Martin Schwartz, Stutter No More (Artık kekeme değilsiniz) kitabında diyor ki:

Bu bir kazaydı. Kekemeliğin fiziksel nedenini keşfetmem, olmasını asla beklemediğim şeylerden biriydi, ancak yine de mesleki yaşamımın yönünü değiştirmeyi başardı. Yıl 1974'tü ve ben Yarık damakla doğan hastaların konuşmalarını iyileştirmek için bir operasyon tasarlamaya yardımcı olan Konuşma Bilimi Profesörüydüm. Sonagraf adlı bir makine kullanıyordum. Sonagraf, doğum uzmanları tarafından fetüse bakmak için karına uygulanan bir ultrason cihazıdır.

Sonagraf'ın karın bölgesine değen kısmına dönüştürücü denir, sadece benim durumumda, ameliyat için planlanan yarık-damak hastalarında boğaz hareketi modellerini incelemek için dönüştürücüyü boynun yanına uyguluyordum. Donör bölgesini (boğazda ağzın çatısındaki bir deliği kapatmak için bir doku parçasının alınacağı yeri) oluşturmak için bu modellerin dikkate alınması gerekliydi.

Hastalardan biri kekeledi ve Sonagraf cihazıyla farkettim ki boğazın her kekelemeden önce boğazda daralma oluyor sonra kekemelik geliyor. Çok düzenliydi ve yardım edemedim ama durup bu ilginç olayı düşündüm.

Hazır bir açıklama bulamayınca, bir Konuşma Patoloğunu arayıp, boğaz daralmaları ile gözlemlediğim kekemelik arasındaki ilişki hakkında bir şey bilip bilmediğini sordum. Hiçbir şey bilmediğini, çünkü Konuşma Patologlarının konuşma sırasında boğaza hiç bakamadıklarını söyledi. Ultrasonik taramam yeni bir şeyi temsil ediyordu.

Yeni bir keşif beklentisinden heyecan duyarak, ultrasonik muayene için birkaç kekemenin görülmesini sağladık. İki hafta içinde beşini inceledim ve hepsi aynı daralma modelini gösterdi.

İlk gözlemimin benzersiz olmadığını doğruladıktan sonra, boğaz daralmalarının dikey boyut boyunca yoğunluğunun değişip değişmediğini görmek için dönüştürücüyü sistematik olarak boynun kenarı boyunca hareket ettirmeye başladım. Cevap çabuk geldi: Boğazın aşağısında, daralma o kadar şiddetliydi.

Boğaz, ses tellerini içeren gırtlak veya ses kutusuna (Voice Box derler) dayanır. Ses telleri, biri kutunun her iki yanında bulunan iki küçük yatay doku kıvrımıdır. Gırtlak, trakeanın (yani nefes borusu) üstünde yer alır ve ön kapağı Adem elmasıdır. Konuşmak için ses telleri, birkaç çift kas tarafından bir araya getirilir, böylece birbirlerine nazikçe dokunurlar. Kişi daha sonra akciğerlerdeki havayı dışarı atarak altında bir hava basıncı oluşturur. Hava basıncı yeterince yükseldiğinde ses tellerini birbirinden ayırır, bu da onları titreşime sokar ve ses çıkarır. Bu ses, konuşma üretiminin ham maddesidir; dudaklar, dil, çene, dişler, damak ve diğer artikülatörleri hareket ettirerek konuşmaya dönüştürülür.

Dönüştürücü kekemenin gırtlağının yan tarafına uygulandığında, beklenmeyen bir şey oldu: Her kekemeden hemen önce, ses telleri hafifçe yükselecek ve sonra aniden boğazda görülenden daha şiddetli bir daralmada birbirine çarpacaktı.

İşte tam bu kısımda, aktivitenin merkezi olduğunu düşündüm (yani ses telleri) kuvvetli bir şekilde birbirine bastırılmıştı. Nedense kekeleyenler ses tellerini o kadar güçlü bir şekilde geriyorlardı ki, konuşmak için gereken hava geçemiyordu. Bana tıpta laringeal spazm olarak bilinen bir fenomeni hatırlattı, bazen bir ameliyattan sonra ses tellerinin güçlü bir şekilde kilitlenmesi. Ultrasonik muayenemden kekemelerin kısa süreli laringeal spazmlar sergilediği görüldü, ama nedenini bilmiyordum.

O zamanlar tuhaf görünen, ancak o zamandan beri araştırmacılar tarafından defalarca doğrulanan bir açıklama önerdim - yani, tüm kekemeliğin kaynağının ses tellerinin kilitlenmesidir. Ama o zaman gözlemlediğim mücadeleler ile ses telleri arasındaki ilişkinin ne olduğunu anlamadım.

Mücadeleleri yakından incelemeye başladım. Örneğin, bazı hastalar konuşmadan hemen önce ağızlarından kısaca hava emer - bir tür nefes nefese. Bunun akıcılığı kolaylaştırdığını bildirdiler. Çok geçmeden neden olduğu anlaşıldı. Kişi ne kadar hızlı nefes alırsa, ses telleri o kadar geniş açılır ve daha büyük hacimli havanın geçmesine izin verir. Hastalar bu hızlı inspiratuar hareketi kilitli ses tellerini geniş bir şekilde açmak için kullanıyorlardı, böylece kordonlar tekrar kilitlenmeden konuşmaya başlayabiliyorlardı.

Benzer şekilde, nefeslerinin sonunda konuşan diğer hastalar, bilmeden kilitli kabloları (yani ses telleri) açmak için başka bir stratejiden yararlanıyorlardı. Akciğerlerde hava hacmini algılayan sinir uçları vardır. Bir kişi konuşmadan önce havasının çoğunu verdiğinde, bu reseptörler akciğerlerin yakın çöküşü olarak yorumladıklarını algılar ve beyne ilham vermesi için sinyal gönderir. Ses kutusunun arkasındaki tek bir çift kas, hava girişine hazırlık olarak ses tellerini ayırmaya zorlar. Bir çift kas, ses tellerini açmak için beyin tarafından güçlü bir şekilde çalıştırıldığında kişi kekeleyemez.

Diğer hastalar ilk yuttuktan sonra konuşabildiklerini bildirdi. Yutma refleksi sırasında, sıvıların veya katı yiyeceklerin akciğerlere girmesini önlemek için ses telleri sıkıca kapanır ve yutmadan hemen sonra, aynı refleksin bir parçası olarak, solunumun devam edebilmesi için kordonlar kuvvetli bir şekilde açılır. Hastalar bilmeden, bir kırlangıç tamamlandığı anda konuşmaya başlarlarsa kekelemeden konuşabileceklerini keşfetmişlerdi.

Kekeme kişinin konuşma dışı davranışları artık anlam kazandı. Bununla birlikte, ses tellerinin kilitlenmesinin, gözlemlediğim çok çeşitli konuşma mücadelelerine nasıl yol açabileceğini tam olarak anlamakta güçlük çekiyordum.