Merhabalar
Benim adım Muammer ve yaşım neredeyse 25 olacak.
Ailemin söylediğine göre 4-5 yaşlarımdayken başlamış.İlkokul ve ortaokul da sıralarda hep yalnız oturdum.Çünkü insanlarla geçinemiyor ve arkadaş olamıyordum ama bunun sebebi kesinlikle konuşmamla alakalı olmadığını biliyorum.Çünkü 15 yaşıma kadar kekeme olduğumu bile düşünmüyordum.15 yaşıma kadar çok güzel bir çocukluk dönemi geçirdiğimi söyleyebilirim.O zamanlar en azından yalnız değildim futbola ilgim çok fazlaydı ve başarılı bir futbol oyuncusuydum.Tek zevk aldığım olay futboldu ve az da olsa bir şeyler paylaşabildiğim insanlar vardı.Sonra tabi lise ve dershaneler başladı.Zorla insanların arasına sokulmuşum gibi hissediyordum.Özel lise ve dershaneler falan filan oralarda insanlarla iç içe olmanız için ellerinden geleni yapıyorlar ve kesinlikle kendi başınıza oturmanız mümkün değildi.Bu durum beni çok geriyordu ve bunalım lise hayatında başlamış oldu.Çünkü insanlarda bana ilginç gelen hiç bir şey olmadığını düşündüğümden ilişkilerinden hep uzak durdum.Lise bitene kadar bu bunalımı internet sayesinde atlattım.O kadar nefret ediyordum ki insan içinde olmaktan inanın Lise 2-3-4 hatırlamıyorum bile.
Lise hayatımda kekemelik arttı tabi beni benden aldı çünkü insanlara bir şey anlatmaya çalışırken insanların gözlerini kısması ve benim kendimi ucube gibi hissetmem üzerine dünyayla iletişimi kesmeye karar verdim.Öğrenebildiğim kadar her şeyi kendi başıma öğrendim.Durumun böyle olması sosyal yönden zayıf kalmama ve çok az olan güven duygumun yok olmasına neden oldu.Hayatımda sadece bir kere kekemelik programına gittim ve 11 gün kadar kısa süre içerisinde % 90 oranında bir başarı sağladım.Bu başarı yavaş konuşma üzerine kuruluydu.Yavaş bir şekilde konuştuğumda fark ettim ki düşünmeme fırsat oluyor ve nasıl konuşacağımı anlıyordum.Programdaki insanlarla çok rahat ve düzgün şekilde konuşabiliyordum çünkü onlarda benim gibiydi ve bu beni rahatlatıyordu.Sonra gerçek dünya ya aşırı derecede yavaşlatılmış konuşma şekliyle çıktığımda başaramadım..Sonra fark ettim ki asıl sorun psikoloji de yatıyor.Kaygılarım var ve bunları yenememek beni nasıl deli ediyor anlatamam.Liseden sonra en son olarak 1 yıl önce inşaat mühendisliği bölümünü dereceyle bitirdim.Nasıl bitirdiğimi tahmin ediyorsunuzdur ve evet en zoru bitirme projesiydi.Çok iyi hatırlıyorum Bitirme projesi sunumu var diye 3 gün ne kabuslar gördüm.3 gün içerisinde de uyuyamadım zaten sinirler falan gerilmiş yorgun argın gittim tabi ki çok zor geçti ne anlattım ettim inanın hiç hatırlamıyorum.Hayatımda konuşmak dışındaki yapılabilecek her şeyi yaptım ama hiç biri konuşmanın yerini tutmuyor.Kendi başınıza bir yere kadar gelebiliyorsunuz büyüdüm mü ne artık yaptığım hiç bir şeyden memnun değilim çok yalnızlık çekiyorum çoook.
Şimdilerde 1 yıllık inşaat mühendisiyim ve başlangıç için güzel sayılabilecek bir maaşla özel bir firmada ki baraj inşaatı işine gitmedim daha doğrusu kendime güvenim olmadığından gidemedim.Aklıma hep kötü senaryolar geldi. Şantiye şefi cep telefonundan arayarak '' Muammer,bugün ne yaptınız ? '' diye sorduğunda vereceğim cevabı düşündüm durdum.Çünkü çoğu zaman bir cümleyi bile bir araya getirip konuşamazken nasıl olur da şantiye şefine günün özetini anlatabilirdim ?
Düşünüp duruyorum kimseye kötü bir şey yapmadım.Niye bana rastladı niye yani? Tek buda değil görme problemim de var.Ne yapmış olabilirim de böyle bir ceza ya layık görüldüm.İnsan hayret ediyor.
Neyse fazla uzattım biliyorum kusura bakmayın.Forumda yeniyim kendimi tanıtayım dedim.
