Nörojenik kekemelik
Kekemeliği düşündüğümüzde, genellikle bir çocuğun gelişiminin ilk yıllarında başlayan gelişimsel kekemeliği düşünürüz. Bununla birlikte, 1800'lerin başlarında yayınlanan ilk vaka çalışmasından bu yana, araştırmacılar ve klinisyenler, nörolojik bir yaralanma veya hastalıktan sonra insanlarda kekemelik veya kekemelik benzeri konuşma bozukluklarının da ortaya çıkabileceğini biliyorlar. O zamandan beri, literatürde nörojenik (veya edinilmiş) kekemeliğin yetişkinlikte kendini nasıl gösterebileceğini belgeleyen birçok hasta tanımlanmıştır. Bununla birlikte, nörojenik kekemeliğin sıklığı veya prevalansı hakkında çok az şey bilinmektedir ve birkaç sistematik çalışma, bu hastaların özelliği olan nörojenik kekemeliğin özelliklerini incelemiştir. Hatta daha az insan sinirsel mekanizmaları ortaya çıkarmak için beyin görüntülemeyi kullandı.
Nörojenik kekemeliğin nedenleri
İnme ve travmatik beyin hasarı, nörojenik kekemeliğin en yaygın iki nedenidir, ancak aynı zamanda nörodejeneratif hastalıkların (Parkinson hastalığı gibi) ve epilepsi, beyin tümörleri veya ilaç kullanımı gibi diğer durumların bir sonucu olarak da ortaya çıkar. Nörojenik kekemelikle ilgili çoğu çalışma bireysel hastalar hakkında rapor verdiğinden ve nörojenik kekemelikte yaygın olarak görülenleri yansıtmayabileceğinden, akıcılık bozukluklarına daha fazla ışık tutmak amacıyla büyük bir hasta grubu üzerinde çok yönlü bir çalışma yürüttük. Bu çalışmalar, doktora derecesinin bir parçası olarak Belçika'daki Leuven Üniversitesi'nde gerçekleştirilmiştir.
Araştırmanın ilk aşaması
Klinik ortamda nörojenik kekemeliğin yaygınlığını daha iyi anlamak amacıyla, ilk olarak hastalarında nörojenik kekemeliğin oluşumu ve özellikleri hakkında bir dizi soruyu yanıtlamaları istenen konuşma terapistleri arasında bir anket yaptık. Çoğu zaman inme olmak üzere çeşitli nörolojik bozukluklardan sonra ortaya çıkan nörojenik kekemeliği olan 58 hasta hakkında bilgi elde edildi. Bulgular, nörojenik kekemeliğin nadir görülen bir bozukluk olmadığını ve aslında birçok klinisyenin bu tür hastalarla çalıştığını gösterdi. Ayrıca kanıtlar, nörojenik kekemeliği olan hastaların homojen bir grup olmadığını, ancak kısmen altta yatan nörolojik hastalığa bağlı olarak lezyonun yeri ve konuşma özellikleri bakımından farklılık gösterebileceğini göstermektedir.
Çalışmanın ikinci aşaması
Projenin ikinci aşamasında, felce bağlı kekemelik üzerine sistematik ileriye dönük bir çalışma tamamlandı. Bu çalışma, nörojenik kekemeliği olan hastalar arasında en büyük etiyolojik grubu oluşturdukları için felçli hastalarla sınırlandırılmıştır. Birbirini takip eden üç bölümden oluşuyordu. İlk olarak, inme sonrası ilk yıl içinde 319 inme hastası konuşma bozuklukları için yeniden taranarak insidans ve prevalans verileri elde edildi. Tarama potansiyel kekemeliği gösteriyorsa, daha kapsamlı bir dizi test kullanıldı. Sonuç olarak, 319 hastadan 17'sine nörojenik kekemelik teşhisi kondu ve felçli hastalar arasındaki insidansın %5,3'ünü oluşturuyordu. Bu hastaların en az %2,5'inde kekemelik felçten sonra altı aydan fazla devam etti. Çalışmanın ikinci kısmı, davranışsal konuşma özelliklerini ve nörojenik kekemelikle ilişkili konuşma ve dil bozukluklarını inceledi. Afazi ve dizartri yaygın iletişim bozuklukları olarak teşhis edilirken, apraksi çok daha az sıklıkla teşhis edildi. Komorbid afazisi olan hastalarda kekemelik insidansı önemli ölçüde daha yüksekken, dizartri veya bilişsel problemler daha şiddetli kekemeliğe yol açmadı.
