Kekemelik ve Sosyal Biliş Hakkında
Kekemelik vakalarında, belirtilerin ciddiyeti, sosyal durumla ilgili olarak büyük ölçüde değişkenlik gösterme eğilimindedir, genellikle yalnız konuşurken daha az kekemelik ve sosyal olarak talepkar bağlamlarda kekemelik olur. Durumsal değişkenliğin altında yatan faktörler klinik öneme sahiptir. Kekemelik teorilerinde, genellikle bu değişkenliğin kaygı ve korkunun duygusal tepkileriyle ilişkili olduğu varsayılır. Ancak, duygular ve kekemelik arasındaki ilişki açık değildir. Örneğin, kekeleyen kişilerdeki güçlü korkunun etkilerinin gözlemlenmesi, korkunun bazen konuşma akıcılığını kolaylaştıracağını düşündürür (Bloodstein ve Ratner, 2008). Daha ileri, kekemelik geçiren yetişkinlerde tedavinin etkileriyle ilgili araştırmalar, sosyal durumlar için kaygının gözlemlenebilir kekemeliklerin ciddiyeti üzerinde önemli bir etki olmadan başarıyla azaltılabileceğini göstermektedir. Burada kekemelik üzerinde temel engelleyici durumsal etkiye sahip olan sosyal biliş (düşünme) ve sosyal kaygı değil (duygu) olduğu varsayılmaktadır. Sosyal biliş, birinin kendi hakkında ne düşündüğünü ve başkalarının ne düşünebileceğini veya bekleyebileceğini düşündürür. Kekemelikten endişe duyan insanlar için, sosyal durumların, başkalarının kekelerse ne düşünebilecekleri ve alternatif olarak nasıl hareket edecekleri gibi planları da dahil olmak üzere, olası senaryolar hakkındaki düşünceleri içermesi muhtemeldir. Sosyal biliş, sosyal kaygı ile ilişkilendirilmesi gerekmeyen normal bir süreçtir. Sinirbilim araştırmaları, sosyal bilişin özellikle medial prefrontal kortekste (mPFC) işlenmesiyle ilgili olduğunu göstermiştir; bu, beynin en ön kısmında iki beyin hemisferinin arasına gizlenmiş medial duvardaki korteks bölgesi anlamına gelir. Bu bölge, örneğin ilk konuşmanın başlaması için çok önemli olan bölgelere bitişiktir.ön cingulate korteks ve tamamlayıcı motor alanı (SMA). Beyindeki kortikal bölgeler kabaca iki kısmen zıt ağa bölünebilir: hedef “yansıtma” ya karşı yönlendirilir . Odaklanmış dikkat gibi hedefe yönelik ağı harekete geçiren faaliyetlerin kekemelikteki anlık ciddiyeti azaltma eğiliminde olduğu görülmektedir. Kekemeliğin nedeniyle ilgili bir hipotez, kekeleyen kişilerin iki taraflı konuşma motoru kontrolüne sahip olma eğilimindedir .Bunun bir sonucu olarak, her iki tarafın da yarım küre arasındaki uzun yollardan senkronize edilmesi ihtiyacı olacaktır. Bu tür bir organizasyonun, örneğin medial frontal loblardaki sosyal bilişle ilgili süreçlerden, girişim için hassas olacağı düşünülebilir. Kekemeliğin eşik olgusu olduğu öne sürülür.Akıcı konuşmanın bozulması için nörofizyolojik eşiğe yakın olabileceği anlamına gelir, ancak eşik geçilmediği sürece, belirgin bir semptom gösterilmez. Eşikler doğrusal olmayan etkiler yaratır; bu, sosyal bilişin önemli engelleyici etkisinin, güçlü bir sosyal kaygı duymadan, normal sosyal biliş için de gösterilebileceği olasılığını ima eder. Toplumsal bilişin kekemeliğin başlangıcını oluşturan bir etken olduğunu öne sürmediğini vurgulamak önemlidir, çünkü kekeme bireylerin okul öncesi çocuklardan elde edilen veriler başlangıçtaki zaman zaman artan utangaçlık veya sosyal kaygı için destek sağlamamaktadır.
Rf:
P.A. Alm