Öncelikle merhabalar. Bende kekeme bir bireyim. Hatırladığım kadarıyla ve çocukluk videolarımdan gördüğüm kadarıyla 7-8 yaşlarına kadar gayet güzel ve akıcı konuşan bir çocukmuşum. Fakat sanıyorum ki aile içinde yaşanan gerginlikler, anne-baba arasında olan kısa ayrılık ve otoriter bir babaya sahip olmak bu durumu tetikledi. Bu durumu artık fark ettikten sonra sosyal olarak içime kapanmaya başladım. Okulda , arkadaşlarla hatta akrabalarımla ve de özellikle babamla(hala babamla konuşurken takılırım) konulurken çok takılırdım. Senelerce kendimi soyutladım. Biri adımı soracak diye ödüm kopardı. Şu an üniversite 4. Sınıf öğrencisiyim. İstediğim bir bölümü okuyamıyorum ne yazık ki . Hayallerimde hep çok daha aktif çok daha göz önünde olan biri var. Ama ne yazık ki gerçekte durum hiç de öyle değil benim için. Artık bir şeyler yapmak istiyorum çünkü yaş çabuk geçiyor
. Aklımda hep ya kekelersem, takılırsam düşüncesi var. Biriyle konuşurken konuşacağım konudan çok nasıl konuşurum diye düşünüyorum . Öyle olunca da ister istemez takılıyorum. Bazen dikkatim başka şeylerde olunca çok akıcı da konuşabiliyorum. Sanırım benim psikolojim kekemeliğimi aşırı tetikliyor. Topluluk önünde , kalabalıkta konuşmak ya da sunum yapmak deyince içimde bir şeyler pır pır ediyor karnıma ağrılar giriyor. Konulmak kadar normal olan bir eylem bu kadar zor olmamalı. Ha bir de kalabalık ortamlarda herkesin dönüp bana bakması en büyük fobim olabilir. İnanılmaz geriliyorum, heyecanlanıyorum , utanıyorum .. şimdiye kadar bununla hiç yüzleşemedim. Hep kaçtım. Kendi kendime bile ben kekemeyim diyemedim. Bundan hep utandım saklandım. O yokmuş gibi davrandım hep. Sanki kekelemem benim değerimden bir şeyler azaltacakmış gibi geldi. Kekeme olduğuma birine söylersem bana acıyan gözlerle bakacak gibi geldi, benimle arkadaşlık yapmayacakmış gibi geldi. Halbuki bu yalıma kadar hiç böyle bir şeyle karşılaşmadım çok şükür. Öğretmenlerim, arkadaşlarım hiç dalga geçmedi olumsuz bir şey söylemedi. Onlar da benim gibi yok saydılar sadece. şimdilik aklıma gelenler bu kadar . Ama artık şunun farkındayım ki ben ben kekemeliğe yenilmiycem onun beni yönetmesine izin vermiycem ve hayatımı ben nasıl istiyorsam öyle yaşıycam.
. Aklımda hep ya kekelersem, takılırsam düşüncesi var. Biriyle konuşurken konuşacağım konudan çok nasıl konuşurum diye düşünüyorum . Öyle olunca da ister istemez takılıyorum. Bazen dikkatim başka şeylerde olunca çok akıcı da konuşabiliyorum. Sanırım benim psikolojim kekemeliğimi aşırı tetikliyor. Topluluk önünde , kalabalıkta konuşmak ya da sunum yapmak deyince içimde bir şeyler pır pır ediyor karnıma ağrılar giriyor. Konulmak kadar normal olan bir eylem bu kadar zor olmamalı. Ha bir de kalabalık ortamlarda herkesin dönüp bana bakması en büyük fobim olabilir. İnanılmaz geriliyorum, heyecanlanıyorum , utanıyorum .. şimdiye kadar bununla hiç yüzleşemedim. Hep kaçtım. Kendi kendime bile ben kekemeyim diyemedim. Bundan hep utandım saklandım. O yokmuş gibi davrandım hep. Sanki kekelemem benim değerimden bir şeyler azaltacakmış gibi geldi. Kekeme olduğuma birine söylersem bana acıyan gözlerle bakacak gibi geldi, benimle arkadaşlık yapmayacakmış gibi geldi. Halbuki bu yalıma kadar hiç böyle bir şeyle karşılaşmadım çok şükür. Öğretmenlerim, arkadaşlarım hiç dalga geçmedi olumsuz bir şey söylemedi. Onlar da benim gibi yok saydılar sadece. şimdilik aklıma gelenler bu kadar . Ama artık şunun farkındayım ki ben ben kekemeliğe yenilmiycem onun beni yönetmesine izin vermiycem ve hayatımı ben nasıl istiyorsam öyle yaşıycam.
