UD araştırmacıları, iyileşmeyi neyin engellediğini belirlemek için kalıcı kekemeliği olan çocukların beyinlerini inceliyor
Evan Usler henüz 6 yaşındayken kekemeliğinin yetişkinliğe kadar süreceğini biliyordu. Küçük yaşta kekemelik gelişen 10 çocuktan biriydi. Kekeleyen çocukların çoğu, terapi veya müdahaleden bağımsız olarak iyileşir. Usler iyileşmeyen %20 arasındaydı. “Ben çocukken 'bekleyip görelim' diye bir kavram vardı. Çocuk doktoru ve konuşma dili patoloğu, sahip oldukları bilgilerde sınırlıydı ve iyileşeceğimi düşündüler, "dedi Usler. “O zaman biliyordum, bundan kurtulamayacağım. Bu bir problem. Çocukken, yaşlı yetişkinlerin sizin için neyin en iyi olduğunu bilemeyebileceğini fark ettiğiniz ilk anlardan biriydi.”
Şimdi, İletişim Bilimleri ve Bozuklukları Bölümü'nde yardımcı doçent olan Ho Ming Chow , kekemeliği daha sonraki yaşamlarında devam eden çocukların beyinlerindeki ayırt edici özellikleri araştırmak için ABD Sağlık ve İnsani Hizmetler Departmanından 3 milyon dolarlık bir hibe aldı. . Bu beş yıllık araştırma projesinde, CSCD Bölümünde yardımcı araştırmacı olarak görev yapacak yardımcı doçent olan Usler ile birlikte çalıştı.
"Bir çalışmada, kekeme insanlarda beynin bir bölümünün atipik olduğunu bulduk, ancak başka bir çalışmada tamamen farklı bulgular vardı. İşte bu yüzden kekeleyen insanların beyinlerinde bile, beyinde, bozukluğun sunumunun neden farklı insanlarda değiştiğini ortaya koyan birden fazla neden olduğundan şüpheleniyoruz” dedi.
Sağlık Bilimleri Fakültesi'ndeki araştırmacılar, yapısal ve işlevsel MRI (FMRI) ve elektroensefalogram (EEG) kullanarak bazı çocukların kendi kendilerine iyileşmelerini neyin engellediğini belirlemeyi amaçlıyor. Bulguları, kekeleyen ve sonuçları iyileştiren çocuklarda terapileri etkileyebilir.
Kekemelik akıcısızlıkları üç tanımlanabilir davranış sergiler: kelimelerin başındaki tekrarlar, kelimelerin uzatılması veya bir kişinin bir şey söylemeye çalıştığı, ancak kelimelerin orada olmadığı açık bir şekilde sessiz bir blok.
“Çocukların bu kekemelik bozukluklarına neden olmasının konuşma-dil gelişiminin normal bir parçası olduğunu düşünebiliriz, ancak durum öyle görünmüyor. Usler, bu çocukların %10 kadarında bu atipik kekemelik benzeri akıcısızlıklar geliştirdiklerini söyledi.
Daha fazla araştırma, konuşma üretimi ve akıcı olmayan konuşma sırasında beyin aktivasyonunu incelerken, Usler karışık bulgular olduğunu söyledi.
“Belirli bir akıcısızlık türüyle ilişkili bir beyin imzası yok gibi görünüyor. Birisi kelimeleri tekrar ederse, FMRI'da ayırt edici bir özellik görmüyoruz” dedi Usler. “Geçmişte, sadece davranışa baktık ve onu bu şekilde kategorize etmeye çalıştık, ancak bu bizi ancak bir yere kadar götürür. Beyne bakarak, davranış düzeyinde belirgin olmayabilecek daha olası süptil alt tiplere bakıyoruz.”
![[Resim: 1658935336602.jpg]](https://marvel-b1-cdn.bc0a.com/f00000000164722/www.udel.edu/content/udel/en/udaily/2022/july/stuttering-speech-language-disorder-children-research/_jcr_content/par_col_8_udel/image.img.jpg/1658935336602.jpg)
İletişim Bilimleri ve Bozuklukları yardımcı doçenti Evan Usler, bazı çocuklarda kekemeliğin neden yetişkinlikte de devam ettiğini belirlemek için FMRI ve elektroensefalogramı (EEG) kullanmak için CSCD yardımcı doçent Ho Ming Cho ile birlikte çalışıyor.
