Merhabalar.22 yaşındayım.5-6 yaşımdan beri kekemelikle mücadele ediyorum.Bu konuda bir çok yere başvurdum fakat kesin bir sonuç alamadım.

Keşke iki cümleden biraz daha fazla anlatsaydın.
Hangi yerlere başvurduğunu ve onların hangi vaatlerde bulunduğunu anlatır mısın?
Hangi yöntemler sana faydalı oldu, hangilerini hiç tavsiye etmiyorsun?
Selamlar
Petra

Tabiki. Öncelikle lise dönemine kadar hiç bir arayış içine girmedim.Ve okul hayatım berbat bir şekilde ilerliyordu.Her günüm bir işkence gibiydi.Çünkü o zamanlar ağır kekemeydim.Kafa tiklerim falan da vardı. Lise döneminde amcamın tavsiyesi üzerine Bakırköyde Psikiyatri Polinikliğine gittim ve bir süre ilaç tedavisi gördüm.Bu süre boyunca kekemeliğim biraz da olsa azaldı ama zihnimdeki etkisi devam ettiği için her an "takılacağım" kaygısı zihnimde duruyordu.Daha sonra ilaçlar aşırı derecede yan etki yapmaya başladı.İki-üç kez boynum inanılmaz derecede kasıldı ve acil psikatriye gitmek zorunda kaldık.Daha sonra ilaçlardan pek fayda göremeyeceğimi anlayınca bıraktım.Sonrasında Adapazarı'nda Kekemelodi Konuşma Merkezine başladım. Buradan ümitliydim çünkü tiklerim kaybolmuştu ve kekelemiyordum artık.Kurs dönemim herkese oranla biraz daha fazla sürdü.Bir sene gibi bir süre melodik konuşmam gerektiği sonrasında normal konuşmaya başlayabileceğim söylendi.Bu süreçte güya hipnoz dedikleri birkaç seans aldım.Ama onlar beni pek etkilemedi.Melodik de olsa konuşabiliyordum artık ama sosyalliğime pek bir etkisi olmadı.O şekilde kursu tamamladım.Okul hayatımda da biraz da olsa değişme oldu. Bir keresinde sınıfta kitap okuduğumda melodik bir şekilde okumuştum ve pek takılmamıştım.Öğretmenim: Sen okumayı bilmiyor musun ? diye sordu. Ben de terapi sürecinde olduğumu böyle konuşmam gerektiğini falan söyledim.Tabi arkadaşlarımın şaşkın bakışlarını da söylemeliyim.Sonrasında bu melodik konuşma bana bir eziyet gibi gelmeye başladı.Çünkü melodik konuşurken kendim olamıyordum.Sadece farkında olmadan melodik konuşuyordum.Ama kekeme olduğumun anlaşılmasından da çok korkuyordum.Sonrasında yüksekokul dönemim başladı.İki yıl boyunca neredeyse hiç bir arkadaşıma belli etmeden okuldan mezun oldum.Ev arkadaşlarıma bile belli etmemeye çalıştım.Çünkü bu benim için utanç verici bir şeydi.Sonrasında animasyon eğitimi ile ilgili bir kursa başladım.Burada da kekemeliğimi belli etmemeye çalıştım.Ama bu kursta özgüvenim baya arttı.Facebook grubumuzu falan kurdum, herkes beni tanımaya başladı, hocalar bir aktivite olacağı zaman bana söylüyorlardı.Sınıfta soru falan sorabiliyordum.Kendimi çok iyi hissediyordum.Sonrasında bir gün animasyon yarışması yapılacağını, isteyenlerin katılacağını öğrendim.Ben de katıldım.Ve sonrasında öğrendim ki yarışmaya katılanlar sahneye çıkıp sunum yapacaklarmış.Tabi beni içten içe bir heyecan ve korku sardı.Ve o gün geldi. Ben sahneye çıkarken ya takılırsam diye düşünmeye başladım.Sunuma başladım.Cümleye takılmadan girdim.Birkaç cümleden sonra heyecanım arttı ve takıldım.O an kendimi berbat hissettim.Karşımda ünlü insanlar da vardı.Bir şekilde konuşmamı bitirip sahneden indim.Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü adeta.Az da olsa kendimce itibar kazanmıştım ama o an bütün itibarımı kaybettiğimi hissettim.Kekemelikle ilgili yaşadıklarım kısaca bu şekilde.
Aslında ben sosyal bir insanım yani içimde o enerjiyi gayet hissediyorum ama beni engelleyen tek şey kekemeliğim.
Kekemelodiden verdikleri nefes egzersizlerini ve sesli-fısılıtı melodik okuma çalışmalarını 5-6 saat boyunca yapınca 2-3 gün düz konuşsam bile idare edebiliyorum.Ama her gün bununla uğraşacak zamanım yok maalesef.Düz okuma bende pek etkili olmuyor.Ayrıca ayna veya kamera karşısında okuma yapmak da etkili olabiliyor.2 sene evvel neuroformat denen bir teknikle tanışmıştım.Kitabı ilk okuyunca zor geldi ve kitabı bir köşeye kaldırdım.Sonra aklıma geldi. Sindire sindire bir daha okuyayım dedim.Meğerse çok kolay olduğunu anladım.Bir kaç travmam üzerinde denedim.Mesela biri yaptığım sunumun üzerimdeki olumsuz etkisiydi.Sonuç gerçekten inanılmazdı.Şu an o olayla ilgili bir şey hissetmiyorum.Bu tekniği kullanmaya devam edeceğim.Sonra bu grubu buldum bir şekilde.İlk bakışta ne yapmaya çalıştığnıza bir anlam veremedim.Hayata karamasar bakan insanların açtığı bir grup olarak düşündüm.Sonrasında öğrendim amacınızı.Ben de bu tekniği denemeye karar verdim.Şu an üniversite hazırlık döneminde olduğum için ciddi manada bir şey yapamıyorum ama yapılması gereken her şeyi yapmaya çalışacağım.Çünkü artık kendim olmak istiyorum.

