05/05/2024, 12:47
Göz kırpmak, dopamin düzeylerini düzenlemeye yardımcı olacak bir telafi mekanizması olabilir. Kekemeliğin bazı tedavileri dopamin inhibitörlerini içerir. Eğer göz kırpmak dopamin salgılıyorsa, kekemelik sırasında dopamin seviyemizi düzenlemenin bir yolu olarak bilinçsizce göz kırpmayı kullanıyor olabiliriz. Bu, DEHB'li bazı kişilerin dopamin düzeylerini düzenlemeye yardımcı olmak için kıpırdama gibi kendi kendini uyaran davranışları kullanmasına benzer olabilir.
Kekemelik sırasında göz kırpmak, dikkati tetikleyicilerden (kekeleme beklentisi, korkulan harfler, korkulan durumlar gibi), tetikleyicilere verilen tepkilerden (korku gibi), zorlamalardan (konuşmayı geri tutmak gibi) veya ritüellerden (aşırı düşünmek ve aşırı tepki vermek gibi) uzaklaştırmanın bir yolu olabilir. Bu bakış açısına göre göz kırpmayı duyusal deneyim olarak kullanırız. Ek olarak, göz kırpmak görsel girdiyi (veya görsel geri bildirimi) kısa süreliğine kesintiye uğratmamıza yardımcı olabilir. Olumlu etki, tetikleyicilerden (veya kekemelik döngüsündeki diğer yönlerden) geçici olarak uzaklaşmak olabilir.
Ek olarak, eğer göz kırpma sırasındaki dopamin salınımı gerçekten de kişinin kendine odaklanmasını sağlayan bir mekanizmaysa, o zaman göz kırpmaya odaklanmak, kendimizi propriyoseptif, dokunsal, işitsel ve diğer duyusal geri bildirimlerden uzaklaştıracak bir başa çıkma mekanizması olabilir . Olumlu etkisi, olumsuz duyusal geri bildirimleri algılamayı bırakmamız ve dolayısıyla artık (1) konuşma planındaki fonolojik kodlamada konuşma hatası olduğu , (2) konuşma kaslarının sıkıştığı, ( 3) ya da konuşma yeteneğimiz üzerinde kontrol sahibi olmadığımızı. Bu daha sonra daha az paniğe yol açabilir ve konuşmayı geri tutma olasılığımız azalır.
Bazı araştırma çalışmaları, kekemeliği olan kişilerin dikkatlerini kendi konuşmalarından uzaklaştırmakta zorlanabileceklerini, bunun da artan kendini izleme, kendini düzeltme, olumsuz başa çıkma mekanizmaları, ikincil davranışlar ve kaçınma davranışlarına (başka bir deyişle, yardımcı olmayan alışılmış davranışsal tepkiler) yol açabileceğini ileri sürmüştür. göz kırpmak gibi - kekemeliği yönetmek, akıcılığı yönetmek, dinleyicilere hala konuştuğumuzu bildirmek (dinleyicilerin bizi terk etmesini önlemek için), kaygıyı azaltmak için göz temasından kaçınmak veya daha iyi bir çözüm olmadığında kekemelikle baş etmek amacıyla.
Araştırmalar kekeme kişilerin (PWS), kekeme olmayan kişilere (PNS) kıyasla daha yüksek düzeyde kaygı ve sosyal fobiye sahip olabileceğini göstermiştir. Anksiyete ve stres, beyindeki dopamin fonksiyonuna müdahale edebilen bir hormon olan kortizol salınımının artmasına neden olabilir. Dopamin sinyallemesindeki bu bozulma, konuşmanın engellenmesine katkıda bulunabilir. Son olarak araştırmalar, dopaminerjik sistemin sinaptik plastisite sürecine (sinir bağlantılarının deneyime yanıt olarak değişme yeteneği) dahil olduğunu göstermiştir. Bu süreç, motor kontrolün geliştirilmesinde özellikle önemlidir, çünkü beynin, konuşma kası hareketini kontrol eden nöronlar arasındaki bağlantılara ince ayar yapmasına olanak tanır. Dopaminerjik sistem aynı zamanda beynin tekrarlayan uyaranlara uyum sağlama ve ilgisiz bilgileri filtreleme yeteneği olan alışkanlık sürecine de dahil olur.