UD, okul yılının Eylül sonu veya Ekim başında başlamasından sonra başlayacak olan çalışma için veri toplamayı geliştirmek için Michigan Üniversitesi ile birlikte çalışıyor.
Chow, "Bu tür araştırmaları yapabilmemiz için dünyadaki en büyük beyin görüntüleme verilerine erişimimiz var" dedi. "Kekeme yapan çocuklarda farklı alt grupların olma olasılığını göstermek için yeterli ön veriye sahibiz."
Şimdilik, çalışma katılımcıları 6 ila 13 yaşları arasında kekeleyen çocukları içerecek, ancak araştırmacılar kekemeliğin başlangıcını hesaba katmak için yaş aralığını 3 ila 5 yaşındaki çocukları içerecek şekilde düşürebilir.
Chow, "Bazı çocukların neden kekemelikten kurtulduğunu ve bazı çocukların neden sürekli kekeme olduğunu anlamak istiyorsak, daha genç bir yaş grubuyla başlamalıyız ki onları birkaç yıl izleyebilelim" dedi.
Araştırmalar, konuşma dili ve motor gelişiminde en çok geri kalan genç erkeklerin, yetişkinliğe kadar devam eden kekemelik riskinin arttığını göstermiştir. Aile öyküsü ve genetik de kekemeliğin kalıcılığını etkileyen faktörlerdir.
Ancak beyin yapısı ve işlevinin konuşma bozukluğunun merkezinde olduğuna inanılıyor. Geçmişte yapılan bir genetik çalışmasında Chow, beyin görüntülemesinin subkortikal alanlarda ve beynin sol ve sağ taraflarını birbirine bağlayan ve iletişime izin veren korpus kallozumda bir anormallik gösterdiğini söyledi.
Chow, "Bunun konuşmayı neden etkilediğini tam olarak bilmiyoruz, ancak korpus kallozum kekemelikle ilgiliyse, beynin sol ve sağ yarım küreleri arasındaki bağlantıyı geliştirmek için farklı terapilere karar verebiliriz" dedi.
Beynin kekemeliğe bağlı olabilecek başka bir bölümü, motor öğrenme, davranış ve duyguda kritik bir rol oynayan bazal gangliyonları içerir.
Bulguları, konuşma dili patologlarının sınırlı kaynakları en iyi şekilde tahsis etmesine ve nihayetinde kekeme çocukların tedavisini etkilemesine yardımcı olacaktır.
Chow, "Her alt tipteki atipikliğe dayanarak kekemelikle ilişkili nöral alt tipleri doğruladığımızda, kekemelik yapan çocuklar için en etkili tedavileri belirleyebiliriz" dedi. "Her bir kekemelik alt tipiyle ne tür davranış özellikleri ve anatomik yapıların ilişkili olduğuna bağlı olarak, farklı terapiler tasarlayabiliriz."
Bu beş yıllık araştırma hibesi, kekemeliği devam eden çocuklara odaklanırken, UD, karmaşık insan sosyal davranışlarını çeşitli düzeylerde incelemek için benzersiz bir konumdadır.
Usler, "Kekemelik genetik, nöroloji, psikolojiyi içerir ve bireysel laboratuvarlar bu seviyelerden birine odaklanabilir" dedi. "UD'de, çeşitli konuşma görevleri sırasında gerçek zamanlı olarak biliş ve motivasyonun kişinin bir anının olup olmadığını nasıl etkileyebileceğini belirlemek için hayvan modellerindeki gen mutasyonlarını, küçük çocukların beyin görüntülemesini ve davranış ve EEG aktivitesini inceleyerek bu farklı seviyelere bakabiliriz. kekemelik veya kekemeliğin ne kadar şiddetli olabileceği.
Usler, kekemeliğin her çocukta nasıl ortaya çıktığıyla ilişkili spesifik nöral alt tiplerin belirlenmesinin, UD'nin Konuşma-Dil-İşitme Kliniği ve ötesinde daha iyi klinik kararlara yol açacağını söyledi.
"Ya gelecekte, hangi çocukların kendi başlarına iyileşemeyecekleri konusunda bize bir fikir veren, kekemelik şiddetinin nöral risk faktörlerini bulursak?" dedi Ulser. "Belki de bu, konuşma terapisi kaynaklarını mümkün olan en kısa sürede alması gereken bir alt popülasyondur."
