Kekemelik ve Meditasyon ile Kişisel Deneyimim
Giriş
Kendi problemini oldukça başarılı bir şekilde tedavi eden kekeleyen biri olarak deneyimlerimi paylaşma fırsatına sahip olduğum için minnettarım. Hikayemi organize etmek ve sonra paylaşmak, kim olduğumla daha derin bir temas kurmamı ve dolayısıyla başkalarına daha fazla yardım edebilmemi sağladı. Hikayem, herkesin olduğu gibi, hem benzersiz hem de tanınabilir. Başkalarına eklenen deneyimlerim, firma motivasyonunun ve "kişisel kontrol odağının", yani kişisel sorumluluğun getirebileceği olumlu sonuçları doğruluyor. Bunu hepimiz biliyoruz ama zaman zaman hatırlatmamız gerekiyor.
Kekemelik Problemim
Ekim 2003'te 61 yaşında olacağım. O gün 58 yıldır kekemelik sorunu yaşayacağım! Ama o yılların 22'sinde yaptığımı fark etmemiştim! İlk olarak 36 yaşımdayken bir sorun yaşadığımı fark ettim. Ve ironik bir şekilde, ben 21 yaşımdan beri kekemelikle başa çıkmada başkalarına yardımcı olmak için araştırma yapan, yazan ve terapi ve danışmanlık sağlayan bir konuşma terapistiyim. hikayemin benzersiz yönü.
33 yıl boyunca, öğretmenlik yapmadığım veya terapi ya da danışmanlık sağlamadığım sürece, bire bir ve küçük ve büyük gruplar halinde konuşmaktan çekiniyordum, korkuyordum. Bu ortamlarda dikkatlice hazırlandım ve cesaretlenmiş, belki biraz da kendini beğenmiş hissettim. Tek endişem, uygun bilgi ve deneyimi paylaşmaktı. Diğer ortamlarda, konuşmaktan tamamen beceriksiz ve korkmuş hissettim. Sadece mecbur kaldığımda ve daha sonra çoğunlukla sınıflarda konuşma deneyimim, beni etkili tartışma, tartışma ve günlük konuşma için gerekli konuşma becerilerinden mahrum bıraktı. 27 yaşında bir kariyer geliştirme, evliliği sürdürme ve kızıma ebeveynlik yapma sorumluluklarına sahip olduğumdan, eksik olduğum becerileri öğrenmek için zaman ayırmak istemiyordum. Kendimi rahat hissettiğim ve diğer alanlardan kaçındığım dar küçük çemberde kalmaya istifa ettim. Mükemmel olmadığımı ve bu kadar basit bir yardıma ihtiyacım olduğunu itiraf etmekten korkuyordum. Ama bunun altında çözülmemiş bir kekemelik sorunu olduğunu bilmiyordum!
36. yılımda dünyam kökten değişti. Akademik görevle ödüllendirildim. Artık görev süresine odaklanmadığım için, birden bire tüm hayatım hakkında daha net bir vizyona sahip oldum. Ben kimdim. Olduğum yer. Kendimi ifade etmek için ne yapmam gerekiyordu. Ve daha da önemlisi, bireyselliğimi geliştirmek için zamanım ve kaynaklara sahip olduğumu fark ettim. Aşırı büyük arzum resim yapmaktı, o zamana kadar bastırılan çekirdek bir dürtü. Yakında bir Pazar ressamı oldum ve o zamandan beri eskisi gibi değilim. İkna edici bir şekilde çizmek ve boyamak gerektiği için daha derinlemesine görmeye başladım. Lisansüstü çalışmalarıma başladığımdan beri dünyaya özel pencerem olan davranışçı bakış açısına göre daha sinerjik yaşam izlenimleri geliştirmeye başladım. Kısacası, sağ beynimi keşfediyor ve ona daha çok erişiyordum. Çok daha sonra, aslında 60. yılımda, Sağ yarım küremin muhtemelen baskın olduğunu keşfettim, şans eseri Amerikan İşaret Dilini sol elimle kolayca imzaladığımı ve sağ elimle imzalamakta zorlandığımı fark ettiğimde! Daha önce çok yönlü olduğumu, sağ elin baskın olduğunu düşünmüştüm.