Kaynak:
Reddit
Kekemelik sırasında göz kırpmak, dikkati tetikleyicilerden (kekeleme beklentisi, korkulan harfler, korkulan durumlar gibi), tetikleyicilere verilen tepkilerden (korku gibi), zorlamalardan (konuşmayı geri tutmak gibi) veya ritüellerden (aşırı düşünmek ve aşırı tepki vermek gibi) uzaklaştırmanın bir yolu olabilir. Bu bakış açısına göre göz kırpmayı duyusal deneyim olarak kullanırız. Ek olarak, göz kırpmak görsel girdiyi (veya görsel geri bildirimi) kısa süreliğine kesintiye uğratmamıza yardımcı olabilir. Olumlu etki, tetikleyicilerden (veya kekemelik döngüsündeki diğer yönlerden) geçici olarak uzaklaşmak olabilir.
Ek olarak, eğer göz kırpma sırasındaki dopamin salınımı gerçekten de kişinin kendine odaklanmasını sağlayan bir mekanizmaysa, o zaman göz kırpmaya odaklanmak, kendimizi propriyoseptif, dokunsal, işitsel ve diğer duyusal geri bildirimlerden uzaklaştıracak bir başa çıkma mekanizması olabilir . Olumlu etkisi, olumsuz duyusal geri bildirimleri algılamayı bırakmamız ve dolayısıyla artık (1) konuşma planındaki fonolojik kodlamada konuşma hatası olduğu , (2) konuşma kaslarının sıkıştığı, ( 3) ya da konuşma yeteneğimiz üzerinde kontrol sahibi olmadığımızı. Bu daha sonra daha az paniğe yol açabilir ve konuşmayı geri tutma olasılığımız azalır.
Bazı araştırma çalışmaları, kekemeliği olan kişilerin dikkatlerini kendi konuşmalarından uzaklaştırmakta zorlanabileceklerini, bunun da artan kendini izleme, kendini düzeltme, olumsuz başa çıkma mekanizmaları, ikincil davranışlar ve kaçınma davranışlarına (başka bir deyişle, yardımcı olmayan alışılmış davranışsal tepkiler) yol açabileceğini ileri sürmüştür. göz kırpmak gibi - kekemeliği yönetmek, akıcılığı yönetmek, dinleyicilere hala konuştuğumuzu bildirmek (dinleyicilerin bizi terk etmesini önlemek için), kaygıyı azaltmak için göz temasından kaçınmak veya daha iyi bir çözüm olmadığında kekemelikle baş etmek amacıyla.
Araştırmalar kekeme kişilerin (PWS), kekeme olmayan kişilere (PNS) kıyasla daha yüksek düzeyde kaygı ve sosyal fobiye sahip olabileceğini göstermiştir. Anksiyete ve stres, beyindeki dopamin fonksiyonuna müdahale edebilen bir hormon olan kortizol salınımının artmasına neden olabilir. Dopamin sinyallemesindeki bu bozulma, konuşmanın engellenmesine katkıda bulunabilir. Son olarak araştırmalar, dopaminerjik sistemin sinaptik plastisite sürecine (sinir bağlantılarının deneyime yanıt olarak değişme yeteneği) dahil olduğunu göstermiştir. Bu süreç, motor kontrolün geliştirilmesinde özellikle önemlidir, çünkü beynin, konuşma kası hareketini kontrol eden nöronlar arasındaki bağlantılara ince ayar yapmasına olanak tanır. Dopaminerjik sistem aynı zamanda beynin tekrarlayan uyaranlara uyum sağlama ve ilgisiz bilgileri filtreleme yeteneği olan alışkanlık sürecine de dahil olur.
Kaynak:
- Alm, P. A. (2004). Stuttering and the basal ganglia circuits: A critical review of possible relations. Journal of Communication Disorders, 37(4), 325-369
- Blood, G. W., Ridenour, V. J., Qualls, C. D., & Hammer, C. S. (2003). Co-occurring speech and ocular motor difficulties in children with stuttering: A preliminary study. Journal of Fluency Disorders, 28(4), 289-306
- Brutten, G. J., & Dunham, R. J. (1989). Stuttering amelioration at varying levels of behavioral complexity. In Speech motor control and stuttering (pp. 133-146)
- Craig, A., Blumgart, E., & Tran, Y. (2009). The impact of stuttering on the quality of life in adults who stutter. Journal of Fluency Disorders, 34(2), 61-71
- Max, L., & Yudman, E. (2003). Accuracy of self-monitoring and its relationship to stuttering severity. Journal of Speech, Language, and Hearing Research
