Kekemelik: Konuşma Akışkanlığının Nörobiyolojik Bir Dağılımı
Görünüşte zararsız bir düşüncenin - konuşma fikri gibi - sizi tüm sosyal durumlardan korku içinde bırakan bir tepkiyi tetiklediğini hayal edin. Şimdi bunun, çenede gerginliğe, istemsiz kas hareketine ve kalp atış hızının artmasına neden olan ve akıcı konuşma üretememenizi şiddetlendiren kaygı nöbetlerine neden olan bir zincirleme reaksiyon başlattığını hayal edin. Bu acı verici paradigmayı daha da kötüleştiren şey, yalnızken akıcı konuşmanızdır.Konuşma yeteneğimiz genellikle en temel insani işlevlerimizden biri olarak algılanır. Nasıl ki bedenlerimizi mekanik akışkanlıkla çalışıyor olarak görüyorsak, dili kullanma kapasitemiz de çoğu zaman hafife alınan harikulade ve yaşamsal bir armağandır. Ne de olsa, ana dilimizi özümsemek için harcadığımız zamanı ve çabayı hatırlayamayız, bu nedenle konuşmak çoğu zaman sadece olan bir şey olarak kabul edilir. Ancak, akıcı bir dil oluşturmak ve üretmek için kullandığımız bu maharetli beceri devre dışı bırakılabilir ve 3 milyondan fazla insan için konuşma akıcılıkları ve dil bozuklukları yalnızca duygusal olarak yorucu değil, aynı zamanda günlük bir mücadeledir.
Konuştuğumuz zaman, nefes almayı, fonasyonu ve telaffuzu içeren hassas kas koordinasyonu yoluyla ses üretiriz. Beyin, duyma ve dokunma duygumuzu izlerken kas hareketlerimizi yönetir; bazal gangliyonlar ve striatum, konuşmanın eşit zamanlaması ve planlanmasında yer alır; ve sol yarıküre, dilin akıcılığını sağlamada iş başında olan birincil merkezdir.
Vermont Üniversitesi'nde iletişim ve bilim profesörü olan Dr. Barry Guitar'a göre, “Sol yarımküre... beynin konuşma merkezlerinin çoğunun bulunduğu yerdir. Bazı insanlarda, bu yapılar verimli bir şekilde organize edilmez ve kekemeliğe neden olabilir.” Akıcı akıcılığın kesin nedeni hala bilinmemekle birlikte, araştırmacılar kekeme bir kişinin beyninde sol yarıkürenin hiçbir zaman tam olarak gelişmediğine inanıyorlar. sağ yarıkürenin aşırı aktif hale gelmesine neden olur. Bir kişi ne kadar uzun süre kekelerse, sağ yarımküre sol yarımküreyi o kadar fazla dengeleyerek daha büyük bir orantısızlığa neden olur. Guitar, "Telafi etmek için sağ yarımküre kontrolü ele almaya çalışacak" diyor. "Bu, kekemelikle ilgili birçok beyin görüntüleme çalışmasında gösterilmiştir. Ancak sağ yarıküre konuşma merkezleri için tasarlanmadığı için telafi etme girişimi işe yaramıyor.”
Kendisi de bir kekeme olan Guitar, öğretimin yanı sıra 40 yılı aşkın bir süredir kekemelik ve dil bozuklukları üzerinde çalışmaktadır ve "Kekemelik: Doğasına ve Tedavisine Bütünleşik Bir Yaklaşım" kitabının yazarıdır . "Çocukluğunun ötesinde kekelemeye devam eden çoğumuz için," diyor, "başka bir önemli faktör daha var: temel konuşma bozukluklarına gerilim, mücadele ve korkuyla tepki vermemizi sağlayan artan mizaç hassasiyeti." Kekemelikle ilgili yaygın bir yanılgı, birincil sorunun psikolojik problemler, duygusal travma veya sinirlilikten kaynaklandığıdır; Ancak durum böyle değil.
Araştırmacılar, kekemeliğin, konuşma eylemini ve hatta konuşma düşüncesini bile stres üreten bir hale getirerek kaygıya yol açabileceğine inanıyor. Kekeleyen bireyler, sözlü konuşma görevi ile karşı karşıya kaldıklarında daha fazla stresle karşılaşma eğilimindedir. Ancak daha yüksek kaygı düzeylerine sahip olsalar da kaygı, kekemeliğin temelini oluşturan kaynak değildir.
