1.9, p<.05, tek kuyruklu. Ayrıca, EVT puanlarının üst yarısındaki çocuklar için, kekemeleri ve tipik olarak gelişmekte olan çocukları saran çocuklar, ifade edici EVT puanlarında güvenilir bir şekilde farklılık göstermemektedir. Bu konuyu tam olarak ele almak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç duyulsa da, gelişimsel kekemelikte gözlenen ritim algısı açığının, anlamlı kelime becerilerindeki gruplar arasındaki farklılıklardan kaynaklandığı muhtemel görünmemektedir.
Kekemelikli insanlarda ritim algı yeteneklerini inceleyen hiçbir çalışmadan haberdar değiliz ; Ancak, oldukça fazla sayıda çalışma bu popülasyondaki ritim üretim yeteneklerini incelemiştir . Bu çalışmanın hemen hemen hepsi yetişkinlerle konuşma ve konuşma dışı görevler kullanarak, genellikle kendi kendine tempolu ritmik üretim veya harici olarak tempolu senkronize-devam eden motor zamanlama paradigmalarını kullanarak gerçekleştirildi. Kendi kendine tempolu görevler sırasında, katılımcılardan dış zamanlama ipuçlarını (örneğin Blackburn, 1931 ; CJ Brown ve diğerleri, 1990 ) sürekli bir ritim üretmeleri istenir (örneğin, bir parmağa sürekli dokunmak veya bir konuşma sesi üretmek) .). Buna karşılık, senkronize devam işlemleri sırasında, katılımcılardan harici bir ritmik pacing sinyaliyle (örneğin, bir metronom) senkronize olarak hareketler üretmeleri ve ardından sinyal durduktan sonra aynı hızda bu hareketleri üretmeye devam etmeleri istenir (örneğin, Hulstijn ve diğerleri, 1992). ; . Zelaznik ve diğerleri, 1994 ).
Kendi kendine tempolu paradigmalar kullanarak kekemelik yapan yetişkinlerle yapılan üretim çalışmalarının sonuçları hem konuşma hem de konuşma dışı görevler için karışık bir tablo ortaya koyuyor. Cooper ve Allen (1977) , kekeme yapan yetişkinlerin, parmakla durmadan dokunmalarının yanı sıra sürekli olarak sesli okumaları istendiğinde kontrol oranında kekeme yapmayan yetişkinlere kıyasla genel olarak daha fazla zamanlama çeşitliliği sergilediklerini göstermiştir. Bununla birlikte, Blackburn (1931) , dillerini veya çenesini hareket ettirmek istendiğinde kekemelik yapan kekelerde daha kötü performans bulmasına rağmen, kekemelik yapan kekemelik yapan yetişkinleri karşılaştırırken saniyede üç dokunuşla gönüllü ritmik hareketlerde anlamlı bir fark bulamamıştır. sabit bir tempo. Dahası Brown ve arkadaşları (1990)her iki konuşmada (yani, sürekli olarak “ah” üretme) ve konuşma yapmayan (yani, sürekli parmakla dokunma veya çene açma / kapama) görevlerinde, kekemeyenlere kıyasla kekeme yapan daha az değişken zamanlama olduğunu bildirmiştir. Araştırmacılar bu farkı, akıcı yetişkinlere kıyasla kekeme yapan yetişkinlerde daha az esnek bir zamanlama sisteminin bir göstergesi olarak görmüştür (CJ Brown ve ark. 1990 ). Sonuçlardaki bu farklılıklar muhtemelen deneysel koşullardaki (örneğin, vurma oranları, ekipmandaki farklılıklar) veya katılımcı özelliklerinde (örn. Kekemelik tedavisi öyküsü, yaş, cinsiyet) değişkenliği yansıtmaktadır.
