Sascha1975 yazdı:Çocukluğumdan beri bana eziyet çektiriyor. Her zaman ve her yerde. Sabahtan akşama kadar.
Çekilecek bir fişi olmadığı gibi çıkarılabilecek bir sigortası da yoktur.
Sonsuzdur - benim kekemeliğim.
Herşeyi arkamda bıraktım. Gizlemeyi, kaçınmayı, sapmayı, yerine başka sözcük yerleştirmeyi ve çok güzel (ama maalesef kısa süreli) başarılar sağlayan terapileri...
Fakat daha sonra kekemeliğime karşı olan düşüncelerimi ve yaklaşımımı tamamen değiştiren bir kişiyle karşılaştım.
Tanıdık bir arkadaştı, bir bacağı tümden kesikti, o da benim gibi bunu gizleyemiyor, kaçınamıyor, yerine yeni bir bacağın çıkmasını sağlayamıyordu.
Bu durumla yaşamak zorundadır... Ve de en iyi şekilde idare etmeye çalışıyor.

Bu durum, benim de şu karara varmamı sağladı: Ben de kekemeliğimi en iyi şekilde idare etmeye çalışacağım. Öz güvenli bir şekilde dünyaya çıkacağım ve kekeleye kekeleye hayatımı yaşayacağım. Korkusuz ve baskısız. Beni kekemeliğimle kabul edemeyen benden vazgeçsin.
Stresten, baskıdan ve korkudan arındırılmış bir vaziyette kekemelik benim hayatıma artık hakim olamıyor. Benim bir parçamdır ancak arka plana atılmış durumdadır.
Dışarı çıkmaktan nerdeyse cesaret edemediğim eskilere göre çok daha fazla arkadaş edindim artık.

Ve bu bilinçle bir daha, ancak kendimden çok büyük beklentiler olmadan bir terapi yaptım.
Evet, ben hala kekeliyorum ama eskisi kadar kötü değil.
Fakat en önemlisi kalıcıdır. Ben kekemeliğimle yaşıyorum ve onu benliğimin gizlemek istemediğim ve gizlemek zorunda da kalmadığım bir parçası olarak kabul ediyorum.
Belki kekemelik illa ki, gerekirse zor kullanarak gitmeli yaklaşımı yanlıştır ve çözüm daha çok kekelemeyen insanların kendilerini sorgulamaları ve kekemelere karşı farklı bir yaklaşım sergilemelerinde aranmalıdır.