Şimdiye kadar kimlerde kekemelik gelişeceğini tespit etmek imkansız olsa da, genler bu bozukluğun karmaşıklıklarının deşifre edilmesinde karmaşık bir rol oynuyor. New England Journal of Medicine'de yayınlanan bir çalışmada, araştırmacılar kekemelikle güçlü bir şekilde bağlantılı olan ve tüm kekemelik vakalarının yüzde 9'undan sorumlu olabilen bir gen mutasyonu keşfettiler. Guitar adlı kitabında şöyle yazıyor: "Araştırmacılar, kekeleyen bireylerin yoğun olduğu aileleri ve toplulukları inceleyerek, kekemelikle ilişkili görünen yedi farklı kromozom belirlediler. Bu kromozomlardan birinin, biri motor kontrol ve duygusal düzenleme ile ilişkili olan üç genetik mutasyon taşıdığı gösterildi.” Nüfusun sadece yüzde 1'i kekeme olmasına rağmen, araştırmalar bu bireylerin yüzde 60'ının aynı zamanda bu bozukluğa sahip olan veya sahip olan aile üyelerine sahip olduğunu göstermiştir.
Irvine'deki California Üniversitesi Kirkup Kekemeliğin Tıbbi Tedavi Merkezi direktörü Dr. Gerald Maguire, "Kekemelik sadece ağız, dil ve boğazda bir bozukluk değil, aynı zamanda bir beyin bozukluğudur" diyor. konuşmak için ağzı, dili ve boğazı koordine eder. Maguire'ın merkezi kekemeliğin nörobiyolojisini inceler. "Kekemeliği olan bazı kişilerin beyinlerinde dopamin beyin kimyasallarının yükseldiğini bulduk" diyor ve "merkezimizde kekemeliği iyileştirmek için beyindeki dopamin düzeylerini bloke eden veya modüle eden ilaçlar kullanılıyor." Maguire'ın araştırması, striatumun konuşmanın zamanlaması ve başlaması için merkezi bir konumda olması ve dopaminin etkisi altında olması nedeniyle, dopamin düzeylerinin engellenmesinin kekeleyen birçok kişide akıcılığa izin verebileceğini göstermiştir.
Tek bir hapın hastalık için her şeye çare olma olasılığı düşük olsa da, Maguire ve araştırma ekibi hastalığı tıbbi olarak tedavi etmenin bir yolunu keşfetmeye yaklaşıyor. Aslında, Maguire son 20 yıldır bu ilaçlardan birini kullanıyor. Ayrıca konuşma terapisi, topluluk önünde konuşma ve Ulusal Kekemelik Derneği tarafından yönetilen bir kendi kendine yardım grubuna da itibar ediyor. Kirkup Merkezi'nde öncelikle ilaç tedavisi uygulanmakta olup, bilişsel davranışçı psikoloji ve konuşma terapisi de uygulanmaktadır.
Pek çok küçük çocuğun gelişiminin erken evrelerinde bir tür kekemelik geliştirmesi alışılmadık bir durum değildir. Çalışmalar, 20 çocuktan birinin akıcılıkla ilgili sorun yaşadığını ve kekemelik geliştiren pek çoğunun sonunda bu bozukluğu aştığını göstermiştir. Pek çok dil ve konuşma terapisti, ebeveynleri çocuklarıyla yavaş ve rahat bir şekilde konuşmaya teşvik eder ve ayrıca ebeveynlerin kabul edici ve teşvik edici bire bir konuşmalar yapmak için günde birkaç dakika ayırmalarını önerir. Çocukların kendilerini desteklenmiş ve rahatlamış hissetmeleri önemlidir. Çocuğunuzdan insanların önünde belirli bir şekilde konuşmasını talep etmeyin ve çocuk kekelediğinde olumsuz konuşmaktan kaçının çünkü bu onun durumunu kötüleştirme olasılığına sahiptir. “Okul öncesi bir çocukla çalıştığımızda, Ebeveynlere günlük olarak doğrudan çocuklarının konuşmalarıyla çalışma konusunda rehberlik ediyoruz” diye yazıyor Guitar. "Çoğu zaman bu, kekemelikten tamamen (veya neredeyse tamamen) kurtulmaya yol açar."
