Nakli yapmadan önce şunu söylemek istiyorum, korkunun üzerine gitmezseniz asla ve asla gelişemezsiniz kendinizi aşmassanız hep aynı şekilde kalacaksınız birşeyleri başarmak istiyorsanız herşey sizin sorumluluğunuzda bitiyor.
Üstad C. Van Riper'dan biz kekemelere bir mesaj var!
[Bu metin Journal Of Speech'in bir yazısından çevrilmiştir]
Neredeyse yetmiş yıl önce gençken, gelecek kesinlikle kasvetli görünüyordu. Sadece dinleyicilerimin reddini kışkırtmakla kalmayıp aynı zamanda iletişim kurmamı neredeyse imkansız kılan yüz bükülmeleri ve baş sarsıntılarının eşlik ettiği birçok uzun sert tıkanıklığı olan çok şiddetli bir kekemeydim. Bir kekeme enstitüsünde terapi görüyordum, biraz geçici akıcılık kazandım, sonra tekrarladım ve eskisinden daha kötüydüm. Sadece bir kez bir kızdan randevu istemiştim ve cevabı, "O kadar sert değilim" oldu. Okulda okumak kendime çok sinir bozucu geliyordu!Sınıf arkadaşlarıma ve öğretmene o kadar sinir bozucuydu ki nadiren tek kelime ettim. Konuşmaya çalışırken beni izleyen yabancılar, ya sara hastası ya da deli olduğumu düşündü. O yıllar karanlık yıllardı. Ama en kötü yanı, sadece çaresiz değil, aynı zamanda kendimi umutsuz hissetmemdi. Nasıl bir iş bulabilecek ya da kendimi geçindirebilecektim? Nasıl evlenip bir aile kuracaktım? Çelik bıçaklarla dolu bir dünyada kendimi çıplak hissettim. İntiharı düşündüm ve bir kez denedim ama bunda da başarısız oldum. O zamanlar bir falcı, harika ve ödüllendirici bir hayatım olacağını tahmin ettiğini bana söyleseydi yüzüne acı bir şekilde gülerdim. Ama kekemeliğime rağmen, hatta kekemeliğim sayesinde böyle bir hayatım var ve sen de yapabilirsin. Şimdi, seksen iki yaşındayken, o yıllara tatmin duygusuyla bakabilirim. Yeni bir mesleğe öncülük etmeme yardımcı olan büyüleyici bir işim vardı. Çok güzel bir kadınla evlendim, üç çocuğum ve dokuz torunum vardı, hepsi bana aç olduğum ama asla beklemediğim aşkı verdi. Yazdığım birçok kitaptan çok para kazandım. Filmler, TV ve radyo gösterileri yaptım; Bu ülkenin her yerinde ve birçok yabancı ülkede geniş kitlelere konuşmalar ve konferanslar verdim. İstediğim her şeye ve daha fazlasına sahip oldum. Yaşlılığımdan memnunum. Elbette tüm bunları yapmak için kekemeliğimden kurtulmuş olmalımıyım? Hayır, bütün günlerim kekeledim. Sanırım ben o çaresiz kekemelerden biriyim. Herkesin kendi kişisel şeytanı var ve benimki kekeliyor. Seninki de öyle. Bunu bir sorun olarak kabul ettiğimde ve ondan kaçınmayarak, saklanmayarak veya onunla mücadele ederek bununla başa çıkmayı öğrendiğimde şeytanımın üzerimdeki gücünü kaybettiğini fark ettim. Kekemelikten korktuysam yine de konuştum. Başkaları beni bu yüzden reddettiyse, canı cehenneme! Kekelediğimde kendimle savaşmayı bıraktım; Kolayca kekelemeyi öğrendim ve bunu yaptığımda, yapmak istediğim her şeyi başaracak kadar akıcı oldum. Kekemeliğine rağmen eşit derecede tatmin edici hayatlar yaşamayı başaran yüzlerce kekeme tanıyorum. Bunların arasında işçiler, vaizler, öğretmenler, avukatlar ve hatta bir müzayedeci vardı. Ortak noktaları, kekemeliklerinin konuşmalarını engellemelerine izin vermemeleriydi. Yani senin için de bir umut var dostum!
