Konuşma Korkusu: Kronik Anksiyete ve Kekemelik
Öz
Kekemelik, bir kişinin konuşma kapasitesinin istemsiz olarak bozulmasına neden olur. Erken yaşta başlar ve 2 yaşında kekemelerin en az% 20'si boyunca ömür boyu devam edebilir. Kekemede anksiyetenin etiyolojik rolü belirlenmemiş olmasına rağmen, kekemeli insanların kronik olmayan ve sosyal olarak endişeli olmayanlara işaret eden kanıtlar ortaya çıkmaktadır. Kekemelik belirtilerinin sosyal olarak utanç verici ve kişisel olarak sinir bozucu olabileceği ve mesleki ve sosyal büyümeyi engelleme potansiyeline sahip olduğu göz önüne alındığında bu şaşırtıcı değildir. Kekemelik için DSM-IV tanı ölçütlerinin etkileri ve kekemeliğin mevcut tedavileri tartışılmıştır.
Kekemelik (kekemelik olarak da adlandırılır), örneğin yüksek sesle konuşurken veya okurken bir kişinin sözlü ifadelerinin istemsiz olarak bozulmasına neden olan bir akıcılık bozukluğudur ( Amerikan Psikiyatri Birliği, 1994 ). Bozukluğun birincil semptomları Kutu 1'de gösterilmiştir . Semptomlar erken çocuklukta tedavi edilmezse, eşlik eden davranışların daha belirgin hale gelme riski vardır ( Bloodstein, 1995 ; Craig ve ark . 2003 a ).
Kekemelik belirtileri
Davranışsal belirtiler
- • Özellikle kelimelere başlarken hecelerin istemsiz tekrarı
- • Seslerin istemsiz uzaması
- • Hecelerde ve kelimelerde istem dışı engelleme, yani kısa bir süre için sesi tipik olarak 1-3 saniye söyleyememe
- • Doğal olmayan tereddüt, kesişmeler, yeniden başlatılmış veya eksik ifadeler ve bitmemiş veya kırık kelimeler
- • Eşzamanlı semptomlar arasında göz yanıp sönmeleri, yüz ekşitmesi, başın sarsılması, kol sallanması vb.
Psikolojik ve sosyal belirtiler
- • Konuşma yaparken duygusal mücadele
- • Belirli sosyal bağlamlarda konuşma korkusu nedeniyle utangaçlık ve sosyal kaçınma davranışı
- • Yüksek düzeyde kronik anksiyete, özellikle sosyal veya fobik anksiyete
Kekemelik DSM-IV'te tipik olarak çocukluk çağında ilk teşhis edilen bir hastalık olarak sınıflandırılsa da ( Amerikan Psikiyatri Birliği, 1994 ) tüm yaş gruplarında bulunur. Kekemelik epidemiyolojisi ile ilgili son araştırmada ( Craig ve ark. , 2002)) kekemeli çocukların çoğunun ergenlikten önce, en yaygın olarak 2 ile 5 yaşları arasında, en yüksek zirvesi yaklaşık 4 yaşındayken başladığını bulduk. Buna gelişimsel kekemelik denir. Beyine inme veya travma gibi bir yaralanmanın beyin hasarına yol açtığı edinilmiş kekemelik vakaları da ortaya çıkar. Tüm yaşam boyunca (2 yaşından yaşlılığa) kekemelik popülasyon sıklığının% 0.72 olduğunu ve erkeklerde en az% 50 daha yüksek olduğunu gördük. Bu nispeten düşük nüfus prevalansı beklenmelidir, çünkü insanların% 2-4'ü çocukluk döneminde bir kekik geliştirmesine rağmen, çoğu erken yetişkinlikte doğal olarak iyileşir ( Bloodstein, 1995). Çocuklarda ve ergenlerde (2-19 yaş) daha yüksek bir prevalans oranı (% 1.4'e kadar) bulduk, bu yaş grubundaki erkekler dört kat daha yüksek bir prevalansa sahipti ( Craig ve ark . 2002 ).