Kekemelere, nefes alma teknikleri ve daha yavaş konuşmayı öğrenme konusunda yardımcı olan birçok güncel terapi sunulmaktadır. Kekemelikten şikayetçiyseniz, yalnız olmadığınızı unutmamak da önemlidir. Kekemelik yaygın bir rahatsızlıktır ve Maguire, kekemelikten muzdarip birçok insanın bunu sessizce yaptığına inanır. "Her gün daha yeni ve daha iyi tedaviler geliştiriyoruz ve Ulusal Kekemelik Derneği'nde büyük kaynaklar var " diyor. NSA, yerel düzeyde destek sunan kar amacı gütmeyen bir gruptur. Maguire, “Kekemenizden utanmayın” diyor. "Bu, kötü ebeveynliğin veya çocukken çok gergin olmanın getirdiği bir bozukluk değil. Artık bunun bir beyin bozukluğu olduğunu biliyoruz ve daha iyi tedaviler geliştiriyoruz.”
Rf:
Bu makale ilk olarak Brain World Dergisi'nin Kış 2013 sayısında yayınlanmıştır.
https://brainworldmagazine.com
Yetişkinlerde Ve Çocuklarda Kekemeliğin Hücresel Nedenleri
Yıllardır araştırmacılar kekemeliğin nörolojik nedenini bulmaya çalışıyorlar. Uzmanlar, konuşmanın işlenmesini ve üretimini kontrol eden beyindeki nöral devrelerde tutarsızlıklar belirlediler. 2019'da yapılan yeni bir araştırma , belirli bir hücre türü olan beyindeki astrositlerin kaybının kekemelikle ilişkili olduğunu gösteriyor.
Kekemelik veya kekemelik, ömür boyu süren bir konuşma akıcılığı bozukluğudur. Tipik olarak, hızlı bir oranda bir veya iki dil öğrenmeye başlayan küçük çocuklarda başlar.
Çocuklarda kekemelik oldukça yaygındır ve %70'inden fazlası 6 veya 7 yaşına geldiklerinde kendiliğinden iyileşir. Ancak her 4 çocuktan 1'i hayatı boyunca kekelemeye devam ediyor.
Yirmi yıl önce bile bazı çocuklarda kekemeliğin nedeni bir muammaydı. Kanıt eksikliği, birkaç araştırmacının kekeme olanların beyinleri ile kekeme olmayanların beyinleri arasındaki nörolojik farklılıkları araştırmaya yöneltti. Beyin görüntüleme çalışmaları, sinir ağlarındaki farklılıkları incelemek için birkaç yıldır kullanılmaktadır. Ancak beyin görüntüleme çalışmaları, yapı farklılıklarının kekemeliğin nedeni mi yoksa sonucu mu olduğunu söylemek için yeterli değildir.
Kekemeliğe Bağlı İlk Genler Nelerdir?
2010 yılında araştırmacılar, GNPTAB geninde kalıtsal gibi görünen birkaç mutasyon belirlediler. New England Journal of Medicine'de yayınlanan araştırma, belirli bir genin, hücrenin lizozomu içindeki hücresel bileşenlerin parçalanmasında ve geri dönüştürülmesinde rol oynayan bir proteinin üretiminden sorumlu olduğunu gösterdi (bunu bir çöplük gibi düşünün). hücre çöplüğünü çözebilen veya yok edebilen enzimler).
GNPTAB, gerekli enzimleri hücrelerin lizozomlarına yönlendiren bir sinyal mekanizmasını tamamlamak için GNPTG ve NAGPA'yı içeren bir grup gen ile birlikte çalışır. Bu üç gen yakın bir ilişkiyi paylaşır. Ekip, kekeleyen insanlarda hem GNPTG'de hem de NAGPA'da mutasyonlar buldu. Kekeleyenlerin yaklaşık %9'unda üç genin herhangi birinde mutasyon vardır.
Çocuklarda ve Yetişkinlerde Kekemelikten Hangi Beyin Hücreleri Sorumludur?
Dr Drayna ve meslektaşları tarafından yürütülen daha önceki çalışmalara göre, çoklu gen mutasyonları beynin yapısı ve işlevindeki değişikliklere katkıda bulunur. Bu değişiklikler kişinin kekemeliğe yatkınlığına yol açar. 2019 çalışması, GNTAB geninde mutasyona sahip bir fare modeli kullandı.
