Kekemelik ve Travma Sonrası Stres
Araştırmacı Paul Brocklehurst, kekemelik ve travma sonrası stresin olumsuz dinleyici tepkileri yoluyla bir kısır döngü yaratabileceğini savunuyor. Buna göre, terapi ve kendi kendine yardım yaklaşımlarında, kekeleyen kişilerin zaman ayırmalarını ve her zaman istediklerini sözcükleri değiştirmeden söylemelerini öneren bazı değişiklikler önerir ve şiddetli kekeleyen insanlar için bunun her zaman doğru yaklaşım olmayabileceğini söyleyerek.![[Resim: trauma_paul232.jpg]](https://stamma.org/sites/default/files/uploads/Migrated%20articles/trauma_paul232.jpg)
Paul Brocklehurst, Kekeleyen bir grup insana, kekemeliklerinin ilk nasıl ortaya çıktığını soracak olursanız, büyük bir ihtimalle, kekemeliklerinin bir kısmı, başlangıcını, ailede bir ölüm gibi psikolojik olarak travmatik bir olaya bağlayacaktır; bir kardeşin gelişi; ya da okul sınıfının önünde konuşmak zorunda kalmak. Bu tür atıflar yüzeysel olarak makul görünse de, son yıllarda göz ardı edilme eğiliminde oldular; çünkü araştırmacıların en iyi çabalarına rağmen, onları destekleyecek herhangi bir güçlü güvenilir kanıt bulunmamaktadır.
Kendim bir araştırmacı olarak, kekemelik ve travma arasındaki nedensel bağlantı için bu güvenilir kanıt eksikliğinin böyle bir olasılığı reddetmek için geçerli bir neden oluşturduğuna asla ikna olmadım. Ne de olsa, eksiklik, bunun araştırılması zor bir alan olduğu gerçeğini yansıtıyor olabilir ve kekemelik ile travma arasında nedensel bir bağlantı olmadığına dair eşit derecede güvenilir kanıt eksikliği olması dikkate değerdir. Dolayısıyla, bu tür kanıtlar her iki şekilde de üretilinceye kadar, bu açık bir soru olarak kalır. Ayrıca, kekemeliğin başlangıcında genetik faktörlerin önemine odaklanmanın, araştırmacıların ve klinisyenlerin, kekemeliğin başlangıcındaki yaşam olaylarının önemini hafife alma eğilimine katkıda bulunmuş olabileceğini düşünüyorum.
Durum ne olursa olsun (bkz. dipnot 1), tek yumurta ikizlerinin aynı genleri paylaşmasına rağmen, iki ikizden sadece birinin kekelediği birçok tek yumurta ikizi çiftinin varlığı (Bloodstein & Bernstein Ratner, 2008; Ooki, 2005)1 , genellikle sadece kekemeliğe yatkınlığın kalıtsal olduğu ve bu yatkınlığın kekemelik olarak ortaya çıkıp çıkmadığı ve o zaman kekemeliğin devam edip etmemesinin neredeyse kesinlikle çevresel faktörlere - başka bir deyişle, başına gelen şeylere bağlı olduğu teorisini destekler. hayatımız boyunca biz. Ve travma bazen bunlardan biri olabilir.
Bu yatkınlığın kendini kekemelik olarak gösterip göstermediği ve bu kekemeliğin devam edip etmediği neredeyse kesinlikle, bazen travmayı da içerebilen çevresel faktörlere bağlıdır.
Araştırmacılar, böyle bir ilişkinin neden var olabileceğine dair makul bir açıklamaları varsa, kekemelik ve travma arasında nedensel bir ilişki olduğuna dair kanıt bulmak için doğru yerlerde arama yapma olasılıkları daha yüksektir. Dolayısıyla bu yazıda böyle bir açıklama sunmaya çalışacağım. Bunu yapmak için iki soruya odaklanacağım: (1) “Travma sonrası stresin kekemeliğin başlangıcında ve/veya sürekliliğinde nedensel bir rol oynaması mümkün mü?” Ve (2) “Kekemelik deneyimlerinin travma sonrası stres tepkilerine yol açması mümkün mü?” Bu soruların her ikisinin de cevabının “Evet” olduğunu iddia edeceğim.