Geçtiğimiz 15 yıl boyunca kekemelik ile kronik ve sosyal kaygı gibi potansiyel psikiyatrik sonuçları arasındaki ilişkiye ilgi artmıştır. Bu makalenin amacı, bu ilişkiyi en son araştırmalar ışığında incelemek ve problemi yönetmeye uygun klinik yaklaşımlar sunmaktır.
Sosyal sonuçlar
Başkalarıyla akıcı ve etkili bir şekilde konuşmak ve konuşmak, birçok sonuçları olan son derece değerli bir beceridir. Akıcılık ve etki ile konuşma yeteneğine sahip olmak, yaşam fırsatlarını daha da artıracak, oysa diskalite ve inartikulasitenin dezavantaj göstermesi muhtemeldir. Örneğin afazi hastalarının yaşam kalitesinin daha düşük olduğu bulunmuştur ( Sorin-Peters, 2003 ).
Olumsuz sosyal sonuçlar kekemelik çocuklar için erken başlar. İlkokulda, kekelemeyen akranları tarafından olumsuz algılanırlar, zorbalığa daha duyarlı olabilirler ( Langevin ve Hagler, 2004 ) ve kekelemeyen çocuklardan daha çok akranlarıyla arkadaşlık kurmakta zorluk çekerler ( Davis ve ark . 2002 ).
Kekemelik olan çocuklarda iletişim korkularının, yapmayan çocuklara göre anlamlı derecede yüksek olduğu gösterilmiştir ve bu korkuların yaşla birlikte arttığı görülmektedir ( Hancock ve ark . 1998 ). Bir kekemeyle akıcı konuşma yeteneğinin azalması, mesleki beklentileri sınırlayabilir ( Craig & Calver, 1991 ; Bloodstein, 1995 ) ve orta ila şiddetli kekemeye sahip birçok kişi, bunu etkili iletişim için bir engel ve dolayısıyla olumsuz bir yaşam olayı olarak algılar ( Craig & Calver, 1991 ; Menzies ve diğerleri , 1999 ).
Kişinin kekemesi hakkında endişeli hissetmek, dinleyenlerin alay, utanç, hayal kırıklığı veya acımaya neden olma potansiyeli nedeniyle makul bir tepki olarak kabul edilebilir ( Bloodstein, 1995 ; Menzies ve ark . 1999 ). Sonuç olarak, kekeleyen çocuklar ergenlik ve yetişkinliğe dönüştükçe, bozuklukla ilişkili kronik olumsuz deneyimlerin utangaçlık ve sosyal kaçınma davranışının gelişimini hızlandıracağı ve psikolojik ve eğitimsel gelişim fırsatlarını sınırlayacağı riski artmaktadır ( Andrews ve Craig, 1988 ; Bloodstein, 1995 ; Craig ve diğ. , 2003 a ). (Kekemelik olmayan insanların savunmasında, çoğu, yüksek yüz kas gerginliği, yüz ekşitmesi, engelleme ve sık tekrarlar gibi rahatsızlıkla ilişkili olağandışı fiziksel ve davranışsal semptomlara alışılmayacaktır.)
Uzun vadeli riskler
Kekemelik tedavi edilmezse, daha sonraki yaşamda bir anksiyete bozukluğu geliştirme riski daha büyük olabilir. 5 yaşından itibaren konuşma veya dil bozukluğu (kekeme dahil) olan çocukları takip eden boylamsal araştırmalar , şizofreni veya yeme bozukluğu ( Beitchman) gibi diğer psikiyatrik hastalıklarla karşılaştırıldığında, yetişkinlik çağının başlarında anksiyete bozuklukları oranlarının (çoğunlukla sosyal fobi) arttığını sürekli olarak bulmuştur. vd . , 2001 ). Kekemecilikle ilgili olumsuz algı ve endişeler yaklaşık 10 yaşında gelişmektedir ( Hancock ve ark . 1998 ). Kuşkusuz, yetişkinlikte, kekeleyici insanlar yaygın negatif klişeler sergilemektedir ( Craig ve ark. , 2003 b ). Örneğin, bozukluğu olan birçok insan kendileri hakkında olumsuz algılara sahiptir (daha endişeli olduklarına inanmak gibi) ve tanıyan birini tanımalarına bakılmaksızın kekeleyemeyen çoğu insan kekemeli yetişkinlerin utangaç, kendiliğinden olduğuna inanır. - güven eksikliği olan bilinçli, endişeli bireyler ( Craig ve ark. , 2003 b ).