Benim adım Muammer ve yaşım neredeyse 25 olacak.
Ailemin söylediğine göre 4-5 yaşlarımdayken başlamış.İlkokul ve ortaokul da sıralarda hep yalnız oturdum.Çünkü insanlarla geçinemiyor ve arkadaş olamıyordum ama bunun sebebi kesinlikle konuşmamla alakalı olmadığını biliyorum.Çünkü 15 yaşıma kadar kekeme olduğumu bile düşünmüyordum.15 yaşıma kadar çok güzel bir çocukluk dönemi geçirdiğimi söyleyebilirim.O zamanlar en azından yalnız değildim futbola ilgim çok fazlaydı ve başarılı bir futbol oyuncusuydum.Tek zevk aldığım olay futboldu ve az da olsa bir şeyler paylaşabildiğim insanlar vardı.Sonra tabi lise ve dershaneler başladı.Zorla insanların arasına sokulmuşum gibi hissediyordum.Özel lise ve dershaneler falan filan oralarda insanlarla iç içe olmanız için ellerinden geleni yapıyorlar ve kesinlikle kendi başınıza oturmanız mümkün değildi.Bu durum beni çok geriyordu ve bunalım lise hayatında başlamış oldu.Çünkü insanlarda bana ilginç gelen hiç bir şey olmadığını düşündüğümden ilişkilerinden hep uzak durdum.Lise bitene kadar bu bunalımı internet sayesinde atlattım.O kadar nefret ediyordum ki insan içinde olmaktan inanın Lise 2-3-4 hatırlamıyorum bile.
Lise hayatımda kekemelik arttı tabi beni benden aldı çünkü insanlara bir şey anlatmaya çalışırken insanların gözlerini kısması ve benim kendimi ucube gibi hissetmem üzerine dünyayla iletişimi kesmeye karar verdim.Öğrenebildiğim kadar her şeyi kendi başıma öğrendim.Durumun böyle olması sosyal yönden zayıf kalmama ve çok az olan güven duygumun yok olmasına neden oldu.Hayatımda sadece bir kere kekemelik programına gittim ve 11 gün kadar kısa süre içerisinde % 90 oranında bir başarı sağladım.Bu başarı yavaş konuşma üzerine kuruluydu.Yavaş bir şekilde konuştuğumda fark ettim ki düşünmeme fırsat oluyor ve nasıl konuşacağımı anlıyordum.Programdaki insanlarla çok rahat ve düzgün şekilde konuşabiliyordum çünkü onlarda benim gibiydi ve bu beni rahatlatıyordu.Sonra gerçek dünya ya aşırı derecede yavaşlatılmış konuşma şekliyle çıktığımda başaramadım..Sonra fark ettim ki asıl sorun psikoloji de yatıyor.Kaygılarım var ve bunları yenememek beni nasıl deli ediyor anlatamam.Liseden sonra en son olarak 1 yıl önce inşaat mühendisliği bölümünü dereceyle bitirdim.Nasıl bitirdiğimi tahmin ediyorsunuzdur ve evet en zoru bitirme projesiydi.Çok iyi hatırlıyorum Bitirme projesi sunumu var diye 3 gün ne kabuslar gördüm.3 gün içerisinde de uyuyamadım zaten sinirler falan gerilmiş yorgun argın gittim tabi ki çok zor geçti ne anlattım ettim inanın hiç hatırlamıyorum.Hayatımda konuşmak dışındaki yapılabilecek her şeyi yaptım ama hiç biri konuşmanın yerini tutmuyor.Kendi başınıza bir yere kadar gelebiliyorsunuz büyüdüm mü ne artık yaptığım hiç bir şeyden memnun değilim çok yalnızlık çekiyorum çoook.
Şimdilerde 1 yıllık inşaat mühendisiyim ve başlangıç için güzel sayılabilecek bir maaşla özel bir firmada ki baraj inşaatı işine gitmedim daha doğrusu kendime güvenim olmadığından gidemedim.Aklıma hep kötü senaryolar geldi. Şantiye şefi cep telefonundan arayarak '' Muammer,bugün ne yaptınız ? '' diye sorduğunda vereceğim cevabı düşündüm durdum.Çünkü çoğu zaman bir cümleyi bile bir araya getirip konuşamazken nasıl olur da şantiye şefine günün özetini anlatabilirdim ?
Düşünüp duruyorum kimseye kötü bir şey yapmadım.Niye bana rastladı niye yani? Tek buda değil görme problemim de var.Ne yapmış olabilirim de böyle bir ceza ya layık görüldüm.İnsan hayret ediyor.
Neyse fazla uzattım biliyorum kusura bakmayın.Forumda yeniyim kendimi tanıtayım dedim.