Hayatla ilgili fikirlere ve onlar hakkında konuşma arzusuna sahip olmaya başladım. Ve kısa bir süre içinde, aniden ciddi bir şekilde kekelemeye başladım! İlk veya ilk birkaç kelimede 5 veya daha fazla ünitenin kısmi kelime tekrarları, açıklanamaz, gürültülü, göze çarpan kekemeliğimle şaşkınlığım, utanç ve fiziksel rahatsızlığımdan çıkan ifadeleri başlattı. Bunu günlerce deneyimledikten sonra kekemeliği durdurmak için sınırlı konuşmaya geri dönüyordum. Korkmuştum.
O zamanki gibi kekelemeye devam ediyorum, özellikle beni heyecanlandıran düşünce formlarını istediğim kadar çabuk sözlü ifade edemediğimde. Ancak nefes alırken, seslendirirken ve ifade ederken bedensel ayarlamalar yapmayı ve kendi algımı değiştirmeyi öğrendim ki bu olaylar felaketten çok hafif rahatsız edici ve hatta öğretici olsun. 12 yıldır görmediğim bir teyzem ve amcamla tesadüfen karşılaştığımda, erken ve iyi konuşmama rağmen, annem ölmeden sadece aylar önce, üç yaşındayken "kötü" bir kekemelik sorunu yaşadığımı öğrendim. Bundan daha spesifik değillerdi. Kekemelik hissini bilinçli olarak hatırlayamasam da, annemin 36 yaşında şok edici ölümünün hemen ardından bazı duygu ve düşünceleri hatırlayabildim. O aniden şiddetli psişik beden ağrıları, burkulma ayrımı. Yalnız ve korkmuş hissetmek. Sonra anahtar bir düşünceyi hatırladım: Kendime bakmam gerekecekti. Annem öldüğünde, ne istediğimi sormayı henüz öğrenmemiştim. Her ihtiyacımı tahmin etti. Bu, bir ilkokul öğretmeni için garip bir şekilde aşırı koruyucu görünüyor. Belki de o sırada gösterdiğim kekemeliğin rahatsızlığından ve endişesinden beni korumaya çalışıyordu. Kendime bakmak, ne istediğimi sormam gerektiği anlamına geliyordu. Panikledim. Nasıl olduğunu bilmiyordum. Kısa süre önce çıktığım bir şok durumuna girdim. Bu, bir ilkokul öğretmeni için garip bir şekilde aşırı koruyucu görünüyor. Belki de o sırada gösterdiğim kekemeliğin rahatsızlığından ve endişesinden beni korumaya çalışıyordu. Kendime bakmak, istediğimi sormam gerektiği anlamına geliyordu. Panikledim. Nasıl olduğunu bilmiyordum. Kısa süre önce çıktığım bir şok durumuna girdim. Bu, bir ilkokul öğretmeni için garip bir şekilde aşırı koruyucu görünüyor. Belki de o sırada gösterdiğim kekemeliğin rahatsızlığından ve endişesinden beni korumaya çalışıyordu. Kendime bakmak, ne istediğimi sormam gerektiği anlamına geliyordu. Panikledim. Nasıl olduğunu bilmiyordum. Kısa süre önce çıktığım bir şok durumuna girdim.
Annemin ölümünün hemen ardından duygu ve düşüncelerimi yeniden yaşarken, onun ölümünü hatırladım. Geç, kız kardeşimi doğurduktan sonra eve ilk gecesinde kusmaya başladı. Sesler beni korkuttu. Durmalarını istedim. Daha Fazlası; İyi olmasını istedim. Ailemin yatak odasına koştum ve anneme "Kapa çeneni! Kapa çeneni!" Diye bağırdım. Ne kadar korktuğumu ve beni rahatlatmaktan aciz olduğunu anladığında yüzündeki ifadeyi hala hatırlıyorum. O gece öldü. Felç geçirmişti. Daha sonra bir çocuk gibi düşünerek, sözlerimin onu öldürdüğüne inandım.
38 yaşında eşimden ve 13 yıllık meslektaşımdan boşanma davası açtım. Bazılarınız onu tanıyor. 50 yıldan fazla süredir ciddi bir kekemelik sorunu yaşıyor. Yine de, başkalarıyla konuşmak oldukça rahat ve hatta bir kolej tartışma şampiyonuydu. İronik olarak, iş yerinde ve dünyada benim adıma konuşması için ona güvenmiştim, ki bunu yapmaktan çok mutluydu, birçok yönden zararıma. İlk defa, meslektaşlarım, servis personeli, kızımın öğretmenleri ve benzeri konularla tek başınaydım. Çok korktum ama sorumluluklarım olduğunu düşündüğüm şeylerden kaçmadım. Kekemeliğin ne olacağını tahmin etmedim, ne de gerçekleştiğinde ona katılmadım. Yalnızca sorumluluklarımı yerine getirmeye niyetlendim. Boşanmamızdan birkaç yıl sonra, akademi dünyasından, tanıdığım en nazik ve en hoş karşılanan evden ayrıldım.