Ayrıca, teorik bir perspektiften, şiddetli kekemeliğin hafif kekemelikten ziyade travma sonrası strese yol açmasının neden daha olası olduğunu ve travma sonrası stresin kekemeliğin devam etmesinde nasıl bir rol oynayabileceğini tartışacağım.
Son olarak, kekemelik ve travma sonrası stresin gerçekten bir arada var olduğu durumlarda ortaya çıkan terapi ve kendi kendine yardım için bazı çıkarımları tartışacağım.
TRAVMA SONRASI STRES VE KEKEMELİK
Travma sonrası stres nedir?
Esasen, travma sonrası stres, bir kişiye önceki bir travmatik olay hatırlatıldığında tekrarlayan bir stres tepkisidir. “Stres tepkisi” ile, evrimsel bir bakış açısıyla atalarımızın yaşamı tehdit eden olaylardan kaçmalarına ve hayatta kalmalarına yardımcı olabilecek fizyolojik bir tepkiyi kastediyorum. Bu tür tepkiler, “kaçma”, “dövüşme” ve “donma” tepkilerini içerir. Uçuş ve dövüş tepkileri, diğer şeylerin yanı sıra adrenalin salınımını, kalp atış hızında artışı ve kol ve bacak kaslarına artan kan akışını içerebilir. Buna karşılık, Donma tepkisi vazokonstriksiyona (kan damarlarının daralmasına), kalp atış hızının büyük ölçüde azalmasına, solunumun durmasına,
“Travma sonrası stres” ile “Travma Sonrası Stres Bozukluğu” (TSSB) arasında ayrım yapmak önemlidir… çünkü ikisi aynı şey değildir. Hoş bir deneyim olmasa da, travma sonrası stres kendi içinde yaşamı tehdit eden olaylara karşı doğal ve sağlıklı bir tepkidir. Gelecekteki benzer tehlikeli veya yaşamı tehdit eden durumları hatırlamamıza, tanımamıza ve başarılı bir şekilde kaçınmamıza veya bunlardan kurtulmamıza yardımcı olabilir. Sonuç olarak, genel hayatta kalma şansımızı artırmaya hizmet eder. Yalnızca semptomlarının ezici ve yararsız hale geldiği ve net etkisinin günlük yaşamla başa çıkma yeteneğimizi azalttığı durumlarda bir "bozukluk" haline gelir.
Travma sonrası stres kekelemeye neden olabilir mi?
Travma sonrası stres tepkilerinin kekeleyen akıcısızlıkların üretilmesine yol açması mümkün mü?
Birisi travmatik stres yaşadığında ve vücudu savaş/kaç (veya donma) moduna girdiğinde, kan beynin dil ve konuşma üretiminden ve sonuç olarak dili formüle etme ve konuşmayı başlatma kapasitelerinden sorumlu bölümlerinden uzaklaşır. önemli ölçüde azalır (Porges, 2011). Böyle zamanlarda konuşmaya başlamak daha zordur ve üretilen herhangi bir konuşma muhtemelen normalden daha fazla hataya açık ve sakar olur. Ayrıca, ses tellerindeki kas gerilimindeki strese bağlı değişiklikler nedeniyle konuşmacının sesinin tonunun olumsuz etkilenmesi muhtemeldir (Perkins, Kent ve Curlee, 1991). Konuşma ve dil yetenekleri daha az gelişmiş veya daha az stabil olan bireyler (çocuklar, özellikle ailesinde kekemelik veya diğer ilgili bozukluklar öyküsü olanlar) özellikle bu şekillerde etkilenme olasılığı yüksektir. Bu tür zorluklarla karşılaşan bir konuşmacı konuşmak için güç kullanmaya başlarsa, kekemelik belirtileri üretme riski artar (Bloodstein, 1975; Brocklehurst, Lickley ve Corley, 2013). Ve bu düzenli olarak gerçekleşirse, bu tür semptomların devam etme eğilimine oldukça makul bir şekilde katkıda bulunabilir.
Kan, beynin dil ve konuşma üretiminden sorumlu bölümlerinden uzaklaştırılır.
Kekemelik deneyimleri travma sonrası strese yol açabilir mi?
Kekemelikle ilgili deneyimlerin travma sonrası stres tepkilerinin üretilmesine yol açması mümkün müdür?
