Kekemelikte Yaş Faktörü
Yaş, birkaç önemli sonuçla kekemelik için en güçlü risk faktörleri arasındadır. Bozukluk geniş bir yaş aralığında başlasa da, mevcut sağlam kanıtlar, vakaların çok büyük bir bölümünde okul öncesi dönemde ortaya çıktığını göstermektedir. Illinois Üniversitesi Kekemelik Araştırma Programından elde edilen veriler, çocuk katılımcıların %65'inde kekemeliğin 3 yaşından önce başladığını; bu rakam 3 1/2 yaşında %85'e yükseldi (Yairi & Ambrose, 2005). Bazı örnekleme hatalarına yer bırakıldığında, 4 yaşından büyük çocuklar kekemelik için nispeten düşük bir riskle karşı karşıyadır. Klinik değerlendirmelerden yola çıkarak, bu istatistikler, klinisyenleri erken çocukluk dönemi kekemeliği ile çalışmaya hazırlamaya daha fazla önem verilmesini gerektirmektedir.
Yaş diğer faktörleri de ortaya çıkarır. Kekemelik başlangıcı için kritik yaşın, konuşma sisteminin anatomisinde olduğu kadar karmaşık dil ve ifade becerilerinde de önemli hızlı gelişmelerin meydana geldiği yaş aralığına paralel olması, bu olgunlaşma süreçlerine müdahalelerin kekemeliğe katkıda bulunduğuna dair spekülasyonları davet ediyor; dolayısıyla kekemelik, dil ve eklemlenme arasındaki ilişkilerin olasılığı. Her ne kadar kendi verilerimiz (Watkins, Yairi ve Ambrose, 1999) ve Almanya'dan meslektaşlarımızın verileri (Rommel ve diğerleri, 1999), grup olarak kekeleyen çocukların dil becerilerinin normları karşıladığını veya aştığını göstermektedir. , dili işleme yollarında farklılıklar olduğundan şüpheleniyoruz. Başlangıç yaşıyla ilgili bilgilerin sonucunda ortaya çıkan bir araştırma önceliği, bozukluğun başlangıcına yakın kekeleyen çocuklar ile normalde akıcı konuşan çocuklar arasındaki dil işleme ve üretimdeki benzerliklerin ve/veya farklılıkların, özellikle de dil bilgisinin doğası ve dil bilgisinin doğası açısından deneysel olarak manipüle edilmesidir. bilgi aktivasyonunun zaman süreci. Anlamsal ve fonolojik çeldiricilere verilen çeşitli tepkiler, daha yavaş tepki süresi ve/veya alternatif etkinleştirme yolları, dil işlemedeki farklılıkları ortaya çıkarabilir. Merak uyandıran sorulardan biri şudur: "Dil gelişiminde belirli bir noktadan önce veya sonra" kekemeliğin başlama yaşı, bozukluğun farklı alt tiplerinin altında mı yatmaktadır? Şu anda, birkaç laboratuvardaki bilim adamları bu tür konuları takip ediyor.
Çocukların beyin görüntüleme çalışmaları da bu konunun daha iyi anlaşılmasını sağlamalıdır. Ekip üyelerimiz Chang, Erickson ve Ambrose (2005), 8-13 yaşları arasındaki kekemelik ve kontrol çocuklarından yüksek çözünürlüklü yapısal MRI verilerini başarıyla elde etti. İlk sonuçlar, konuşmanın duyusal ve motor yönlerinin bütünleştirilmesinde yer alan beyin bölgelerinde beyaz ve gri madde hacminde önemli grup farklılıkları olduğunu göstermektedir. Daha küçük çocukları başlamaya yakın test etmek bilgimizi ilerletmelidir.
Başlangıç yaşının genetik faktörlerle bir ilişkisi olabileceğine dair kanıtlar da birikmektedir, özellikle kalıcı kekemeliğin düzelen kekemeliğe göre biraz daha geç başlama eğilimi olabileceği görülmektedir (Yairi ve Ambrose, 2005). Illinois ekibi, farklı genetik lokuslar arasındaki olası etkileşimleri ortaya çıkarmaya devam ettikçe (Cox ve diğerleri, 2005), yaş faktörü daha net hale gelmelidir.
