Kekemelik için Tarihi Tedaviler: Çakıl Taşlarından Psikanaliz'e...
İncil'e göre Musa kekeledi. "Neden ben?" dedi Musa. Musa, halkını esaretten kurtarması için seçildiği söylendiğinde Tanrı'ya sorar: "Ben yavaş konuşuyorum ve dilim zayıftır (tutuktur)" Soru Tanrı'yı kızdırıyor: "İnsanın ağzını kim yaptı? İnsanı dilsiz, sağır, gören veya kör yapan kim? Ben Rab değil miyim?" Tanrı, Musa'nın kardeşi Harun'un onun sözcüsü olacağını söyler.
Talmudik bir hikaye, Musa'nın kekemeliğinin kökenini açıklar: Musa henüz bebekken, Firavun'a onu öldürmesi tavsiye edildi, çünkü bir gün Musa'nın ona karşı çıkacağı tahmin ediliyordu. Firavun önce omuz silkti, sonra Musa'yı test etmeye karar verdi. Musa'nın önüne biri altın, diğeri sıcak kömür dolu iki kase koydu. Musa altını seçerse öldürülürdü. Elbette Musa pırıl pırıl altınlara uzandı, ama bir melek araya girdi ve selam verdi (veya eline vurdu). Bu yüzden sıcak bir kömürü aldı ve ağzına koydu. Ve ondan sonra kekeledi.
Demosthenes (MÖ 383-322), Yunan aktör Satyrus'u konuşma-dil patoloğu olarak alma şansına sahipti. Demosthenes sadece kekelemekle kalmadı, aynı zamanda sert, uyumsuz bir sesi ve r'leriyle ilgili sorunları vardı. Satyrus, ona ses egzersizleri önerdi - ayna kullanımı, ağızda çakıl taşları ve yokuş yukarı giderken ses çıkarmak tedavinin bir parçasıydı.
Aetius Amida (6. yüzyıl) Bizans'ta Justinian'ın kraliyet doktoruydu. Kekemeliğin tedavisi onun için daha radikaldi - kekemeliğin nedeni olarak dili suçladı ve frenumun bölünmesini tavsiye etti. Cerrahi yüzyıllardır popüler bir tedaviydi. Berlin'de bir Alman cerrah ve klinik cerrahi profesörü olan Johann Frederick Dieffenbach (1795-1847), Avrupa'da birkaç yıldır moda olan konuşma kusurlarını tedavi etmek için bir cerrahi prosedür tasarladı. Dilin köküne yatay bir bölüm yaptı, dil kaslarını bölmek ve böylece kas spazmını değiştirmek veya iyileştirmek için sinir beslemesini kesmek amacıyla, tamamen çapraz ve neredeyse içinden üçgen bir kama eksize etti. Onun yöntemi, kusurlu eklemlenme ile şaşılık arasındaki hayali bir bağlantının sonucuydu.
Ve Paris'te, Recherches sur les Why et le Traitment du Begaiement'in ((Kekemeliğin) başlangıç nedeni ve tedavisi üzerine araştırmalar) (1830) yazarı H. de Chegoin, dilin kekeme olan insanlarda orantısız boyutta olduğuna inanıyordu. Bu orantısızlığı "mekanik yollarla" değiştirmeye çalıştı.
J.M.G. Itard'ın tedavisi daha insancaydı ama daha etkili değildi. Bir cerrah ve daha sonra Paris'teki Sağır ve Dilsiz Enstitüsünde bir doktor olan Itard, kekemeliğin kas güçsüzlüğünden kaynaklandığını ileri sürdü. Dili desteklemek için alt çenenin alveolar arkının boşluğuna yerleştirilmiş altın veya fildişi bir çatal ("Itard Çatal" olarak bilinir) kullanarak. Diğer kayıtlara göre, ikisi kalıcı olmayan iki tedavi bildirdi (Universal Journal of Medical Sciences, (1817)).