Harici tempolu paradigmalar kullanarak kekemelik yapan yetişkinlerle yapılan üretim çalışmalarının sonuçları, hem konuşma hem de konuşma görevlerinde hem ortalama doğruluk hem de değişkenlik açısından hiçbir grup farkı göstermedi. Senkronize-devam görevlerine sahip olan bu çalışmalar, 200 ila 850 ms arasında geniş bir üretim hızına sahiptir, ancak grup farklılıklarını ortaya çıkarmamıştır ( Hulstijn ve diğerleri, 1992 ; Max ve Yudman, 2003 ; Zelaznik ve diğerleri, 1994 ). Bu grup farkı eksikliğinin istisnası, ardışık konuşma ve konuşma dışı görevlerin dahil edilmesiyle görevin daha zor hale gelmesiyle ortaya çıkmaktadır; bu, yetişkinlerde kekemeyenlere kıyasla kekemelikten daha büyük farklılıklar ile sonuçlanmaktadır ( Hulstijn ve diğerleri, 1992).). Bu bulgu, kekemelik yapan ve kekemeyen bireyler arasında bulunan (veya bulunmayan) motor zamanlama farklılıklarının görev karmaşıklığına bağlı olabileceği görüşü ile tutarlıdır ( Boutsen, Brutten, & Watts, 2000 ; Max, Caruso, & Gracco, 2003 ). Bir başka olasılık, çalışmalar arasındaki farkların bir kısmının kekemelik popülasyonundaki olası alt gruplardan kaynaklanıyor olabilir ( Barasch, Guitar, McCauley ve & Absher, 2000 ; Blackburn, 1931 ; CJ Brown ve diğerleri, 1990 ).
Kekeme yapan çocuklarla nispeten az zamanlama üretimi çalışması yapılmıştır; Benzer şekilde eşitleme-devam etme görevlerinin varyantlarını içerenler. Howell ve arkadaşları (1997), 9 ila 10 yaşları arasında 833 ila 1333 ms arasında değişen konuşmama ağzı hareketlerini içeren bir senkronize devam et görevi kullanarak kekeme yapan ve kekememeyen çocukları karşılaştırdılar. Kekeme yapan çocuklar kekeme yapmayan çocuklardan daha fazla zamanlama çeşitliliği göstermiştir. Daha yakın bir zamanda, Olander ve meslektaşları (2010)4-6 yaş arasındaki küçük çocuklara zaman zaman alkışlayan bir 600 metrelik aralıkta bir metronom yerleştirilmiş; çocuklardan aynı oranda alkışlamaya devam etmeleri istendi. Kekemelik yapan küçük çocuklar ortalama alkışlama oranındaki kontrollerden güvenilir şekilde farklı değildi; bununla birlikte, görevin devamı aşamasında (yani, dış zamanlama ipuçları kaldırıldığı zaman), kekeme çocuklar, kontrol katılımcılarından önemli ölçüde daha fazla değişken pençe arası ürettiler. Yazarlar, sonuçlarının, dahili olarak tutarlı ritmik motor davranışlar üretme yeteneklerini bilen çocuklarda temel bir açığı desteklediğini öne sürdüler.
Kekemelikli çocuklarda ritim algı kabiliyetini incelemek, konuşma için yaygın olan işitsel-motor sistemlerinin sıkı entegrasyonunu gösteren geniş bir literatür esasına dayanan kekemeliklerin olası nöropatofizyolojik temellerini aydınlatmak için geçerli bir yoldur ( Cai, Beal, Ghosh, Guenther, & Perkell, 2014 ; Hickok, Houde, & Rong, 2011 ; Wilson, Saygin, Sereno ve Iacoboni, 2004 ) ve ritim algısı ve üretimi (örneğin, Chen, Penhune ve Zatorre, 2008 ; Grahn ve Brett, 2007 ; Grahn ve Rowe, 2009).). Bu nedenle, ritim algılama yeteneğindeki herhangi bir önemli farklılık, ritim üretim yeteneğinden bağımsız değildir ve ayrıca, ritmik hareketleri içeren konuşma üretim becerilerinden bağımsız değildir. Kekemelik yapan çocuklarla yapılan bu çalışma, farkında olduğumuz ilk deneydir ve görevde motor bir bileşen olmadan ritim algısını açıkça incelemektedir. Dolayısıyla mevcut bulgular, ilk kez kekemelik yapan ve kekemeyen çocuklar arasındaki ritim algısı farkını ortaya koyarak nöro-gelişimsel kekemelik üzerine mevcut literatüre katkıda bulunur.
