Kendi Kendime Konuşurken Neden Kekelemiyorum?
Öncelikle genel olarak kekemeler tek başına kekelemez demek bence doğru değil ama çoğunlukla kekelemiyor ya da birincil semptomları azalıyor.
İlk olarak bir kullanıcı kendi analizi olarak Reddit'de paylaştı ve ardından Stuttering Community'de bu yazı paylaşıldı.Bu konu ile ilgili Trevor'un analizini de ekledim.
---
Bu doğru. Kekeleyen çoğu insan kendi kendine konuşurken veya kendi kendine yüksek sesle okurken kekelemez. Sadece başka insanlar varken kekelerler. Nedenmiş? Neden diğer insanlarla kekelemeden konuşamıyorum? Pek çok insan bunun hiçbir anlam ifade etmediğini düşünüyor.
Bununla birlikte, kekemeliği travma bilgili bir mercekten düşünürsek, bu çok mantıklı geliyor. Travma burada nasıl bir rol oynar?
Burada bahsettiğimiz şey, travmanın kekemeliğe neden olması değil, kekemelik deneyiminin insanlar için travmatik olabilmesidir. TSSB düzeyindeki travmadan bahsetmiyoruz (teknik olarak TSSB, ölüm tehdidi veya algılanan ölüm tehdidi, ciddi yaralanma veya cinsel şiddet gerektirir). Yıllarca süren sürekli, akut, “küçük-t” travmasından bahsediyoruz. Muhtemelen ilkokulda zorbalığa uğradığında, alay edildiğinde veya gülündüğünde ve bu durumda herhangi bir şey yapmak için çaresiz hissettiğinde yaşanan travma. Bu, başkalarıyla (örneğin arkadaşlarla, sınıfın önünde, sınıfta yüksek sesle kitap okumak vb.) konuşmanın tehdit edici olduğu algısını oluşturmaya başlar.
Beyin bir tehdit algıladığında, savaş ya da kaç tepkisine girer. Bu durumda, kontrolü ele alan beynin duygusal kısmıdır. Vücuda hormonlar ve diğer kimyasal haberciler gönderir, bu da diğer şeylerin yanı sıra artan kalp atış hızı, daha hızlı nefes alma, kaslarda artan gerilim gibi şeylerle sonuçlanır. Tehdit algısına verilen bu savaş ya da kaç tepkisinde, beynimizin düşünen ya da rasyonel kısmı devre dışı bırakılır. Tekrar çevrimiçi hale getirebiliriz, ancak biraz zaman, biraz farkındalık ve belki de sinir sistemini sakinleştirmeye yardımcı olacak bazı araçlar alır.
Zamanla bu stres tepkisi beynimizin derinliklerine yerleşir. Dedikleri gibi, birlikte ateşlenen nöronlar birlikte kablolanır. Bu nedenle, algılanan bir tehdidi ne kadar sık yaşarsak ve aynı gerilimle karşılık verirsek ve kekemelik anından çıkmak için aynı hileleri kullanmaya çalışırsak, bu tepkiler ve eylemler otomatik, varsayılan tepki haline gelir. Beynin rasyonel kısmı bu durumda kolayca devre dışı bırakılabileceğinden, beynimiz tanıdık bir dost yüzü bile güvenli olarak algılamakta zorlanabilir.
Yalnızken, kendi kendine yüksek sesle kitap okurken, kendi kendine konuşurken, kendi kendine dua ederken vs. Tehdit algısı yok. Tehdit sadece orada çünkü başka biri orada. Beyninizin savaş ya da kaç tepkisine girmesi için hiçbir neden yok. Yıllarca süren küçük-t travmaların ve tetikleyiciden kaçmaya yönelik başarısız girişimlerin kökleşmiş olduğu korku, endişe, endişe, mücadele, gerginlik, baş hareketleri, kol hareketleri vb. otomatik tepkilere yol açan hiçbir stres tepkisi yoktur. olay - kekemelik.
Bu sadece benim teorim, kısaca özetlemek gerekirse. Muhtemelen mükemmel bir teori değil, ama kekemelik deneyiminin bir tür travmaya yol açabileceğine inanıyorum. Kekemeliğin insanlar üzerindeki etkisinin TSSB ile ilişkili bazı semptomlarla paralel olduğu açıktır. Bu teori, insanlarla ilk tanıştığımızda neden daha fazla kekelediğimizi de açıklayabilir - onları tanımıyoruz veya kekelersek nasıl tepki vereceklerini bilmiyoruz - ve iyi tanıdığımız ve yanında kendimizi güvende hissettiğimiz insanların yanında daha az.
Yani, şimdi birisi "Kendi kendime konuşurken neden kekelemiyorum?" Bunun nedeni travma olabilir ve beynimiz insanlarla konuşma deneyimini bir tehdit olarak algılıyor diyebilirsiniz.