Bu arada, okyanusun ötesinde bulunan New York'ta yaşayan Yates, "Amerikan Metodu" nu icat ediyordu. Kekemeliğin glottisin spazmından kaynaklandığına inanıyordu. Tedavisi, Yates'in kızının mürebbiyesi "Dul Leigh" yönetimindeki bir enstitüde yapıldı ve bu, mesleki itibarın bozulmasını önlemek için yapıldı.
Başka bir söyleme göre yöntemi, kocası kekeleyen Bayan Leigh'in kendisine bağlıyor. Yöntem, dilin ucunu damağa kaldırmayı ve konuşurken orada tutmayı savundu. Bu gizem Malebouches tarafından alındı. Tüm dilin damağa yükseltilmesini savunarak ve tedaviyi dudaklara yönlendirerek yöntemini geliştirdi. Maleouches, "Bayan Leigh'in Numarasını" Belçika ve Prusya hükümetlerine sattı. Baussmann, Prusya Kilise Devlet Bakanı tarafından sistemin "profesörü" yapıldı. İngiliz hatip, yazar ve kraliçenin papazı Charles Canon Kingsley (1819-1875), 40 yaşına kadar kekemelik sorunu yaşadı. Sebebin bilinçli ya da bilinçsiz taklitlere kadar izlenebileceğine inanıyordu. Genç bir hanımefendiye yazdığı bir mektupta, ona onun gibi üst dişlerinin alt dişlerini kapattığı için kekelediğini söyler. Nefes almaya yardımcı olmak için dambıl egzersizleri önerdi ve konuşurken arka dişlerin arasına biraz mantar yerleştirdi. Çocukluğun kusuru tedavi etmek için uygunsuz bir zaman olduğunu düşündü ve boksu kekeleyen kişi için "iyileştirici bir sanatın ötesinde" olarak övdü.
Moses Mendelssohn (Musa Mendelssohn) (1729-1786), kekemeliğin ana sebebinin, beyinden aynı anda akan birçok fikir arasındaki çarpışmadan dolayı psikolojik olduğu konusunda ısrar etti. İngiliz doktor ve doğa bilimci Erasmus Darwin (1731-1802), huşu veya utangaçlık gibi duyguların konuşma organlarının hareketlerinin kesintiye uğramasına neden olduğuna inanıyordu. Joseph Frank (1811), serebral lezyonlar ve cinsel fazlalık gibi kekemeliğin birçok nedenini listeledi.
18. yüzyılın sonlarında, kekemeliğin nevroz (neurosis) olduğuna inanan bir dizi uzman ortaya çıktı. Psikanaliz genellikle tercih edilen tedaviydi. Sandow (1898), kekemeliğin her paroksizminin, konuşma korkusundan ya da konuşmak için çok şiddetli bir hevesten kaynaklanan psişik uyaranlardan kaynaklandığını düşündü. Sadece kolaylık ve rahatlık duygularıyla uyarılan genç çocuk iyi bir ses kaydetti. Korku ve fiziksel rahatsızlık akıcılık için antagonisttir. Steckel (1908) kekemeliği korku histerisinin en kötü biçimlerinden biri olarak adlandırdı ve kekemeliğin Dil ve kalem fişleri kadar psikolojik bir ihanet olduğuna inanıyordu. Nevroz (neurosis) her zaman çocuklukta, genellikle saf bir anksiyete nevrozu (neurosis) olarak başlar.
Aristoteles, Isaac Newton, Charles Darwin, Clara Barton, Winston Churchill, Marilyn Monroe-bu sadece Kekemelik yapan ünlü insanların kısmi bir listesi. Ve bunun iç ses olduğunu hatırlatmak gerekir.
Referans: Klingbeil, G.M. (1939). The historical background of the modern speech clinic. Journal of Speech Disorders, 4, 115-132.
Barbara Goldberg'in Minnesota Üniversitesinden bir yazısıdır...