Merhaba Mücahit.
öncelikle bize gösterdiğin güven için teşekkür etmek isterim.
Bence çok açık ve çok güzel bir anlatım oldu. Bu tür hikayelerin paylaşılması, kekemelere bir ses verme açısından çok önemlidir.

Terapi gördüğün terapistler 'Kendini bu kekemeliğinle nasıl hissediyorsun?' diye sordular mı hiç...
Ben yanılıyor olabilirim, terapistlerine haksızlık etmek de istemiyorum ama duyduğum kadarıyla daha çok 'sende sorun - bende çözüm' yaklaşımı mevcut. 'Sen kekeliyorsan birşey yanlış yapıyorsun demek. Ben sana doğru nasıl konuşulur gösteririm' gibisine.

Halbuki kekeme olmayan biri bir kekemenin aklından geçenleri bilemez. Bilmesi için sorması lazım. Sordular mu sana?
Sormazlarsa bir erkeğin bir kadına doğum sancılarını anlatmasına benziyor. Yaşamadığı, yaşayamadığı bir durumu nasıl yaşayana anlatsın?

O yüzden bu tür anlatımların çok önemli olduğunu düşünüyorum. Çünkü bu forum açık bir forum. İnternette 'kekeme, kekemelik' diye arama yapan herkes er geç bulur. Ve inan ki aralarında terapistler de var ve onlar da bu tür anlatımlardan ilham alır.

(21/02/2017, 16:07)mucahit_karagulle yazdı: Sonra bu grubu buldum bir şekilde.İlk bakışta ne yapmaya çalıştığnıza bir anlam veremedim.Hayata karamasar bakan insanların açtığı bir grup olarak düşündüm.Sonrasında öğrendim amacınızı.Ben de bu tekniği denemeye karar verdim.Şu an üniversite hazırlık döneminde olduğum için ciddi manada bir şey yapamıyorum ama yapılması gereken her şeyi yapmaya çalışacağım.Çünkü artık kendim olmak istiyorum.