Genel olarak konuşursak, travma sonrası stresle sonuçlanabilecek türden deneyimleri düşündüğümüzde, yaşamı tehdit eden aşırı olayları düşünmeye meyilliyiz; ve kekemelik deneyimlerinin, hatta şiddetli kekemeliğin o kadar da ciddi olmadığı varsayılabilir. Bununla birlikte, burada hatırlamamız gereken önemli bir konu, kekemeliğin - ve özellikle şiddetli kekemeliğin - sıklıkla iletişim başarısızlığına yol açmasıdır. Bu özellikle önemlidir, çünkü insanlar sosyal hayvanlardır ve başarılı bir şekilde iletişim kurma yeteneği, sosyal olarak bütünleşmek ve dolayısıyla hayatta kalmak ve gelişmek için ihtiyaç duyduğumuz temel becerilerden biridir. Sonuç olarak, bize başarılı bir şekilde iletişim kuramadığımızı düşündüren deneyimlerin gerçekten de oldukça travmatik olması muhtemeldir, çünkü bu tür deneyimlerin sosyal reddedilmeye yol açması muhtemeldir.
Kekemelik - ve özellikle şiddetli kekemelik - sıklıkla iletişim hatasına yol açar. Bu özellikle önemlidir çünkü insanlar sosyal hayvanlardır.
En azından başlangıçta, kekemeliğin kendisi olmadığını, daha ziyade konuşmaya çalıştığımız insanların olumsuz tepkilerinin bizi travmatize etmesini öneriyorum. Bu tür tepkiler, bize yanlış anlaşıldığımızı bildirmenin yanı sıra, olumsuz bir ışık altında algılandığımızı da -akılsız, zihinsel olarak dengesiz veya doğruyu söylemiyor- olarak algıladığımızı gösterebilir. Şiddetli bir kekemeliğiniz varsa, günlük olarak bu tür olumsuz dinleyici tepkileri ve buna bağlı sosyal reddedilme yaşamanız muhtemeldir. Gerçekten de, belki de bu tür olumsuz dinleyici tepkilerinin günlük bazda gerçekleşmesinden dolayı, bunların ne kadar travmatik olabileceklerini hafife alma eğiliminde olabiliriz.
Tüm bunlara ek olarak, ciddi şekilde kekeleyen insanlar için travmatik, stres yaratan bir kekemelik deneyimi de zaman baskısıdır. Esasen, birçok durumda zaman baskısı hissederiz, çünkü deneyimlerimizden biliyoruz ki, konuşmak için sınırlı bir fırsat penceresi vardır ve sözlerimizi söylememiz çok uzun sürerse, bu fırsat penceresini kaçırmamız muhtemeldir. ve mesajımızı iletmeyi başaramamak. Şiddetle kekeleyen insanlar için zamanın tükenmesi muhtemelen günlük bir deneyimdir; telefonu yüzünüze kapatan insanların deneyimleri gibi; insanların sabırsızlaşması veya sinirlenmesi (çünkü aceleleri var); ve ilgilerini kaybeden ve dinlemeyi bırakan insanlar. Şiddetli kekemeler, yıllar sonra bile bu tür deneyimleri sıklıkla canlı bir şekilde hatırlayabilirler.
Kısır döngü
Travmatik stres kekemeliğe yol açabiliyorsa ve kekemelik travmatik strese yol açabiliyorsa, o zaman bir kısır döngünün gelişimi için gerekli bileşenlere sahibiz. Bunu gerçekten ilginç buluyorum çünkü kısır döngülerin özelliklerinden biri de kendi kendini idame ettirebilmeleridir. Sonuç olarak, eğer bu tür bir kısır döngü kurulursa, kekemeliğin başlangıçta neden olan faktörlerin hala var olup olmadığına bakılmaksızın neden devam edeceğini açıklamaya yardımcı olabilir.
Bu nedenle, konuşurken birçok olumsuz dinleyici tepkisi deneyimi biriktirdikten sonra, kendimizi akıcı konuşamaz bulabiliriz çünkü bir konuşma durumuna her girdiğimizde, konuşma ve dil üretim sistemimizi devre dışı bırakan bir travma sonrası stres tepkisi üretiriz.