Son yayına göre, Dr Drayna'nın NIH NIDCD'deki ekibi, yukarıda belirtilen gende hedeflenen mutasyonlara sahip bir fare popülasyonu tasarladı ve gözlemleri, 27 Ağustos 2019'da Ulusal Bilimler Akademisi Bildiriler Kitabında yerini aldı. Bu genetik yaklaşım, araştırmacıların Kekemelik nöropatisinin kodunu genetik mutasyonların tanımlanması yoluyla moleküler düzeyde ve ardından kekemelikle ilişkili spesifik hücre tiplerinin tanımlanmasıyla hücresel düzeyde deşifre edin.
İşte Dr Drayna ve ekibi tarafından yürütülen en son çalışmanın gözlem setleri:
Araştırmacılar, farelerin fizyoloji ve işleyiş açısından normal olduğunu gözlemlediler. Bunlar, bunun gibi çalışmalar için fare modellerinin uygulanabilirliğini daha da gösteren sağlıklı bir popülasyondu.
GNPTAB mutasyonunu taşıyan fareler, anormal derecede uzun süreli duraklamalarla ses çıkardılar. Bu, kekeleyenlerin yaşadığı molalara ve duraklamalara benzer.
Mutasyona uğramış geni taşıyan farelerden alınan beyin dokusu, önemli ölçüde daha düşük bir astrosit hacmi gösterdi.
Not: Astrositler Nedir?
Astrositler beyindeki yıldız şeklindeki glial hücrelerdir. Aynı zamanda en bol olanlarıdır ve astrositler beyin içindeki impulsların iletilmesinde kritik bir rol oynarlar. Astrositler aynı zamanda nöronlara işleyiş ve canlılık için gerekli besinleri sağlayan kritik destek hücreleridir. Ayrıca detoksifikasyona yardımcı olurlar, göç sırasında yol gösterirler ve metabolizmanın düzenlenmesini sağlarlar. Böylece beyinden astrositlerin kaybı, beynin işlevi üzerinde çok yönlü bir etkiye sahip olabilir.
Astrositler Dil İşleme ve Kekemelikte Nasıl Bir Rol Oynar?
Dr Drayna'nın ekibi, astrosit kaybının özellikle GNPTAB mutasyonu taşıyan farelerin korpus kallozumunda belirgin olduğunu göstermiştir. Araştırmacılar, farelerin beyin yapısını incelemek için MRG kullandılar; bu da korpus kallosum hacminin, kontrol farelerine kıyasla mutasyona uğramış farelerde önemli ölçüde daha az olduğunu gösterdi.
Corpus callosum, beynin sol ve sağ hemisferleri arasındaki bir otoyol gibidir. 200 milyondan fazla sinir lifi, iki yarım küreyi birbirine bağlayan korpus kallozumdan oluşur. İki tarafı birbirine bağlamanın yanı sıra, korpus kallozumun ana işlevleri karmaşık problem çözme ve koordinasyonu içerir. Dil üretimi gibi sağ ve sol hemisferleri içeren sinyalleri entegre etmeye yardımcı olur.
Korpus kallozumun hacminin kaybının veya korpus kallozumun çoğunu oluşturan astrositlerin kaybının, deneysel fare popülasyonunda neden kekemelik benzeri seslendirme kusurlarına yol açabileceği anlaşılabilir.
Araştırmacıların meraklı zihinleri bununla da yetinmedi – devam ettiler ve bir dizi takip deneyi gerçekleştirdiler. GNPTAB mutasyonunu farelerin belirli beyin hücresi tiplerine birer birer tanıttılar. Astrositler dışındaki beyin hücresi tiplerindeki mutasyon, ekibin mutasyona uğramış astrositler durumunda gözlemlediği benzer seslendirme kusurlarına karşılık gelmedi. Seslendirmede uzun süreli duraklama.
Kekemeliği Olan Bir Kişinin Kaç Mutasyona Uğramış Geni Miras Alabilir?
GNPTAB ve GNPTG gibi genlerin hücre metabolizmasında oynayacağı çok önemli roller vardır. Bir bireyde her iki gendeki baskın mutasyonlar, mukolipidoz adı verilen karmaşık bir metabolik hastalığa yol açabilir. Şimdi, kekeme olan çoğu insan, mutasyona uğramış genin yalnızca bir kopyasına sahiptir. Mutasyonun her iki kopyasının da kalıtılması, bir bireyin kalıtsal bir metabolik bozukluk grubu olan mukolipidoza sahip olabilmesinin tek yoludur.