Ayrıca açık konuşalım, kekemelik beynin yapısında ve işlevinde farklılıklar olan nörolojik temelli bir iletişim bozukluğu olarak kabul edilmektedir. Yani tehdit algısı tamamen ortadan kalksa bile bu kekemeliğin ortadan kalkacağı anlamına gelmez. Ama belki de tehdit ortadan kalktığında veya büyük ölçüde azaldığında, daha rahat ve daha az gerilimle konuşabileceğiz.
Reddit de paylaşan yazının altına iki kişi tek başıma kekeliyorum diye yazmış.
1-)Ne yazık ki hala kendi kendime konuşurken ve kendi kendime yüksek sesle okuduğumda eskisi kadar olmasa da kekeliyorum.
2-)Ben de! Bazen bu subreddit'te kendimi garip hissediyorum çünkü kendi kendime konuşurken veya yalnızken bile hala kekeliyorum.
3-)Bu da farklı bir görüş.Yalnızken kekelemediğiniz için kekemeliğin %90 bilişsel olduğunu düşünüyorum. Bunun bir başka kanıtı da gürültülü ortamlarda akıcılığınızın nasıl arttığıdır. Bir arkadaşınızla otobanda araba kullanırken (onlar araba kullanıyorlar) ve park edip motor kapalıyken kekemelik arasındaki farkı görmeye çalışın. Arka plan sesi sıfırlanır ve tek yapabildiğiniz konuşmanız/kekemeniz olur. Ses kesildiğinde çok daha fazla kekeliyorum. Başka bir şey de, bir bloğum olduğunda ve kişi başka tarafa baktığında, anında kelimeyi alıyorum.
Stuttering Community de Trevor Andersen'in kendi analizi var.Bu analizine katılıyorum.
PWS(Kekeleyen)
İyi analiz. Devam eden tüm duygusal şeyleri reddetmek için çok fazla duygusal şey oluyor.
"Kekemelik hala nörolojik bir hastalıktır.. vb.". Evet. Ve. Söylediklerinin çoğu spesifik nöroanatomiye zarar veriyor. Bunların hepsi kekeleyen insanlarda yapılan görüntüleme çalışmalarında ortaya çıkıyor.
Bu korku, kavga ya da kavga. Bu amigdala ve onu senin bir parçan olarak somutlaştıran kısım, bu insuladır. Alışılmış tepki, bu striatum vr sağ taraftaki konuşma motoru homologları. Ve evet, hepsi birbirine bağlanan nöronlar.
Temelde sözlerinizi nasıl söylediğinizdir. Tonlama, bükülme, vurgu veya vurgulu heceler. Kortekste, fonetik işlemenin gerçekleştiği komşu bölgelerde, konuşma motoru ve işitsel kortekste beyin bölgelerini içerir. Fonemlerin çoğunlukla sol tarafta olduğu (kekemediğiniz sürece) çoğunlukla iki taraflıdır (her iki taraf) ve bu harika ama şimdi subkortikal bölgeler. korteksi kontrol eden derin beyin yapıları. Prosody, amigdala, insula ve striatumu içerir. Prosodik konuşmanın gerçek üretimi sırasında, striatumun dorsal, üst kısmı çoğunlukla devralır. Bu duyu motoru, öğrenilmiş alışkanlık dizisi kısmıdır. Duygusal konuşma planlaması sırasında ventral striatum çoğunlukla aktiftir. Ventral striatum limbik sistemle derinden ilgilidir. Bahsettiğin o duygusal şeyler.Demek istediğim şu. Bahsettiğiniz duyguları ve sosyal tepkileri düzenleyen beyin alanları da konuşmaya derinden dahil olur. Özellikle konuşma prosodisinde.Prosodiyi(ölçüyü) zorladığımızda kekemeliği ortadan kaldırır.
Kekemelik araştırmalarının başladığı yer burası değil.Odak noktası brocas bölgesi, sağ taraf lateralizasyon, bazal ganglionlardır. Ve. Bence hala kekemeliğin başladığı yer orası. Ama daha derine iniyorum, çünkü bu şeyler pek işe yaramıyor gibi görünüyor. Bu yüzden yukarıdakiler sadece kendimi bir araya getirdiğim şeyler, çoğunlukla sağlıklı konuşma sistemleri üzerine yapılan araştırmalardan.Pws'deki(kekeleyen) tüm ilgili görüntüleme çalışmalarını gözden geçiren uzun anket makalelerini okuyorsunuz, bu bölgeleri tekrar tekrar görüyorsunuz. İnsula, amigdala, ventral striatum. Sadece pasif olarak bahsediliyorlar, ne yaptıklarına veya nasıl dahil olabileceklerine dair hiçbir açıklama yapılmıyor. Bu arada insulada da bir şeyler olduğunu gördük.Bu çok büyük! Karakterin buradan geliyor. Benlik duygun. Kendin hakkında sahip olduğun fikirler.Kendi bedeninin içinde olma hissin. Bu ınsula. Şimdi de bunun konuşmaya derinden dahil olduğunu mu söylüyorsun? Kimsenin bunu kekemelik hipotezine dahil ettiğini sanmıyorum. Bir önseziyle gidip kendim öğrenmek zorunda kaldım.