Yaş, çocukların akıcı olmayan konuşma farkındalığı açısından da bir risk faktörüdür. Kekeleyen okul öncesi çocukların böyle bir farkındalıktan yoksun oldukları inancı, bozukluğun teorilerinde ve gelişim modellerinde önemli bir rol oynamıştır. Uzun yıllar boyunca, klinisyenlerin farkındalığın çocuklarda güçlü duyguları (örneğin kaygı) tetikleyeceği varsayımı, okul öncesi çocuklar için doğrudan konuşma terapisinden kaçınmanın ana nedeniydi.
Kekemeliğin farkında gibi görünüyor, mevcut deneysel veriler, normal olarak akıcı konuşan çocuklar da dahil olmak üzere 4 ve 5 yaş arasındaki farkındalıkta çok büyük bir artış olduğunu gösteriyor (Ambrose ve Yairi, 1994; Ezrati, Platzky ve Yairi, 2001). Bu bilgi, doğrudan müdahale tekniklerini haklı çıkarmanın yanı sıra müdahalenin zamanlaması için ipuçları sağlar ve normal akıcılıkta çocukların kekeme akranlarına tepkileri hakkında ebeveynlere ve öğretmenlere danışmanlık yaparken dikkate alınmalıdır.
Son olarak, kalıcı kekemelik hakkında önemli bilgiler, uzun yıllar boyunca ileri yaşlara kadar kekeleyen kişiler olan üst yaş grupları incelenerek ortaya çıkarılabilir. Belki de tipik kekeme çocuk veya genç yetişkinde kolaylıkla tanımlanamayan farklılıkları ortaya çıkaran daha belirgin özellikler sergilerler.
Gerçekten de, ekibimizin üyeleri şu anda kekeleyen yaşlı insanlar üzerinde yapısal beyin görüntüleme çalışmaları yürütüyor.
Yukarıdakilerin tümü kekemeliğin başlangıcında ve gelişiminde, alt tip farklılaşmasında ve tedavi stratejilerinde yaşın rolünü vurgulamaya hizmet eder. Bilgi hızlı bir şekilde birikiyor, ancak öğrenilmesi gereken çok şey var.
Stutteringhelp/ Ehud Yairi, Ph.D. Illinois Üniversitesi
Yaş, birkaç önemli sonuçla kekemelik için en güçlü risk faktörleri arasındadır. Bozukluk geniş bir yaş aralığında başlasa da, mevcut sağlam kanıtlar, vakaların çok büyük bir bölümünde okul öncesi dönemde ortaya çıktığını göstermektedir. Illinois Üniversitesi Kekemelik Araştırma Programından elde edilen veriler, çocuk katılımcıların %65'inde kekemeliğin 3 yaşından önce başladığını; bu rakam 3 1/2 yaşında %85'e yükseldi (Yairi & Ambrose, 2005). Bazı örnekleme hatalarına yer bırakıldığında, 4 yaşından büyük çocuklar kekemelik için nispeten düşük bir riskle karşı karşıyadır. Klinik değerlendirmelerden yola çıkarak, bu istatistikler, klinisyenleri erken çocukluk dönemi kekemeliği ile çalışmaya hazırlamaya daha fazla önem verilmesini gerektirmektedir.
Yaş diğer faktörleri de ortaya çıkarır. Kekemelik başlangıcı için kritik yaşın, konuşma sisteminin anatomisinde olduğu kadar karmaşık dil ve ifade becerilerinde de önemli hızlı gelişmelerin meydana geldiği yaş aralığına paralel olması, bu olgunlaşma süreçlerine müdahalelerin kekemeliğe katkıda bulunduğuna dair spekülasyonları davet ediyor; dolayısıyla kekemelik, dil ve eklemlenme arasındaki ilişkilerin olasılığı. Her ne kadar kendi verilerimiz (Watkins, Yairi ve Ambrose, 1999) ve Almanya'dan meslektaşlarımızın verileri (Rommel ve diğerleri, 1999), grup olarak kekeleyen çocukların dil becerilerinin normları karşıladığını veya aştığını göstermektedir. , dili işleme yollarında farklılıklar olduğundan şüpheleniyoruz. Başlangıç yaşıyla ilgili bilgilerin sonucunda ortaya çıkan bir araştırma önceliği, bozukluğun başlangıcına yakın kekeleyen çocuklar ile normalde akıcı konuşan çocuklar arasındaki dil işleme ve üretimdeki benzerliklerin ve/veya farklılıkların, özellikle de dil bilgisinin doğası ve dil bilgisinin doğası açısından deneysel olarak manipüle edilmesidir. bilgi aktivasyonunun zaman süreci. Anlamsal ve fonolojik çeldiricilere verilen çeşitli tepkiler, daha yavaş tepki süresi ve/veya alternatif etkinleştirme yolları, dil işlemedeki farklılıkları ortaya çıkarabilir. Merak uyandıran sorulardan biri şudur: "Dil gelişiminde belirli bir noktadan önce veya sonra" kekemeliğin başlama yaşı, bozukluğun farklı alt tiplerinin altında mı yatmaktadır? Şu anda, birkaç laboratuvardaki bilim adamları bu tür konuları takip ediyor.
