Merhaba arkadaslar,

Van Riper modelini uygulamaya basladim. Petra hanim`a bu konu da tesekkür ediyorum. Duyarsizlastirma da son zamanlarda sorun yasamaya basladim. Petra Hanim gibi bende Almanya da yasiyorum. Almanca kursunda, alis veriste yani Almanlarla, yabanci insanlarla konusurken cok rahat duyarsizlastirma yapiyorum ve iyi geldigini hissediyorum daha da iyi olacaktir. Fakat esimin ailesiyle , kendi ailemle konusurken duyarsizlastirma yapamiyorum. Tekrar kasilma ve takilmalar yasiyorum. Neden kendi milletime (Türklere) karsi duyarsizlastirma yapamiyorum bilmiyorum. Nasil bunu yenebilirim bilmiyorum, gercekten artik herkese itiraf etmek istiyorum ben kekemeyimmmmmmm artik bunu bilin takilirim, heyecan yaparim konusmam ben buyum demek istiyorum. Neden bunu basaramiyorum bilmiyorum.

Bu konu da ne gibi yardimci olabilirsiniz?

Tesekkürler
Ismail

Merhaba İsmail bey,
işin tuhaf tarafı, ben de en çok aileme karşı, eşime ve örneğin ablama karşı bu sıkıntıları yaşadım. Rahmetli babam sağken kendisiyle bir kez uzun uzadıya konuştum, gençliğimdeki tüm dertleri anlattım, annemle konuşmak nasip olmadı. Önce yanaşmıyordu, şimdi ise huzur evinde kalıyor ve kendini bilmeyecek derecede Alzheimer hastası.

Ben kendimi zorlayarak bu sorunu aştım. İlkin önümde sanki yüksek bir duvar varmış gibi bir engelle karşı karşıyaydım. Nasıl bu konuyu açayım, karşımdaki yakınım bana ne diyecek? Demeyecek mi sen bunca yıl hiç anlatmadın da şimdi niye bu konuyu açıyorsun?

Zaten çevremdeki insanların çoğu beni artık kekeme olarak algılamıyor, takılsam bile derler 'senden kötüsü var, sen filan kişiyi tanıyor musun?' Bunu duymak da bana önce çok zor geliyordu ama şimdi hepsini arkamda bıraktım.

Bu da özyardım sayesinde oldu. Çünkü oraya da gitmekten çekindim, beni dışlarlar, 'bizden ne istiyorsun' diyecekler diyordum. Meğerse onlarla tanıştıktan sonra az kekeleyip de bunu kendine çok dert edinen insanların çok fazla olduğunu gördüm.

Neyse, bunu yeni açtığım öz yardım forumunda daha ayrıntılı izah edeceğim.
Siz Almanya'nın neresindesiniz diye sorabilir miyim.
Size iyi günler
Petra

PetraS yazdı:Merhaba İsmail bey,
işin tuhaf tarafı, ben de en çok aileme karşı, eşime ve örneğin ablama karşı bu sıkıntıları yaşadım. Rahmetli babam sağken kendisiyle bir kez uzun uzadıya konuştum, gençliğimdeki tüm dertleri anlattım, annemle konuşmak nasip olmadı. Önce yanaşmıyordu, şimdi ise huzur evinde kalıyor ve kendini bilmeyecek derecede Alzheimer hastası.

Ben kendimi zorlayarak bu sorunu aştım. İlkin önümde sanki yüksek bir duvar varmış gibi bir engelle karşı karşıyaydım. Nasıl bu konuyu açayım, karşımdaki yakınım bana ne diyecek? Demeyecek mi sen bunca yıl hiç anlatmadın da şimdi niye bu konuyu açıyorsun?

Zaten çevremdeki insanların çoğu beni artık kekeme olarak algılamıyor, takılsam bile derler 'senden kötüsü var, sen filan kişiyi tanıyor musun?' Bunu duymak da bana önce çok zor geliyordu ama şimdi hepsini arkamda bıraktım.

Bu da özyardım sayesinde oldu. Çünkü oraya da gitmekten çekindim, beni dışlarlar, 'bizden ne istiyorsun' diyecekler diyordum. Meğerse onlarla tanıştıktan sonra az kekeleyip de bunu kendine çok dert edinen insanların çok fazla olduğunu gördüm.

Neyse, bunu yeni açtığım öz yardım forumunda daha ayrıntılı izah edeceğim.
Siz Almanya'nın neresindesiniz diye sorabilir miyim.
Size iyi günler
Petra

Merhaba Petra hanim,

Anneniz icin üzüldüm, cok gecmis olsun. Kekemelik konusunda beni de ailem pek anlamadi. Eskiden cok kizardim ama artik kizmiyorum. Kekemeligim kimse icin problem degildi, cünkü ben yasiyordum benim icin problemdi onlar ne bilsin ki...

Sizi gercekten tebrik ediyorum, herkese itiraf etmeniz ve bununla barismaniz cok büyük bir basari. Darisi benim basima insAllah. Artik yavas yavas da olsa konusma esnasinda " bende kekemelik var kusura bakma diyorum " ah bir de o an ki bana olan bakislara alisabilsem.

Bu arada biz Almanya`nin Düsseldorf / Hilden sehrinde yasiyoruz.
Öz yardim forumunun cok yararli olacagini düsünüyorum, tesekkürler.

iyi aksamlar
Ismail