İki yıl önce, işlemsel analiz terapisti olmaya çalışırken, hayat boyu konuşma kaygımın kısmen söyleyecek değerli hiçbir şeyim olmadığına inanmaktan kaynaklandığını fark ettim. Yakın ailem her gün üzerime sözlü taciz yığdı ve ciddi fiziksel taciz riski olmadan yanıt vermem yasaklandı. Arkadaşlarım ya da etkinliklerle ilgili soruları yanıtladığımda ya da bilgi ya da fikir sunduğumda söylediklerim alay konusu oldu. Birinci sınıfa kadar seçici bir şekilde dilsizdim. Evde veya sınıfta nadiren konuştum. İyi bir öğrenciydim ve sorun çıkarmadım. Lisedeyken, diğer öğrenciler bana "sessiz olan" diyorlardı.
Ben dahil hiç kimse benden kekeme olarak bahsetmedi. Yine de, erken çocukluk dönemindeki kekemeliğe dair bilinçaltım kişisel seçimlere katkıda bulunuyor ve benlik kavramımı şekillendiriyordu. Eski kocam da dahil olmak üzere kekeme olarak etiketlenmiş insanlarla karşılaştığımda, onlara rahatlık sağlamak istedim. Ancak konuşma güçlükleri ile kendi konuşma kaygımın olası bir temel nedeni arasında bağlantı kurmadım.
Büyük bir metropolde yaşamama rağmen kimse beni konuşma terapisine sevk etmedi. İronik bir şekilde, üniversiteye girdiğimde, konuşma terapisi çağrıldığı için konuşma düzeltme dalında büyük heyecan duydum. Çocukları başkalarıyla iletişim kurmakta zorluk çekmekten, bilinçli olarak böyle yaparak kendime yardım ediyor olabileceğimin farkında olmadan saklamayı dört gözle bekliyordum.
Mezuniyetle, düşüncelerimi ve duygularımı kaygısız bir şekilde ifade edebildiğim yazma sevincini keşfetmiştim. Yazmak, kişilerarası iletişim için tercih ettiğim yöntem olmaya devam ediyor. Ancak, son yedi buçuk yılda başarılı bir iş kurarak, etkili iş iletişimi becerilerini öğrendim ve müzakereler ve tartışmalarla ilgili tüm sınırlayıcı endişelerimi kaybettim.
Meditasyon Uygulamaları ve Faydaları
İşlemsel Analizi incelemek ve uygulamak ilk önce beni başarılı bir şekilde iletişim kurmayı öğrenebileceğime ikna etti, ancak istediğim şeyi sormayı öğrenmek ilk başta o kadar zordu ki, neredeyse birinci dersimin yarısında bıraktım. Kızarmak, terlemek, yere bakmak ama görmemek, grup üyelerimden ne istediğimi söylerken kalbimin çarptığını duymak dayanılmazdı. Kekelemedim ama son derece tereddütlüydüm. Diğer iletişim durumlarından farklı olarak, bu benim düşüncelerimi ve hisleri davranışımla ilişkilendirmemi ve onları çözmemi gerektirdi. Her zamanki şikayetim ve kendime acımam kabul edilemezdi. Bu sürecin neden olduğu yoğun endişeye rağmen, bu eğitimin benim için doğru olduğunu biliyordum. Devam ettim, çalıştım, öğrendim, değiştim ve biraz daha değiştirdim. Açıkça ve kısaca iletişim kurmanın kurallarını öğrendim. Eğitmenimizin Avustralya'da doğmasına ve İngiltere'de eğitim almasına ve net konuşmaya değer vermesine yardımcı oldu! Ve hiçbir mazerete müsamaha göstermedi ve denemekten kimseye itibar etmedi, sadece değişmekle. Benim için çok güzel bir ortam!
Hemşireler, sosyal hizmet uzmanları, din adamları, sınıf öğretmenleri, danışmanlar ve terapistlerden oluşan farklı bir gruptuk. Bireysel üyelerle iletişimim sayesinde meditasyonu öğrendim. Başlangıçta görselleştirmenin değerini öğrendim. Düşüncelerin vücudumu gevşettiğine ve ritmik, derin nefes almaya başladığına, zihnin vücudu etkilediğine şahit oldum. Bu noktada kekemeliğimle doğrudan ilgilenmiyordum. Dikkatim daha kapsamlıydı. Yetkili bir iletişimci olma ve zihnimi vücudumu olumlu şekilde etkilemek için kullanma ihtiyacımı ele alıyordum.