Brocklehurst, dopamin çarpışma hipotezinde. Bahsettiğin şey bir engelle yol açıyor ve bu konuşma bloğuna neden olan şeydir. Yani olan şu. Bazal Ganglionlar. İki parça, striatum ve talamus. Talamus, korteksteki program parçalarını aktive eden ateşleyici nöronlardır. Striatum, aktive etmek istediği nöronlar dışında otomatik ateşleyen talamik nöronları inhibe eder. Yani talamus piyano, striatum müzisyen. Ön frontal korteks şarkıyı istiyor. Dopamin striatumu ve inhibisyon / disinhibisyon derecesini düzenler.
Dopamin çökerse, talamus çok fazla inhibe olur. Striatumun bir programı oynatmaya çalışan kısmı, talamusta aradığı nörona ateş etmesi için yeterince disinhibisyon sağlayamıyor. Bu atış kelime seslerinin kas hareketlerine çevrildiği brocas bölgesine gitmesi gerekiyordu. Ve bu atış olmadan, seçilen brocas bölgesi hücresi, motor kortekse ve kaslara ateş edecek kadar enerji alamaz. Veya kısmi bir aktivasyon alabilirsiniz.
Dopamin de yüksek olabilir. Ve gerçekten farklı tipte reseptörlere sahip 2 farklı kanal var, biri battaniye inhibisyonu için, biri seçilen program için spesifik disinhibisyon için. Dopamin her iki kanalda da çok yüksek veya çok düşüktür ve 4'ünün tümü aynı etkiye sahip olacaktır, kortekse ateş edilmeyecektir. Doğru mu? Bu yüzden bazen kekelemiyoruz çünkü korku tepkilerimiz oluyor (bu çok kolay olurdu). Bazen çok mutlu, çok kaygısız.
Aslında kendi kendime konuşurken kekeliyorum. Yaklaşık% 40'ımız biliyor. Kendi kendime yüksek sesle akıcı bir şekilde konuşabilirim. Ama artık çoğu zaman akıcı konuşabiliyorum.Bunu yazarken, az miktarda ağız hareketi alıyorum. Mantıklı, aynı nöronlar aktive oluyor. Ve bu küçük miktardaki ağız hareketleri kesinlikle kekeliyor. Büyük kekemelik değil, ikincil yok, sıkışmıyorum. Ama sadece o küçük dudak titremeleri, gerginlik, dilin aşılması pozisyondur. Kafamda düşünmek için herhangi bir tssb olmamalı.
Ve böylece. Brocas alanı küçük ve bağlı. Yanal hale gelmesi ve sağ taraftaki eşdeğerden daha büyük olması gerekiyordu, pws'de değil. O... eksik. Konuşma, inanılmaz derecede iyi koordine edilmiş, hızlı aktivasyon dizileri ve karşıt kas gruplarının engellenmemesini gerektirir. Yaptığımız başka hiçbir şey bu kadar karmaşık değil. Ve bunu kodlaması gereken beyin bölgesi. Oluyor.... zayıf. Bu, en uzun süredir devam eden, her çalışmadır, sonsuza dek, atlamadan kekemelik araştırmalarında ana şey budur. Kekemeliğin orada başladığına hala inanıyorum. Bu küçük dudak titremesinin bir kişiyi tam ikincil engelleme moduna göndermesine gerek yok. Birçok insan bu küçük gerginlik anlarına sahip olabilir ve "kekemelik" yapamaz. Bu kendi başına tam olarak kekemelik değil. Konuşmanla ilerleyememekle aynı şey değil. Ama. Orada. Kekemeliğin geri kalanı gittiğinde. Tüm ikincil varlıklar, tüm korku ve endişeler halledilir ve gider. O tohum hala orada. Beyninizin bu sesleri nasıl oluşturacağını bilmesi gerekir. Bazı programlar için programlamaya sahip olmayabilir. Sahip olduğunuz program çok fazla hata içerebilir. Bu da gerginliğe neden olur. Ve bu gerçekten kekemeye başlayan temel tetikleyicidir. Duygusal şeyler oradan devralır ve dopamin çökmesi ve insula'nın çalışmaması ve sadece daha az konuşma hatası yapmak için aruzsuz konuşmaya çalışmasıyla büyük bir şeye yol açar... çünkü bilirsiniz, yavaş ve dikkatli olmak, basketbol atmak veya bisiklete binmek gibi ince motor hareketleriyle çok iyi çalışır. Ama bunun bir özü var, sadece birbirlerine karşı iten kaslar çünkü programları tam olarak doğru değil. Ve bunu düzeltmek sadece motor antrenmanıdır, sepet topu atmak veya bisiklete binmek gibi. Sadece sesi nasıl daha iyi söyleyeceğini öğren.
Translate ile çevrildiğinden dolayı bazı kelimeler anlamsız ya da terimler farklı olabilir.