Çalışmanın son kısmı
Çalışmanın son bölümünde, 4. derece inmede nörojenik kekemelik tanısı ile büyük olasılıkla ilişkili olan beyin lezyonlarının lokalizasyonunu inceledik. Bu, inmeye bağlı kekemeliği olan 20 hasta ile kekemeliği olmayan 17 inme hastasındaki beyin lezyonlarının karşılaştırılmasıyla yapıldı. Sol yarıkürenin 9 bölgesinin nörojenik kekemeliğin varlığı ile önemli ölçüde ilişkili olduğunu gösterdik. Bu alanlar, aşağı frontal korteks, üst temporal korteks, intraparietal korteks, bazal gangliyonlar ve bunların üstün uzunlamasına fasikül ve iç kapsül yoluyla beyaz cevher ara bağlantılarını içeren kortikal-bazal gangliyon-kortikal ağ tarafından büyük ölçüde örtüşüyordu. Sonuçlarımız, felç kaynaklı nörojenik kekemeliğin beynin belirli bir bölgesindeki nöral disfonksiyon ile ilişkili olmadığını gösterdi.
Sonuçlar
Nörojenik kekemelik üzerine yaptığımız araştırmanın bir sonucu olarak, artık nörojenik kekemeliğin insidansı ve prevalansını, durumla ilişkili kekemeliğin özelliklerini ve eşlik eden bozuklukların etkisini daha iyi anlıyoruz. En önemlisi, inme sonrası nörojenik kekemelik ile ilişkili nöral bağıntıları araştırmaya başladık. Bu ve diğer hasta popülasyonlarında daha fazla sistematik araştırma gerektiren birçok soru var. Son olarak, komorbid konuşma ve dil bozukluklarının (örneğin, kelime bulma sorunları) ayırıcı tanısını araştırmak ve nörojenik kekemeliğin optimal yönetimi için klinik yönetim önerileri sağlamak için bu çalışmaları genişletmemiz önemlidir.
Rf:
demosfen.org
Kekemeliği düşündüğümüzde, genellikle bir çocuğun gelişiminin ilk yıllarında başlayan gelişimsel kekemeliği düşünürüz. Bununla birlikte, 1800'lerin başlarında yayınlanan ilk vaka çalışmasından bu yana, araştırmacılar ve klinisyenler, nörolojik bir yaralanma veya hastalıktan sonra insanlarda kekemelik veya kekemelik benzeri konuşma bozukluklarının da ortaya çıkabileceğini biliyorlar. O zamandan beri, literatürde nörojenik (veya edinilmiş) kekemeliğin yetişkinlikte kendini nasıl gösterebileceğini belgeleyen birçok hasta tanımlanmıştır. Bununla birlikte, nörojenik kekemeliğin sıklığı veya prevalansı hakkında çok az şey bilinmektedir ve birkaç sistematik çalışma, bu hastaların özelliği olan nörojenik kekemeliğin özelliklerini incelemiştir. Hatta daha az insan sinirsel mekanizmaları ortaya çıkarmak için beyin görüntülemeyi kullandı.
Nörojenik kekemeliğin nedenleri
İnme ve travmatik beyin hasarı, nörojenik kekemeliğin en yaygın iki nedenidir, ancak aynı zamanda nörodejeneratif hastalıkların (Parkinson hastalığı gibi) ve epilepsi, beyin tümörleri veya ilaç kullanımı gibi diğer durumların bir sonucu olarak da ortaya çıkar. Nörojenik kekemelikle ilgili çoğu çalışma bireysel hastalar hakkında rapor verdiğinden ve nörojenik kekemelikte yaygın olarak görülenleri yansıtmayabileceğinden, akıcılık bozukluklarına daha fazla ışık tutmak amacıyla büyük bir hasta grubu üzerinde çok yönlü bir çalışma yürüttük. Bu çalışmalar, doktora derecesinin bir parçası olarak Belçika'daki Leuven Üniversitesi'nde gerçekleştirilmiştir.