Görselleştirme deneyimi, biraz egzotik kabul edilmesine rağmen 1970'lerin başında popüler bir meditasyon tekniği olan transandantal meditasyon uygulamasına yol açtı. Gereken süre için yeterli fayda bulamadım ve sadece ara sıra uyguladım.
Maneviyat ve din araştırmalarına daldığım ve günlük dua pratiği kurduğum 1980'lerin ortalarına kadar, meditasyonu disiplinli bir kişisel uygulama olarak yeniden ziyaret etmedim. Bir arkadaşım bana Budizm üzerine bir başlangıç önerdi. Hayatın zor olduğu, ancak kendimizi eylemlerle acı çekmekten kurtarabileceğimiz iddiasından etkilenen ince cildi okudum. Ancak Doğu kültüründen kaynaklanan bir uygulamadan biraz daha fazla korkmuştum. Yahudilik ve Hıristiyanlığın Doğu doğuşuna bir şekilde baktım! Acı çekmemeyi ve mutlu olmayı arzuladığım için, kısa süre sonra günlük olarak Theravadan ve Tibet Budist meditasyon teknikleri ve yoga üzerine çalışmaya ve uygulamaya başladım. Ben yapmaya devam ediyorum.
O zaman değil, o zamandan beri de kekemeliğime doğrudan değinmedim. Ama artık sorun değil. Neden? Günlük çalışma ve meditasyon uygulamaları zihnimi sakinleştirmeme ve güçlendirmeme, bakış açımı ve davranışımı değiştirmeme yardımcı oluyor. Kekemeliğin sıklığını ve şiddetini azalttığı bilinen aşağıdaki faydaları biriktirdim:
- Azaltılmış kişisel ve varoluşsal kaygı.
- Artan vücut bilinci.
- Artan zihinsel netlik.
- Kişisel sorumluluğun kabulü.
- Artan kişisel kabul.
Kendimi konuşma ve diğer yollarla yetkin bir şekilde sunabileceğimi ve kekelersem, yapmadığım zamandan daha fazla veya daha az insan olmadığımı öğrendim. Kekemelik hissini sevmiyorum. Vücudumun kontrolünü kaybetmekten korkuyorum. Ancak kekemeliğin tam kontrole olan ihtiyacımı serbest bırakmam için sağladığı fırsatı takdir etmeyi öğreniyorum. Hassas dinlemeye ve şefkatli, şefkatli, doğru konuşmaya değer veriyorum. Kişisel algılarıma bir prim veriyorum. Sorunlarımı çözmek için tüm sorumluluğu alıyorum. Bir başkasından daha iyi ya da daha kötü olmadığıma inanıyorum.
Hala az konuşuyorum ama artık korktuğum için konuşmuyorum. Konuşmaktansa düşünmeyi ve yapmayı tercih ederim. Boş konuşma ve Budistlerin "doğru konuşma" pratiğinden kaçınmak için İncil öğütlerini kucaklıyorum.
Sonuç
Öğrendiğim şey "kontrol odağı" nın anahtar olduğudur. Ya bilinçli olarak kendimizi kontrol edebileceğimizi ya da bilinçaltı etkilerle kontrol edilebileceğimizi kabul ettiğimizde, sahip olabileceğimiz zor çocukluk deneyimlerine rağmen hayatlarımızı yapıcı bir şekilde yaşayabiliriz.
Bir Budist rahibe olan Pema Chödröm tarafından Shambhala Sun'da yayınlanan Mart 2003 tarihli bir makale, dürtülerin üstesinden gelmenin bir yöntemine, yani shempa'ya , özellikle de alışılagelmiş olanlara ilişkin içgörü ve yön sağlar . Shempa'yı bir balık kancasına benzetiyor ve gerilmeyi ilk bağlandığımız işaret olarak tanımlar. Chödröm çalışmalara kendisini aşamaları açıklanır shempa dört R leri olarak: ..." tanıyan shempa, sakınmıştır çizilmeye karşı, rahatlatıcı sonra sıfırdan yatan dürtü olarak ve çözme geri kalanı için böyle bizim alışılmış kalıplarını kesmek devam eden hayatları."
Ellen-Marie Silverman, Ph.D., CCC-SLP, yaklaşık 40 yıldır konuşma dili patoloğu ve ASHA Üyesi.
https://www.mnsu.edu/