FMRI ve ritm algı görevini birleştiren bir çalışmada, ritim algısındaki bireysel farklılıkların tanısı olduğu gösterilmiş bir çalışmada Grahn ve McAuley (2009) , putamenler, ek motor alanı (SMA) dahil olmak üzere BGTC ağının katılımını göstermiştir., premotor korteks (PMC) ve insula. Katılımcılara bir dizi ton sunulduğunda, “güçlü” ritmi algılayanlar (ritmi içselleştirebilen ve ritmi çıkaranlar) sol PMC, insula ve SMA'da artmış aktivite gösterirken, “zayıf” ritmi algılayıcıları sol üst / orta temporal gyri (STG / MTG) ve sağ PMC. Güçlü ve zayıf ritmi algılayıcıları ayıran sinir devreleri, harici (sol STG / MTG, sağ PMC) zamanlamaya karşı iç (SMA, PMC, insula) desteklediği gösterilen devrelere karşılık gelir. İlginç bir şekilde kekemelik üzerine teorik perspektifler kekemelik yapan kişilerin içsel zamanlama ağlarında, zamanlanmış konuşma görevleri sırasında dış zamanlama ağları tarafından telafi edilebilecek eksiklikleri olabileceğini öne sürmüşlerdir ( Alm, 2004 ;Etchell ve arkadaşları, 2014 ). Fonksiyonel nörogörüntüleme çalışmaları sık sık kekemelik yapan insanlarda bu alanların tümünü içeren anormal aktivite kalıpları bildirmiştir ( Braun ve diğerleri, 1997 ; Chang ve diğerleri, 2011 ; Fox ve diğerleri, 2000 ). Hem dahili tempolu (yani okuma) hem de harici tempolu (yani, metronom, koro konuşma) konuşmasını içeren bir fMRI çalışmasında, Toyomura ve meslektaşları (2011)bilateral bazal ganglionlarda, sol precentral gyrus, sol insula, sol SMA ve sol IFG'deki kontrollere göre kekemelik yapan konuşmacılar için içsel olarak üretilen konuşma sırasında aktivite azalmış bulundu, ancak bunların tümü metronom görevi sırasında kontrollerle karşılaştırılabilir aktivite seviyelerine ulaştı. Ek olarak, iki taraflı STG'deki aktivite, aynı konuşma koşullarında aynı konuşma sırasındaki kontrollerde olduğundan daha fazla artmıştır. Bu sonuçlar, ritim ve zamanlamayı destekleyen bu bölgeler ağının kekemelikten etkilenebileceğini ve kekemelik etiyolojisine katkıda bulunabileceğini gösteriyor gibi görünmektedir.
Bu sonuçlar, BGTC ağındaki bölgeler arasında, özellikle putamenler ve tamamlayıcı motor alanı (SMA) arasındaki fonksiyonel bağlanabilirliğin, yaşları arasındaki kontrollere göre kekeme yapan çocuklarda anlamlı derecede azaldığı gösterilmiş olan son bir dinlenme durumu fMRI çalışmasını desteklemektedir. Sorunsuz bir dinlenme koşulu ( Chang & Zhu, 2013). Dahili zamanlamayı destekleyen kortikal-subkortikal ağ bölgelerindeki zamansal asenkronite, konuşma motorunu destekleyen premotor, motor ve işitsel bölgeler dahil olmak üzere kortikal sensorimotor alanlarla normal etkileşimin bozulmasına yol açabilir. BGTC fonksiyonel bağlantısının bulguları istirahat sırasında azaldığı ve kekemelikli çocuklarda zayıflamış ritim algısının davranışsal bulguları göz önüne alındığında, BGTC ağları arasındaki fonksiyonel bağlantının kekemelik yapan çocuklarda anormal şekilde geliştiğini söyleyebiliriz. Bu, akıcı konuşma dizilerinin zamanlamasını bozabilecek ritim işlemlerini destekleyen iç zamanlama mekanizmalarını etkileyebilir. Kekemelik yetişkinliğe devam ettikçe, önceki çalışmalarda olduğu gibi bazı kortikal-subkortikal bölgelerde anormal derecede artmış aktivite (Braun ve diğerleri, 1997 ; Fox ve arkadaşları, 1996 ; Giraud ve diğerleri, 2008 ), bu BGTC ağının bölgeleri arasında devam eden koordinasyon eksikliğinin bir sonucu olarak ortaya çıkabilir.