Bu da kekeme olanların genetik yapısından oldukça farklı. Üç genden (GNPTAB, GNPTG ve NAGPA) herhangi birinin kusurlu bir kopyasını aldıkları için fizyolojik olarak sağlıklı ve psikolojik olarak yetkindirler. Mukolipidoz nedeniyle metabolik zorluklarla karşılaşmazlar. Mutasyona uğramış gene karşılık gelen protein hala üretildiği halde doğru üretilmediği için mutasyonun tek tezahürü kekemeliktir.
İlaçlar Daha Az Astrosit Yapabilir ve Kekemeliği Azaltabilir mi?
Risperidon ile tedavi, striatumun aktivitesini artırabilir ve yetişkinlerde kekemeliği azaltabilir. Dr. Gerald A. Maguire ve ekibi tarafından yayınlanan araştırmaya göre , risperidon beynin striatumundaki yıldız şeklindeki astrositlerin aktivitesini artırarak hareket edebilir.
Risperidon yaygın bir ikinci kuşak dopamin antagonistidir. Araştırmacılar uzun bir süre kekemeliği beyindeki dopamin artışıyla ilişkilendirdiler. Risperidon, dopamin reseptörlerini bloke ederek ve fazla nörotransmiterin alımını önleyerek çalışır.
Risperidon ayrıca haloperidol gibi yüksek motor sistem yan etkileri riski taşımayan az sayıdaki ilaçtan biridir.
Yazarlardan biri olan SheikhBahaei, "Risperidonun aktivitelerini artırmak için astrositlerle nasıl etkileşime girdiğini tam olarak bilmiyoruz" diyor. Ancak çalışma , bu bileşiğin Broca bölgesinde ve striatumda astrosit aktivitesini artırdığını açıkça kanıtlıyor.
Deneyin bir parçası olarak, araştırmacılar plasebo kontrollü, randomize, çift kör bir çalışma yürüttüler. Kekeleyen 10 yetişkin bu çalışmanın bir parçasıydı. Bunlardan 5'i risperidon ve diğer 5'i plasebo aldı.
Her gün 6 hafta risperidon veya plasebo aldıktan sonra, 10 katılımcıya sesli okuma görevi verildi ve ardından Pozitron Emisyon Tomografisi (PET) taraması yapıldı. Araştırmacılar, PET taramaları tamamlandıktan sonra körlüğü kırdı.
Araştırmacılar ayrıca ilaç tedavisi başlamadan önce her katılımcının PET taramasını yaptılar. Bu taramalar, katılımcılar arasında konuşma işleme ve üretimde yer alan beynin belirli bölgelerinin aktivitesinde önemli bir fark olmadığını ortaya çıkardı.
İki grubun PET taramaları, risperidon alanların belirli beyin bölgelerinde daha yüksek glikoz güncellemesi sergilediğini gösterdi. Risperidon tedavisi sol striatum (putamen ve kaudat çekirdek) ve Broca bölgesindeki metabolizmayı hızlandırabilir.
Kekemelik Tedavisinin Geleceği Nedir?
Bu 2019 araştırması Dr Drayna ve. al. çocuklarda ve yetişkinlerde kekemeliğin potansiyel nedeni olabilecek spesifik genetik mutasyonları tanımlayan ilk kişidir.
Bazı lizozomal bozukluklar şu anda doğru şekilde üretilmiş enzimin kişinin kanına enjekte edilmesiyle tedavi ediliyor. Kekeleyenlerin benzer bir tedavi görmeleri için gelecekte bir umut olabilir.
Dr. SheikhBahaei'ninki de dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanındaki birçok laboratuvar, farklı kekemelik türlerini ve nedenlerini anlamak için hayvan modelleri tasarlıyor ve bunlar üzerinde çalışıyor. Konuşmada yer alan bu karmaşık devreleri anlamak, minimum yan etki ile yeni tedavi seçeneklerine ışık tutabilir.
Risperidon gibi ikinci nesil dopamin blokerlerini içeren yeni bileşikler, kekemeliğin hücresel nedenlerini ele alarak yeni kekemelik tedavisi olasılıkları açabilir.
rf: