Kekemelik Bir Bozukluk mu?
Üstad Van Riper bu konuda diyor: [The Nature of Stuttering kitabından]
Çoğu insan için bozukluk terimi bir hastalığı ifade eder. Ancak tıbbi model, tüm çeşitlerinde kekemelik sorununa uymuyor olabilir. Bunu yalnızca bir grup öğrenilmiş uyumsuz yanıt olarak görmek için güçlü vakalar yapılmıştır. Bu metinde, okuma güçlüğünü bir bozukluk olarak gördüğümüz gibi kekemeliği de bir bozukluk olarak görüyoruz. Tek bir öksürüğün çok az önemi vardır; sık öksürük nöbetleri amfizemi, tüberkülozu veya diğer bozuklukları gösterebilir. Birkaç hapşırık normal yaşamın bir parçasıdır; Sürekli hapşırma saman nezlesi veya hatta beyin tümörü anlamına gelebilir. Öksürüğün veya hapşırmanın özellikleri, gerçek bir bozukluğun olup olmadığını belirlemek için doktor tarafından incelenir. Ayrıca öksürme veya hapşırmanın meydana geldiği koşullar tanıyı belirlemeye yardımcı olabilir. Kekemelik kavramını bir bozukluk olarak tanıtmak için bu benzetmeleri kullanıyoruz.
Kekemelik davranışları, bozuk kelimeler, konuşmacı veya dinleyicileri tarafından sıklıkları, özellikleri ve oluştukları koşullara göre teşhis edildiğinde bir bozukluk oluşturur. Bir bozukluk olarak kekemelik, farklı bir tanı süreci ile tanımlanır. Konuşma, konuşma üretimi için kültürün normlarının dışında görünmelidir. Aynı zamanda diğer konuşma sapması biçimlerinden de ayırt edilmelidir.
Kekemelik, esas olarak konuşmanın zamansal yönlerinin bir bozukluğudur, seslendirme, fonlama veya sembolik özelliklerin değil. Pek çok kekeme tanıyan biri, elbette, bazılarının belirli bir sesi veya heceyi ifade etme veya fonlama biçiminde anormallikler gösterdiğini kabul edecektir. Şiddetli kekemelerin ağzı sıkıca kapalı bir sesli harf yapmaya çalıştıklarını ya da çeneleri açıkken dudak patlaması yaptığını gördük; yangın sirenleri gibi bir ses tonu yaydıklarını duyduk; görünüşe göre ses üretemediklerini gördük. Ancak bunlar, tüm kekeme bireylerde ortak olan özellikler olmadığı gibi, her zaman onları ara sıra gösteren tek kekeme bireyin karakteristik özellikleri de değildir. Kekeme bir kişiyi, konuşma engelli bir kişiden ayıran temel özellik, eski bireyin belirli bir sesin, hece veya kelimenin motor dizilişini zamanında uygun anlarda gerçekleştirememesidir. Konuşma, hem motorik hem de akustik olarak zamana göre şekillenir; hareketler, sesler, heceler önceden belirlenmiş bir sırayla gerçekleşmelidir. Bu kelime söyleme dizilişi belli bir şekilde fark edilir şekilde bozulup istenmeyen olarak değerlendirildiğinde, kişinin kekemelik bozukluğuna sahip olduğu söylenir. "Düzensizlik" terimi, bir şekilde nahoş ve tatsız olduğunu ima eder. Herhangi bir kekeme ya da biriyle bir süredir konuşmuş olan herhangi biri bunun doğru olduğu konusunda hemfikir olacaktır. Ancak doğrudan bu özellikle ilgili çok az araştırmamız var. Sosyometrik bir teknik kullanan Perrin (1954), okul çocuklarından eş seçmeleri istendiğinde genel olarak konuşma kusurlarının izolatlar oluşturma eğiliminde olduğunu gösterdi.
Giolas ve Williams (1958), biri normal konuşulan, biri birkaç ünlem içeren (um ve ah'lar) ve üçüncüsü aynı sayıda kekemeli olmak üzere aynı hikayeden üç kaset oluşturdu. İkinci sınıftaki çocuklardan hangi hikâye anlatıcılarını öğretmenleri olarak isteyeceklerini söylemeleri istendi. Sonuçlar beklenmedik değildi: Çocuklar ilk önce normal konuşmacıyı, ikinci olarak ünlemci ve üçüncü olarak kekemeyi seçti.
[Fotodaki Van Riper'dir]
![[Resim: 143800068_236977241388347_9126601275852141047_n.jpg]](https://linkpicture.com/q/143800068_236977241388347_9126601275852141047_n.jpg)
Paylaşımı yapan: alibudak