Araştırmanın ilk aşaması
Klinik ortamda nörojenik kekemeliğin yaygınlığını daha iyi anlamak amacıyla, ilk olarak hastalarında nörojenik kekemeliğin oluşumu ve özellikleri hakkında bir dizi soruyu yanıtlamaları istenen konuşma terapistleri arasında bir anket yaptık. Çoğu zaman inme olmak üzere çeşitli nörolojik bozukluklardan sonra ortaya çıkan nörojenik kekemeliği olan 58 hasta hakkında bilgi elde edildi. Bulgular, nörojenik kekemeliğin nadir görülen bir bozukluk olmadığını ve aslında birçok klinisyenin bu tür hastalarla çalıştığını gösterdi. Ayrıca kanıtlar, nörojenik kekemeliği olan hastaların homojen bir grup olmadığını, ancak kısmen altta yatan nörolojik hastalığa bağlı olarak lezyonun yeri ve konuşma özellikleri bakımından farklılık gösterebileceğini göstermektedir.
Çalışmanın ikinci aşaması
Projenin ikinci aşamasında, felce bağlı kekemelik üzerine sistematik ileriye dönük bir çalışma tamamlandı. Bu çalışma, nörojenik kekemeliği olan hastalar arasında en büyük etiyolojik grubu oluşturdukları için felçli hastalarla sınırlandırılmıştır. Birbirini takip eden üç bölümden oluşuyordu. İlk olarak, inme sonrası ilk yıl içinde 319 inme hastası konuşma bozuklukları için yeniden taranarak insidans ve prevalans verileri elde edildi. Tarama potansiyel kekemeliği gösteriyorsa, daha kapsamlı bir dizi test kullanıldı. Sonuç olarak, 319 hastadan 17'sine nörojenik kekemelik teşhisi kondu ve felçli hastalar arasındaki insidansın %5,3'ünü oluşturuyordu. Bu hastaların en az %2,5'inde kekemelik felçten sonra altı aydan fazla devam etti. Çalışmanın ikinci kısmı, davranışsal konuşma özelliklerini ve nörojenik kekemelikle ilişkili konuşma ve dil bozukluklarını inceledi. Afazi ve dizartri yaygın iletişim bozuklukları olarak teşhis edilirken, apraksi çok daha az sıklıkla teşhis edildi. Komorbid afazisi olan hastalarda kekemelik insidansı önemli ölçüde daha yüksekken, dizartri veya bilişsel problemler daha şiddetli kekemeliğe yol açmadı.
Çalışmanın son kısmı
Çalışmanın son bölümünde, 4. derece inmede nörojenik kekemelik tanısı ile büyük olasılıkla ilişkili olan beyin lezyonlarının lokalizasyonunu inceledik. Bu, inmeye bağlı kekemeliği olan 20 hasta ile kekemeliği olmayan 17 inme hastasındaki beyin lezyonlarının karşılaştırılmasıyla yapıldı. Sol yarıkürenin 9 bölgesinin nörojenik kekemeliğin varlığı ile önemli ölçüde ilişkili olduğunu gösterdik. Bu alanlar, aşağı frontal korteks, üst temporal korteks, intraparietal korteks, bazal gangliyonlar ve bunların üstün uzunlamasına fasikül ve iç kapsül yoluyla beyaz cevher ara bağlantılarını içeren kortikal-bazal gangliyon-kortikal ağ tarafından büyük ölçüde örtüşüyordu. Sonuçlarımız, felç kaynaklı nörojenik kekemeliğin beynin belirli bir bölgesindeki nöral disfonksiyon ile ilişkili olmadığını gösterdi.
Sonuçlar
Nörojenik kekemelik üzerine yaptığımız araştırmanın bir sonucu olarak, artık nörojenik kekemeliğin insidansı ve prevalansını, durumla ilişkili kekemeliğin özelliklerini ve eşlik eden bozuklukların etkisini daha iyi anlıyoruz. En önemlisi, inme sonrası nörojenik kekemelik ile ilişkili nöral bağıntıları araştırmaya başladık. Bu ve diğer hasta popülasyonlarında daha fazla sistematik araştırma gerektiren birçok soru var. Son olarak, komorbid konuşma ve dil bozukluklarının (örneğin, kelime bulma sorunları) ayırıcı tanısını araştırmak ve nörojenik kekemeliğin optimal yönetimi için klinik yönetim önerileri sağlamak için bu çalışmaları genişletmemiz önemlidir.
Rf:
demosfen.org