![[Resim: trauma_diagram.png]](https://stamma.org/sites/default/files/uploads/Migrated%20articles/trauma_diagram.png)
Şekil: Kekemelik ve travmatik stres bir kısır döngü oluşturabilir
Ampirik kanıtlar?
Teori için bu kadar; ama travmanın kekemeliğe ve/veya onun sürekliliğine yol açabileceğine dair herhangi bir ampirik kanıt var mı?
Bu sorunun kısa cevabı, bazı kanıtlar olduğu, ancak çok güvenilir olmadığıdır.
Travmayı takiben geç başlangıçlı kekemeliği tanımlayan birçok yayınlanmış vaka çalışması vardır. Ancak bu çalışmaların çoğu, travmatik beyin hasarı gibi bazı fiziksel travmaların da olduğu vakalarla ilgilidir (örn. Bijleveld, 2015). Bu nedenle, travmatik belleğin fiziksel hasardan bağımsız olarak ne ölçüde rol oynadığından emin olmak imkansızdır.
Benzer şekilde, kekeleyen birçok insan, (psikolojik olarak) travmatik bir deneyimden sonra, çocukken kekemeliklerinin nasıl başladığına dair hikayeler anlatır. Ancak ne yazık ki, bu tür travmatik deneyimlerin kekemeliklerinin başlangıcında gerçekten ne ölçüde rol oynadığını bilmek imkansızdır, çünkü iki olayın yakınlıklarına rağmen ilgisiz olması oldukça olasıdır. İnsanlar, hiçbir nedensel ilişki olmadığında bile, yakın ardışık olarak meydana gelen büyük olaylara nedensel ilişkiler atfetme konusunda doğal bir eğilime sahiptir (Buehner, 2014). Yine de, kekeleyen kişilerin sıklıkla kekemeliklerinin başlangıcıyla ilişkilendirdiği erken dönem travmatik anılarından biri, sınıfın önünde yüksek sesle konuşmak/okumak zorunda olmalarıdır.
İnsanların kekemeliklerinin başlangıcıyla sıklıkla ilişkilendirdiği erken dönem travmatik anılardan biri, sınıfın önünde yüksek sesle konuşmak/okumak zorunda kalmaktır.
TERAPİ VE KENDİ KENDİNE YARDIM İÇİN BAZI ÇIKARIMLAR
Son yıllarda, konuşma terapisi yaklaşımında, geleneksel akıcılığı şekillendiren yaklaşımlardan uzaklaşarak ve engelliliğin sosyal modeline gömülü yaklaşımlara doğru belirgin bir değişim olmuştur. Bu yeni yaklaşımın temel özellikleri, toplumun kekemeliğe uyum sağlama ve buna uyum sağlama ihtiyacına vurgu yapılması ve terapinin daha fazla akıcılığı teşvik etmekten ziyade benlik saygısı konularına odaklanma eğilimidir.
Genel olarak, bu değişimin kekeleyen insanların çoğu için faydalı olduğunu düşünüyorum, ancak kekemeliği şiddetli olan ve konuşma hızı muhataplarınınkinden önemli ölçüde daha yavaş olan insanlar için çok faydalı olmadığını görüyorum. zaman baskısı ve olumsuz dinleyici tepkileri, travmatik stresin ana kaynağı olabilir. Sonuç olarak, kekemeliği şiddetli olan insanlar için yaygın olarak kabul edilen bazı varsayımların (hem konuşma terapistleri hem de kekeme kendi kendine yardım topluluğunun üyeleri tarafından) yararlılığını sorgulamadan edemiyorum.
Yaklaşımdaki bu değişiklik, kekemeliği şiddetli olan insanlar için pek faydalı olmadı.
Zamanımızı almak gerçekten her zaman uygun mudur?
Böyle bir varsayım, zaman ayırmanın her zaman uygun olduğudur. Bu varsayımla ilgili sorun, günlük yaşamda belirli bir hızın gerekli olduğu birçok durumun olmasıdır. Zaman zaman, hayat kurtarmak için hızlı iletişimin şart olduğu acil durumlarla karşı karşıya kalıyoruz; ve sıklıkla diğer insanların gazabına uğramamak için hızın gerekli olduğu daha sıradan durumlarla karşılaşırız.