Hayır, hayata karamsar bakan bir grup değiliz. Amacımız kekemelik sorununu gerçekçi bir yaklaşımla bireysel bazda çözmek.
Almanca bir söz var: 'Her insan kendi talihinin mimarıdır' diye.

Birçok kekeme hayatlarındaki tüm başarısızlıkları kekemeliğin üzerine atıp kendini zavallı görüyor. Ama bu yanlış bir yaklaşım. Kekemelik insanın önünde bir engel oluşturuyorsa da bu engeli aşma çabası bazen inanılmayacak güçler doğurur.
Kekemelerin genelde çok zeki olması da bazen bir engel oluşturuyor çünkü mükemmeliyetçilik ve sürekli engellenme duygusu artı bazı 'terapist' denilen şahıslar tarafından yanlış yönlendirilmeleri onları bunalıma sokabilir.

Kekemelikle baş edebilmek kekemeliği kabullenmekten geçer. Kekemelik bir kusur değil, senin kimliğinin sadece ufak bir parçasıdır. Seni yegane yapar (Türkçe öyle denir mi?). Sana büyük ihtimalle şu veya bu şekilde hayatın boyunca eşlik edecek ama doğru bir yaklaşım bulduktan sonra seni güçlü de yapar.

Kendi yazında belirttiğin gibi sahneye çıkıp kekeledikten sonra duygulardı seni mahveden. Peki diğer insanlar gerçekten senin kendini hissettiğin gibi seni yargıladı mı? Gerçekten itibarını mı kaybettin yoksa sen mi kendini öyle hissettin?
Kekemeler - hele gençler - diğer insanların ne düşündüklerine dair birçok tahmin yürütür halbuki gerçek öyle değildir. Ama sormuyor da.
Madem duyguların seni yıktı, duygularınla mücadele etmen lazım. O nedenle de duyarsızlaşmaktan bahsediyoruz. Ve senin neuroformat dediğin yöntem de - eminim - sana yardımcı olabilir.
Başarılar dilerim
Almanya'dan selamlar Petra

Merhaba;
Ben başkalarına karşı duygularımı konuşarak sağlıklı bir şekilde ifade edemiyorum malesef.Bu da kekemeliğim yüzünden olsa gerek.Terapi aldığım yerde öyle veya böyle bir şekilde "nasıl hissediyorsun ?" gibi sorular soruldu tabi ki ama ben açıkça "kendimi rahat hissetmiyorum" diyemedim.Dediğiniz gibi "sende sorun-bende çözüm" yaklaşımı vardı.Birisi takılınca melodik konuşmuyorsun o yüzden olmuyor deniliyordu.Ama ben de bu yönteme inanmıştım çünkü bu kadar yol katedebileceğimi pek düşünmüyordum.Grup terapisi aldığımız için herkesle birebir pek fazla ilgilenilmiyordu.Hayatımda kekemeliğim yüzümden bir çok sıkıntı yaşadım.Arkadaşlarım arasında alay konusu oldum.Oturup ağladığım günler bile oldu.
Belki bunları birisine anlatsam rahatlayacaktım ama kimseye anlatamadım.Yaşadıklarımı içime attım.Günler günleri kovaladı ve 23 yaşıma geldim.Artık kekemeliği kendi içimde pek bir sorun olarak görmüyorum.Tabi inanç meselesi bu.Kekemeliğin bana verilen bir hediye olduğunu düşünüyorum.Bu sayede günahlarımdan arınacağıma inanıyorum.Kimse sonuçta hak sahibi olmadığı bir şeyden şikayet edemez.Mülk sahibi mülkünde istediği gibi tasarruf eder deyip sabretmeye karar verdim.
Sahneden sonra bana gerçekten o konuda fazla bir şey söyleyen olmadı sadece bir kişi neden o kadar heyecan yaptın ? diye sordu. Ben de sahneye çıkınca heyecanlanıyorum dedim.Hepsi bu.Benimkisi bir kuruntudan ibaret yani.Zaten hayatta bir çok şeyi şöyle olacak böyle oldu diye kendime kendime kurdum.
Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim.Selamlar.