Chow, "Bu tür araştırmaları yapabilmemiz için dünyadaki en büyük beyin görüntüleme verilerine erişimimiz var" dedi. "Kekeme yapan çocuklarda farklı alt grupların olma olasılığını göstermek için yeterli ön veriye sahibiz."
Şimdilik, çalışma katılımcıları 6 ila 13 yaşları arasında kekeleyen çocukları içerecek, ancak araştırmacılar kekemeliğin başlangıcını hesaba katmak için yaş aralığını 3 ila 5 yaşındaki çocukları içerecek şekilde düşürebilir.
Chow, "Bazı çocukların neden kekemelikten kurtulduğunu ve bazı çocukların neden sürekli kekeme olduğunu anlamak istiyorsak, daha genç bir yaş grubuyla başlamalıyız ki onları birkaç yıl izleyebilelim" dedi.
Araştırmalar, konuşma dili ve motor gelişiminde en çok geri kalan genç erkeklerin, yetişkinliğe kadar devam eden kekemelik riskinin arttığını göstermiştir. Aile öyküsü ve genetik de kekemeliğin kalıcılığını etkileyen faktörlerdir.
Ancak beyin yapısı ve işlevinin konuşma bozukluğunun merkezinde olduğuna inanılıyor. Geçmişte yapılan bir genetik çalışmasında Chow, beyin görüntülemesinin subkortikal alanlarda ve beynin sol ve sağ taraflarını birbirine bağlayan ve iletişime izin veren korpus kallozumda bir anormallik gösterdiğini söyledi.
Chow, "Bunun konuşmayı neden etkilediğini tam olarak bilmiyoruz, ancak korpus kallozum kekemelikle ilgiliyse, beynin sol ve sağ yarım küreleri arasındaki bağlantıyı geliştirmek için farklı terapilere karar verebiliriz" dedi.
Beynin kekemeliğe bağlı olabilecek başka bir bölümü, motor öğrenme, davranış ve duyguda kritik bir rol oynayan bazal gangliyonları içerir.
Bulguları, konuşma dili patologlarının sınırlı kaynakları en iyi şekilde tahsis etmesine ve nihayetinde kekeme çocukların tedavisini etkilemesine yardımcı olacaktır.
Chow, "Her alt tipteki atipikliğe dayanarak kekemelikle ilişkili nöral alt tipleri doğruladığımızda, kekemelik yapan çocuklar için en etkili tedavileri belirleyebiliriz" dedi. "Her bir kekemelik alt tipiyle ne tür davranış özellikleri ve anatomik yapıların ilişkili olduğuna bağlı olarak, farklı terapiler tasarlayabiliriz."
Bu beş yıllık araştırma hibesi, kekemeliği devam eden çocuklara odaklanırken, UD, karmaşık insan sosyal davranışlarını çeşitli düzeylerde incelemek için benzersiz bir konumdadır.
Usler, "Kekemelik genetik, nöroloji, psikolojiyi içerir ve bireysel laboratuvarlar bu seviyelerden birine odaklanabilir" dedi. "UD'de, çeşitli konuşma görevleri sırasında gerçek zamanlı olarak biliş ve motivasyonun kişinin bir anının olup olmadığını nasıl etkileyebileceğini belirlemek için hayvan modellerindeki gen mutasyonlarını, küçük çocukların beyin görüntülemesini ve davranış ve EEG aktivitesini inceleyerek bu farklı seviyelere bakabiliriz. kekemelik veya kekemeliğin ne kadar şiddetli olabileceği.
Usler, kekemeliğin her çocukta nasıl ortaya çıktığıyla ilişkili spesifik nöral alt tiplerin belirlenmesinin, UD'nin Konuşma-Dil-İşitme Kliniği ve ötesinde daha iyi klinik kararlara yol açacağını söyledi.
"Ya gelecekte, hangi çocukların kendi başlarına iyileşemeyecekleri konusunda bize bir fikir veren, kekemelik şiddetinin nöral risk faktörlerini bulursak?" dedi Ulser. "Belki de bu, konuşma terapisi kaynaklarını mümkün olan en kısa sürede alması gereken bir alt popülasyondur."
Rf:
https://www.udel.edu/udaily/2022/july/stuttering-speech-language-disorder-children-research/