Böyle bir örnek, bir tren istasyonunda bilet sipariş ederken, yoğun saatte, arkanızda bitirmenizi bekleyen bir insan kuyruğu olduğunda. Şiddetli kekemeliği olan kişiler için bu tür durumlar kesinlikle aşırı kaygı ve stres tepkilerine yol açabilir. Bu gibi durumlarda, zaman baskısına direnmeye ve “zamanınızı ayırmaya” çalışmanın sadece boşuna değil, aynı zamanda ters etki yaratacağını, çünkü trenlerini kaçırmaktan endişe eden arkanızdaki insanlardan gözle görülür şekilde olumsuz tepkiler almasına neden olacağını iddia ediyorum. Peki biri ne yapabilir? Kesinlikle, denemek ve bilet istemek iyidir. Ancak, kelimeleri hemen hemen ağzından çıkarma yeteneğinizden şüphe duyuyorsanız, konuşmanız sizi hayal kırıklığına uğratırsa bilet görevlisine göstermenizi bekleyen ve önceden hazırlanmış bir notunuz varsa, bu sizin için çok daha az travmatik olacaktır. . Aslında,
Önceden hazırlanmış bir notunuz varsa, konuşmanız sizi hayal kırıklığına uğrattığında bilet görevlisine gösterebileceğiniz çok daha az travmatik olacaktır.
Kelimeleri değiştirmek veya vazgeçmek
Yardımcı olmayan ikinci bir varsayım ise… “Kelimeleri değiştirmek ya da vazgeçmek her zaman kötüdür”.
Kesinlikle, söylemek istediğimiz kelimeleri bir veya iki kez denemenin ve söylemenin her zaman iyi olduğuna inanıyorum. Ancak, eğer bir kelime hala ağzından çıkmıyorsa, bunu söylemeye devam etmek, olumsuz dinleyici tepkileri alma olasılığını artırır ve travma geçirme olasılığınızı artırır.
Kesinlikle, söylemek istediğimiz kelimeleri bir veya iki kez denemenin ve söylemenin her zaman iyi olduğuna inanıyorum.
Genellikle bir kelimeye takılıp kaldığımızda, dinleyici o kelimenin ne olduğunu tahmin edebilir veya tahmin edebilir… bu durumda neden onu atlayıp devam etmeyelim? Alternatif olarak, yerine eşdeğer bir kelime ekleyebiliriz; ya da kendimizi jestlerle anlatabiliriz; ya da yazabiliriz. Ya da pes edip belki başka bir zamanda ya da başka bir şekilde yeniden denemekten daha iyi olabiliriz. Bu alternatif seçeneklerden herhangi birinin ağzından çıkmayacak bir kelimeyi söylemeye çalışmaktan daha az travmatik olması muhtemeldir. Kulağa kaçınma biçimleri gibi gelebilirler, ama değiller - gerçekten istediğimiz kelimeyi (bir kez) söylemeyi denediğimiz sürece. (Web yöneticisinin notu: Kekeleyen, ancak genellikle terapi ve kendi kendine yardım yaklaşımları tarafından cesareti kırılan
insanlar arasında yaygın olan 'kaçınma', örneğin, kişinin kekemeliğini gizlemeyi içerir:
insanlar arasında yaygın olan 'kaçınma', örneğin, kişinin kekemeliğini gizlemeyi içerir:
Negatif reaksiyonlara yol açan terapi teknikleri
Benzer şekilde (dipnot 2'ye bakınız), bazı geleneksel konuşma terapisi teknikleri, özellikle bu teknikler yavaşlamamızı veya daha önce söylediğimiz kelimeleri tekrarlamamızı gerektiriyorsa, dinleyicilerden olumsuz tepkiler alabilir. Böyle bir örnek, Birleşik Krallık'ta Blok Modifikasyon Terapisinin bir parçası olarak rutin olarak öğretilen “İptaller”dir (Van Riper, 1973).2
Van Riper, öğrencileri gerçek hayattaki durumlarda iptal etmeye teşvik etti. Arkalarında yatan fikir, öğrencilerin başarılı iletişimin ödülünü geri dönüp problem kelimesini “doğru” söyleyene kadar alıkoyarak, blokları aşmak için güç kullanma eğilimlerini daha da güçlendirmelerini engellemekti.
Ancak, bence Van Riper'ın mantığı, bu tekniği gerçek yaşam durumlarında kullanmaya çalışmanın travmatik sonuçları potansiyelini büyük ölçüde hafife aldı. Özellikle, iptallerin dinleyici için sinir bozucu olabileceği gerçeğini gözden kaçırır (ki çoğu zaman sözcüğün tekrarlandığını zaten anlamış veya tahmin etmiş olacaktır) ve konuşmacının akut zaman baskısı duyguları yaşamasına neden olabilir.
Blokları aşma alışkanlığını pekiştirmemenin önemli olduğu konusunda Van Riper'a katılıyorum (dipnot 3'e bakınız). Blokları itmek için güç kullanımı kesinlikle yarardan çok zarar verir. Ancak bence iptaller mantıklı bir alternatif değil. Herhangi bir şey olursa, iptaller muhtemelen gelecekte engelleme eğilimini artırır3. Durum ne olursa olsun, blokların ötesine geçmenin daha iyi yolları vardır - bu, güç kullanımını pekiştirmeyen ve yapamayacağımız hareketleri yapmaya çalışmamızı gerektirmeyen.
Yaklaşımlar, elimizden geleni söylememiz için bizi teşvik etmelidir.
Daha geniş bir notta, terapi ve kendi kendine yardım yaklaşımlarının, söyleyemediğimiz şeyleri söylemeye çalışmak yerine, söyleyebileceğimiz şeyleri söylemeye devam etmemizi teşvik ettiklerinde en iyi şekilde işe yarayacağını iddia ediyorum. Geriye gitmeye devam etmek zaman kaybettirir ve kişinin zaman baskısı altında olduğu hissini artırır. Sonuç olarak, bir sesi veya bir kelimeyi hemen hemen söyleyemezsek, o sesi veya kelimeyi söylemeye çalışmaktan vazgeçip devam etmek daha iyidir. Bunu yaparken, dinleyicinin genel bağlamdan eksik kelimeleri tahmin edebilme şansını artırıyoruz. Ardından, bir mesajı iletmek için gerçekten gerekli olduğu tuhaf durumlarda, başka bir kelime kullanmakta veya alternatif bir iletişim biçimi kullanmakta özgür olmalıyız.
Bir sesi veya bir kelimeyi hemen hemen söyleyemezsek, o sesi veya kelimeyi söylemeye çalışmaktan vazgeçip devam etmek daha iyidir.
Tipik olarak akıcı konuşmaya ilişkin psikolinguistik çalışmalar, konuşmacıların sıklıkla sesleri ve hatta tüm kelimeleri kaçırdığını ve bu eksikliklerin söylediklerinin anlaşılırlığını azaltmadığını göstermektedir (McClelland & Elman, 1986). Aslında, çoğu zaman, dinleyiciler seslerin veya kelimelerin kaçırıldığını bile fark etmezler. Bu tür kanıtlar, genel olarak konuşursak, bir mesajı başarılı bir şekilde iletme şansını en üst düzeye çıkarmak ve travma geçirme olasılığını en aza indirmek için, dengede, konuşmamızın ileriye doğru akışını sürdürmeye odaklanmanın genellikle açık bir şekilde konuşmaya çalışmaktan daha yararlı olduğunu göstermektedir. her kelimeyi telaffuz et.
DİPNOTLAR
1. Burada özellikle tek yumurta ikizlerinde tek yumurta ikizlerine kıyasla %70'lik kekemelik uyum oranlarından bahsediyorum. örneğin %72'ye karşı %9 (Bloodstein 2008); %52'ye karşı %12 (Ooki, 2005).
2. İptaller şunları içerir... Bir kelimede kekelemeye başladığınızda, o kelimenin sonuna kadar devam edin. Sonra kasıtlı olarak duraklayın ve devam etmeden önce yavaşça, ağır çekimde tekrar söyleyin.
3. Blok Modifikasyon tedavisinin (İptaller olarak bilinir) sadece bu özel yönü olduğunu vurgulamalıyım, bunun yarardan çok zarar verdiğine inanıyorum. Blok modifikasyon tedavisinin diğer bileşenleri, kekemelik yönetiminde değerli bir rol oynayabilir
Rf:
Bijleveld, H.-A. (2015). Post-traumatic Stress Disorder and Stuttering: A Diagnostic Challenge in a Case Study. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 193, 37-43.
Bloodstein, O. (1975). Stuttering as tension and fragmentation. In J. Eisenson (Ed.), Stuttering: A second symposium (pp. 1-96). New York: Harper & row.
Bloodstein, O., & Bernstein Ratner, N. (2008). A handbook on stuttering (6th ed.). NY: Delmar.
Brocklehurst, P. H., Lickley, R. J., & Corley, M. (2013). Revisiting Bloodstein's Anticipatory Struggle Hypothesis from a psycholinguistic perspective: A Variable Release Threshold Hypothesis of stuttering. Journal of communication disorders, 46(3), 217-237.
Buehner, M. J. (2014). The psychology of time and causality. Euresis Journal, 7, 3.
McClelland, J. L., & Elman, J. L. (1986). The TRACE model of speech perception. Cognitive psychology, 18(1), 1-86.
Ooki, S. (2005). Genetic and environmental influences on stuttering and tics in Japanese twin children. Twin Research and Human Genetics, 8(01), 69-75.
Perkins, W., Kent, R., & Curlee, R. (1991). A theory of neuropsycholinguistic function in stuttering. Journal of Speech and Hearing Research, 34(4), 734.
Porges, S. W. (2011). The Polyvagal Theory: Neurophysiological Foundations of Emotions, Attachment, Communication, and Self-regulation (Norton Series on Interpersonal Neurobiology): WW Norton & Company.
Van Riper, C. (1973). The treatment of stuttering: Prentice-Hall Englewood Cliffs, NJ.
1. Burada özellikle tek yumurta ikizlerinde tek yumurta ikizlerine kıyasla %70'lik kekemelik uyum oranlarından bahsediyorum. örneğin %72'ye karşı %9 (Bloodstein 2008); %52'ye karşı %12 (Ooki, 2005).
2. İptaller şunları içerir... Bir kelimede kekelemeye başladığınızda, o kelimenin sonuna kadar devam edin. Sonra kasıtlı olarak duraklayın ve devam etmeden önce yavaşça, ağır çekimde tekrar söyleyin.
3. Blok Modifikasyon tedavisinin (İptaller olarak bilinir) sadece bu özel yönü olduğunu vurgulamalıyım, bunun yarardan çok zarar verdiğine inanıyorum. Blok modifikasyon tedavisinin diğer bileşenleri, kekemelik yönetiminde değerli bir rol oynayabilir
Rf:
Bijleveld, H.-A. (2015). Post-traumatic Stress Disorder and Stuttering: A Diagnostic Challenge in a Case Study. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 193, 37-43.
Bloodstein, O. (1975). Stuttering as tension and fragmentation. In J. Eisenson (Ed.), Stuttering: A second symposium (pp. 1-96). New York: Harper & row.
Bloodstein, O., & Bernstein Ratner, N. (2008). A handbook on stuttering (6th ed.). NY: Delmar.
Brocklehurst, P. H., Lickley, R. J., & Corley, M. (2013). Revisiting Bloodstein's Anticipatory Struggle Hypothesis from a psycholinguistic perspective: A Variable Release Threshold Hypothesis of stuttering. Journal of communication disorders, 46(3), 217-237.
Buehner, M. J. (2014). The psychology of time and causality. Euresis Journal, 7, 3.
McClelland, J. L., & Elman, J. L. (1986). The TRACE model of speech perception. Cognitive psychology, 18(1), 1-86.
Ooki, S. (2005). Genetic and environmental influences on stuttering and tics in Japanese twin children. Twin Research and Human Genetics, 8(01), 69-75.
Perkins, W., Kent, R., & Curlee, R. (1991). A theory of neuropsycholinguistic function in stuttering. Journal of Speech and Hearing Research, 34(4), 734.
Porges, S. W. (2011). The Polyvagal Theory: Neurophysiological Foundations of Emotions, Attachment, Communication, and Self-regulation (Norton Series on Interpersonal Neurobiology): WW Norton & Company.
Van Riper, C. (1973). The treatment of stuttering: Prentice-Hall Englewood Cliffs, NJ.
https://stamma.org/about-stammering/stammering-and-post-traumatic-stress-some-food-thought