Üstad C. Van Riper'dan biz kekemelere bir mesaj var!
[Bu metin Journal Of Speech'in bir yazısından çevrilmiştir]
Neredeyse yetmiş yıl önce gençken, gelecek kesinlikle kasvetli görünüyordu. Sadece dinleyicilerimin reddini kışkırtmakla kalmayıp aynı zamanda iletişim kurmamı neredeyse imkansız kılan yüz bükülmeleri ve baş sarsıntılarının eşlik ettiği birçok uzun sert tıkanıklığı olan çok şiddetli bir kekemeydim. Bir kekeme enstitüsünde terapi görüyordum, biraz geçici akıcılık kazandım, sonra tekrarladım ve eskisinden daha kötüydüm. Sadece bir kez bir kızdan randevu istemiştim ve cevabı, "O kadar sert değilim" oldu. Okulda okumak kendime çok sinir bozucu geliyordu!Sınıf arkadaşlarıma ve öğretmene o kadar sinir bozucuydu ki nadiren tek kelime ettim. Konuşmaya çalışırken beni izleyen yabancılar, ya sara hastası ya da deli olduğumu düşündü. O yıllar karanlık yıllardı. Ama en kötü yanı, sadece çaresiz değil, aynı zamanda kendimi umutsuz hissetmemdi. Nasıl bir iş bulabilecek ya da kendimi geçindirebilecektim? Nasıl evlenip bir aile kuracaktım? Çelik bıçaklarla dolu bir dünyada kendimi çıplak hissettim. İntiharı düşündüm ve bir kez denedim ama bunda da başarısız oldum. O zamanlar bir falcı, harika ve ödüllendirici bir hayatım olacağını tahmin ettiğini bana söyleseydi yüzüne acı bir şekilde gülerdim. Ama kekemeliğime rağmen, hatta kekemeliğim sayesinde böyle bir hayatım var ve sen de yapabilirsin. Şimdi, seksen iki yaşındayken, o yıllara tatmin duygusuyla bakabilirim. Yeni bir mesleğe öncülük etmeme yardımcı olan büyüleyici bir işim vardı. Çok güzel bir kadınla evlendim, üç çocuğum ve dokuz torunum vardı, hepsi bana aç olduğum ama asla beklemediğim aşkı verdi. Yazdığım birçok kitaptan çok para kazandım. Filmler, TV ve radyo gösterileri yaptım; Bu ülkenin her yerinde ve birçok yabancı ülkede geniş kitlelere konuşmalar ve konferanslar verdim. İstediğim her şeye ve daha fazlasına sahip oldum. Yaşlılığımdan memnunum. Elbette tüm bunları yapmak için kekemeliğimden kurtulmuş olmalımıyım? Hayır, bütün günlerim kekeledim. Sanırım ben o çaresiz kekemelerden biriyim. Herkesin kendi kişisel şeytanı var ve benimki kekeliyor. Seninki de öyle. Bunu bir sorun olarak kabul ettiğimde ve ondan kaçınmayarak, saklanmayarak veya onunla mücadele ederek bununla başa çıkmayı öğrendiğimde şeytanımın üzerimdeki gücünü kaybettiğini fark ettim. Kekemelikten korktuysam yine de konuştum. Başkaları beni bu yüzden reddettiyse, canı cehenneme! Kekelediğimde kendimle savaşmayı bıraktım; Kolayca kekelemeyi öğrendim ve bunu yaptığımda, yapmak istediğim her şeyi başaracak kadar akıcı oldum. Kekemeliğine rağmen eşit derecede tatmin edici hayatlar yaşamayı başaran yüzlerce kekeme tanıyorum. Bunların arasında işçiler, vaizler, öğretmenler, avukatlar ve hatta bir müzayedeci vardı. Ortak noktaları, kekemeliklerinin konuşmalarını engellemelerine izin vermemeleriydi. Yani senin için de bir umut var dostum!