Çocukların beyin görüntüleme çalışmaları da bu konunun daha iyi anlaşılmasını sağlamalıdır. Ekip üyelerimiz Chang, Erickson ve Ambrose (2005), 8-13 yaşları arasındaki kekemelik ve kontrol çocuklarından yüksek çözünürlüklü yapısal MRI verilerini başarıyla elde etti. İlk sonuçlar, konuşmanın duyusal ve motor yönlerinin bütünleştirilmesinde yer alan beyin bölgelerinde beyaz ve gri madde hacminde önemli grup farklılıkları olduğunu göstermektedir. Daha küçük çocukları başlamaya yakın test etmek bilgimizi ilerletmelidir.
Başlangıç yaşının genetik faktörlerle bir ilişkisi olabileceğine dair kanıtlar da birikmektedir, özellikle kalıcı kekemeliğin düzelen kekemeliğe göre biraz daha geç başlama eğilimi olabileceği görülmektedir (Yairi ve Ambrose, 2005). Illinois ekibi, farklı genetik lokuslar arasındaki olası etkileşimleri ortaya çıkarmaya devam ettikçe (Cox ve diğerleri, 2005), yaş faktörü daha net hale gelmelidir.
Yaş, çocukların akıcı olmayan konuşma farkındalığı açısından da bir risk faktörüdür. Kekeleyen okul öncesi çocukların böyle bir farkındalıktan yoksun oldukları inancı, bozukluğun teorilerinde ve gelişim modellerinde önemli bir rol oynamıştır. Uzun yıllar boyunca, klinisyenlerin farkındalığın çocuklarda güçlü duyguları (örneğin kaygı) tetikleyeceği varsayımı, okul öncesi çocuklar için doğrudan konuşma terapisinden kaçınmanın ana nedeniydi.
Kekemeliğin farkında gibi görünüyor, mevcut deneysel veriler, normal olarak akıcı konuşan çocuklar da dahil olmak üzere 4 ve 5 yaş arasındaki farkındalıkta çok büyük bir artış olduğunu gösteriyor (Ambrose ve Yairi, 1994; Ezrati, Platzky ve Yairi, 2001). Bu bilgi, doğrudan müdahale tekniklerini haklı çıkarmanın yanı sıra müdahalenin zamanlaması için ipuçları sağlar ve normal akıcılıkta çocukların kekeme akranlarına tepkileri hakkında ebeveynlere ve öğretmenlere danışmanlık yaparken dikkate alınmalıdır.
Son olarak, kalıcı kekemelik hakkında önemli bilgiler, uzun yıllar boyunca ileri yaşlara kadar kekeleyen kişiler olan üst yaş grupları incelenerek ortaya çıkarılabilir. Belki de tipik kekeme çocuk veya genç yetişkinde kolaylıkla tanımlanamayan farklılıkları ortaya çıkaran daha belirgin özellikler sergilerler.
Gerçekten de, ekibimizin üyeleri şu anda kekeleyen yaşlı insanlar üzerinde yapısal beyin görüntüleme çalışmaları yürütüyor.
Yukarıdakilerin tümü kekemeliğin başlangıcında ve gelişiminde, alt tip farklılaşmasında ve tedavi stratejilerinde yaşın rolünü vurgulamaya hizmet eder. Bilgi hızlı bir şekilde birikiyor, ancak öğrenilmesi gereken çok şey var.
Stutteringhelp/ Ehud Yairi, Ph.D. Illinois Üniversitesi