Kekemelik Öz Farkındalığı
Geçtiğimiz birkaç hafta içinde, birkaç çok kekemelik günüm oldu ve demek istediğim çok kekemelik, bir sürü tıkanıklık, tekrar ve tereddüt. Yanında rahat olduğum kişilerle bile sözlerimi ağzımdan çıkarmak bir mücadele oldu. Sanırım bunun nedeni, bir hafta tatilde olmam ve sonra geri döndüğümde yoğun bir hafta sonu geçirmem ve sonra hemen işe geri dönmek zorunda kalmam. Birkaç yorucu hafta geçirdim ve kekeme olan bazı insanlar gibi, beynim en iyi şekilde çalışmadığı için yorgun olmak beni daha fazla kekeme yapabilir.
Yalan söylemeyeceğim, kekemeliğim normalden daha şiddetli olduğunda, çekingen davranabiliyorum ve bazen genellikle yaptığım gibi konuşmamayı seçebiliyorum çünkü bu daha çok kelimelerimi çıkarmaya çabalıyor. . Genelde olduğu kadar akıcı olmadığı için konuşmamı daha fazla fark etme eğilimindeyim ve genellikle olduğu kadar akıcı olmadığı için daha fazla insanın da bunu fark ettiğini hissediyorum. Kelimelerimi daha dikkatli seçme eğilimindeyim ve söyleyeceğim şeyin söylenmeye değer olup olmadığı konusunda endişelenmeye başlıyorum. Genellikle kekemeliği kabul etmeye odaklanmış biri olarak, kekemeliğin hem olumlu hem de olumsuz birçok duyguyu beraberinde getirdiğinin de farkında olarak, sesimi kullanmaktan kendimi alıkoymak istemiyorum. Bu yüzden, 'normal' olarak görülmekten hoşlanan yanım kontrolü ele aldığında ve konuşmamam gerektiğine karar verdiğinde biraz moral bozucu olabilir.
Ancak kekemeliğimin bana kazandırdığı şeylerden birinin de öz farkındalık olduğunu düşünüyorum. Kekemeliğimle ilgili duygularımın değişmeye başladığını fark ettiğimde ve olumsuz düşüncelerin beni ele geçirmesine izin verdiğimde kendimin farkındayım. Bu öz-farkındalık, sahip olunması gereken yararlı bir araçtır, çünkü A) daha fazla kekemelik yaşadığım zamanlarda konuşmamam gerektiğini söyleyen bu olumsuz düşünceleri takip etme veya B) bu düşünceleri fark etme ve yine de konuşmaya karar ver.
Daha fazla kekelediğimi fark etmeyi ve aynı zamanda daha fazla kekelediğim için kekemeliğim konusunda daha bilinçli hale geldiğimi fark etmeyi seçmek, ancak aynı zamanda kendime daha az konuşma izni vermemek benim için daha fazla kekelediğimi fark etmekten ve izin vermekten daha iyidir. kendim az konuşurum.
Kekelememeye çalışmanın bizi daha çok kekelediği fikrini her zaman takdir etmişimdir çünkü bu çok doğru ve son birkaç haftadır daha fazla kekemeyken, daha az kekelememeye çalıştım ve kekemeliğin kendiliğinden çıkmasına izin verdim. istediği şekilde. Yine de, hiçbir şey söylememeyi seçtiğim anlar oldu çünkü açıkçası, kekemelik anlarından geçemeyecek kadar yorgundum. Bununla birlikte, kendime yarının her zaman olduğunu ve konuştuğumda kekemeliğimin her zaman dikte etmemesi gerektiğini kendime hatırlattığım sürece, o anda hiçbir şey söylememeyi seçmenin benim için sorun olmadığını hissediyorum.
(Bevin, 24)
rf:
https://mystutterandi.blogspot.com