Son olarak, dahili olarak bir ritim üretme ve bir ritmi sürdürmedeki bir eksikliğin, üretilecek konuşma açıkça ritmik olmadığında bile kekemelik benzeri olumsuzluklara yol açabileceğini düşünüyoruz. Çok sayıda kanıt hattı, bu çalışmada kullanılanlara benzer ritmik yapıların hem konuşma hem de algı ile ilgili olduğu fikrini desteklemektedir. Konuşma yapımına ilişkin olarak, yapımın, farklı zaman ölçeklerinde (örneğin, hecel, heceli, cümle) doğal olarak ritmik planlama ve koordinasyon yapılarından kaynaklandığı yaygın olarak dile getirilmektedir ( Barbosa, 2007 ; Byrd ve Saltzman, 2003 ; Cummins & Port, 1998 ; Jones, 1976 ; Large & Jones, 1999 ; McAuley & Jones, 2003 ;Nam, Goldstein ve Saltzman, 2006 ; Port, 2003 ) ve bu faaliyetlerin, periyodik olarak osilatörlerin eylemlerini içerdiği öne sürülmüştür (örneğin, Barbosa, 2007 ; Cummins & Port, 1998 ; Large & Jones, 1999 ). Konuşma iletişiminin zamanlama ve eylem koordinasyonu için periyodik salınım mekanizmalarının eylemlerine dayandığı fikri, nöronların konuşmanın ritmik özellikleriyle (yani genlik zarfı) modüle edilen çeşitli frekans aralıklarında kendiliğinden salınan ateşleme paternleri gösterdiğine dair kanıtlarla desteklenir. Giraud ve Poeppel, 2012 ; Rosen, 1992 ; Zion Golumbic, Poeppel ve Schroeder, 2012). Konuşmadaki ritmik atım duygusunun, konuşma üretim planlamasının ana koordine edici seviyesi olduğu öne sürülmüştür (örneğin, Martin, 1972 ). Üretilen konuşma, çeşitli durumsal faktörlerden dolayı nadiren açıkça ritmik olmasına rağmen ( Cummins & Port, 1998 ; Hawkins, 2014 ; Tilsen, 2013 ; Wagner & Watson, 2010 ), düzenli konuşma ritmik yapılarının akıcı konuşma üretimi için uygun olduğuna dair net kanıtlar mevcuttur. Bu düşünceler, konuşma ritminin planlanmasının konuşma üretimi için ileriye dönük sürecin bir parçasını oluşturduğunu göstermektedir ( Levelt, 1993 ).
Bu çalışmada kullanılan ritmik yapı türleri, vurgulanan hecelerin içsel olarak ritmik ve (yarı-) periyodik olduğu konuşma algısı ile de ilgilidir ( Lehiste, 1977 ; Patel, 2007 ; Selkirk, 1984 ). Önemli olarak, son bulgular işitme konuşmalarının sonraki konuşmaya verilen yanıtları etkileyen ritmik beklentilere neden olduğunu göstermektedir ( Dilley ve Pitt, 2010 ; Morrill, Dilley ve McAuley, 2014 ). Bu ritmik algısal beklentiler, sözcüksel stres ve yaklaşmakta olan konuşma materyalinin metrik organizasyonu hakkında bilgileri içerir ( basında M. Brown, Salverda ve Dilley ). Örneğin, Brown ve meslektaşları (basında)bağlamsal konuşma hecelerinin prosodik özelliklerini farklı ritimleri indüklemek için değiştirdi ve vurgulanan hecelerin bir hedef kelimeden önceki adım ve zamanlama özelliklerinin, dinleyicilerin hedef kelimenin kendisinin stres modeli hakkındaki beklentilerini etkilediğini tespit etti. Bu bulgular, diğer sonuçlarla birlikte ( Dilley ve McAuley, 2008 ; Dilley ve Pitt, 2010 ; Morrill ve diğerleri, 2014).), konuşmanın zamanlaması hakkındaki algısal bilgilerin konuşmanın uygun ritmik yapısı hakkında tahminler oluşturmak için kullanıldığını gösterin. Başka bir deyişle, konuşma ritmi hakkındaki algısal bilgiler, konuşma izlemesi sırasında alınan konuşmayı değerlendirmek için kullanılan geri besleme bilgilerinin bir parçasını oluşturur. Bu, kendi kendine üretilen konuşmanın işitsel geri bildirimi üzerine uygulanan adım ve zamanlama manipülasyonlarının aktif olarak izlendiği ve konuşma yapımında ayarlamalar yapılmasıyla sonuçlanan bulgular ile tutarlıdır (örneğin, Cai ve diğerleri, 2014 ; Larson, 1998 ; Loucks, Chon ve Han, 2012 ). Birçok çalışma, işitsel hatanın devam eden artikülasyon ve fonlama ile entegrasyonundaki kekemelik olaylarını anormalliklerle ilişkilendirmiştir ( Cai ve ark., 2012 ;Foundas ve diğerleri, 2004 ; Kalinowski, Armson, Stuart ve Gracco, 1993 ), özellikle bağlantılı konuşma zamanlaması (örneğin, Cai ve diğerleri, 2014 ) ve temel sıklıktaki (örneğin, Kalinowski ve diğerleri, 1993 ) hata düzeltme konusundaki anormallikler . Başka bir deyişle, algılanan hata geri bildiriminin bütünleştirilmesi ve devam eden konuşmanın üretilmesinin normal süreçlerinin kekemelik yapan insanlarda aksatılabileceği anlaşılmaktadır.
Ritim işleme eksiklikleri ile kekemelik arasındaki nedensel bağlantı hesabımız, konuşma üretiminin ve algının ritmik yönlerine odaklanır, ritimin hem konuşma üretimi hem de algı ile ilgili rolü üzerine tartışmalara dayanır. Bu nedenle, ritim işlemede konuşma üretimi planlaması sırasında ritmik yapı oluşumunu etkileyen eksiklikler ( Barbosa, 2007 ; Cummins & Port, 1998 ) veya konuşma algısı sırasındaki ritmik beklentilerin anlaşılması (bkz. M. Brown ve ark. basın ; Dilley ve McAuley, 2008) sırasıyla konuşma üretimi ve konuşma algısı sırasındaki feedforward beslemesinin ritmik yönleri ile geri bildirim mekanizmaları arasındaki normal dengenin bozulmasından sorumlu olabilir. Bir yandan kekemelikle ilişkili olduğu varsayılan ritim işleme açığı, az önce konuşmada ortaya çıkan ritmik yapılar hakkında yeterince net olmayan işitsel geribildirime yol açabilir ve / veya takip etmesi gereken uygun ritmik yapılar hakkında beklentiler üretmekte zorluk çekebilir. Öte yandan, bu ritim işleme açığı, daha sonra üretilecek olan ritmik yapılar hakkındaki artikülatörlere yeterince sağlam ileri beslemeli komutlarla ilişkilendirilebilir. Üretim planlamasının periyodik osilatör mekanizmalarına dayandırılması önerildiğinden (örneğin, Barbosa, 2007 ;Cummins ve Port, 1998 ), bu görüşe göre, bir ritim işleme açığı, ileri görüşlü konuşma üretim komutlarının sağlamlığını zedeleyerek potansiyel olarak işitsel geri bildirimlerle bu bilgilerin silinmesine yol açacaktır. Bu hipotezler, konuşma telaşı sırasında ritmik bilginin ve kekemelikteki algıdaki rolünü araştıran gelecek deneylerde test edilebilir.
Sonuç
Gelişimsel kekemeliği olan çocuklarda ilk ritim algısı açığının kanıtını verdik. Kekeme yapan çocuklar, işitsel ritimleri tipik olarak gelişen çocuklardan daha az ayırt edebildiler. Bu bulgular, daha fazla geçici değişkenlik gösteren ve BGTC ağı içerisinde kekeme yapan çocuklarda zayıflatılmış fonksiyonel bağlantı gösteren önceki çalışma ile birleştiğinde, gelişimsel kekemelikte ritmin işlenmesinde bir iç ritmi oluşturma ve / veya sürdürme kabiliyetiyle tutarlı bir eksiklik olduğunu göstermektedir. Böyle bir ritim algısı açığı, akıcı konuşma üretimi de dahil olmak üzere, dahili tempolu hareketin geçici kontrolünün gerçekleştirilmesindeki aksaklıkların altında kalabilir.
Önemli
- Kekemelik yapan ve kekemeyen çocuklarda işitsel ritim ayrımcılığını inceledik.
- Kekeme yapan çocuklar kekeme yapmayan çocuklara göre daha kötü ritim ayrımcılığı göstermişlerdir.
- Bu sonuçlar, gelişimsel kekemelikte ilk ritim algısı açığının kanıtıdır.
- Bu ritim algısı açığı, konuşma üretimi gibi kendi kendine oluşturulmuş hareketlerin iç zamanlamasını da etkileyebilir.
Araştırmanın tümü için : https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5382013/
Bilgisayarınıza ya da telefonunuza metronom yükleyip ya da harici metronom alıp kendi konuşmanızı test edebilirsiniz ya da parmağınızla ritim tutarak konusma -okuma yapabilirsiniz.Yalnız melodik bir şekilde değil.
Yazarlar:
Elizabeth A. Wieland , J. Devin McAuIey , Laura C. Dilley , ve Su-Eun Chang -2015