Yukarıdaki araştırmalar, yaşlandıkça kekemelik gibi kronik bir konuşma bozukluğunun devam eden olumsuz etkisinin sosyal ve psikolojik olarak zayıflatıcı olabileceğini düşündürmektedir.
Kekemelik deneyimi ve kaygı ile ilişkisi
Bir kişi tehdit edici veya talepkar uyaranlara maruz kaldığında kekemelik daha şiddetli hale gelir ve simülasyon daha az tehdit edici olduğunda azalır. Örneğin, bir dinleyici kitlesine ya da otorite sahibi birine ya da sabırsız ya da kritik görünen bir dinleyiciye konuşma gibi endişe yaratan durumlar artan kekemeyle ilişkilidir ( Bloodstein, 1995 ). Tersine, kekemeleme sıklığı, genellikle, tanıdık bir kişi veya otorite sahibi olmayan biriyle konuşmak gibi endişe verici olmayan durumlarda azalır.
Araştırmalar, tehdit edici sosyal uyaranlarla karşı karşıya kaldıklarında kekeleyici kişilerin fiziksel uyarılma gösterdiklerini ve kekemelik anında artan kaygı bildirdiklerini bulmuşlardır ( Bloodstein, 1995 ; Craig ve ark . 2003 a ). Kalp atış hızı, kekemeden hemen önce hızlanabilir ve yüksek sesle okurken kekeleyici kişilerin, kekemelik olmayan kontrollere göre daha yüksek kalp atış hızı değişkenliğine, daha fazla solunum değişikliğine ve daha yüksek kalp atış hızı hızlanmasına sahip olduğu bulunmuştur ( Bloodstein, 1995 ; Craig ve ark . 2003 a ). Kekemelik olan insanlarda, vazokonstriksiyonun kekemeden hemen önce akıcı olarak konuşulan kelimelere göre daha muhtemel olduğu bulunmuştur (Bloodstein, 1995 ).
Durumluk kaygı düzeyleri, kekeme anında ve kekemelik olmayan anlarda ve kekemelik olmayan kontrollerden daha yüksek olma eğilimindedir. Örneğin, Craig (1990) kekemelik yapan kişilerin telefonla konuşurken kekemelik olmayan kontrollerden önemli ölçüde daha yüksek durumluk kaygı düzeylerine sahip olduğunu ve Gabel ve arkadaşları (2002) konuşma yaparken kekemelik yapan kişilerin daha yüksek durumluk kaygı düzeylerine sahip olduklarını, olarak yaptığı Peters & Hulstijn (1984) . Ezrati-Vinacour & Levin (2004) kekemelik şiddetinin konuşma görevleri sırasında durumluk kaygı ile anlamlı bir korelasyona sahip olduğunu, buna karşın durumluk kaygı ve konuşma dışı görevler arasında anlamlı bir ilişki olmadığını bulmuştur.
Kekemenin kronik kaygı ile ilişkisi
Yukarıdaki kanıtlar, kekemeli bir kişi kaygı uyandıran bir sosyal etkileşime girdiğinde kekemeleme riskinin arttığını ve kekemelik anının artan fizyolojik uyarılma ve kaygı düzeyleriyle ilişkili olmadığından daha olası olduğunu göstermektedir. Bununla birlikte, kekemenin kronik anksiyete seviyeleri ile ne kadar ilişkili olduğu belirsizliğini korumuştur. Buna rağmen, son araştırmalar kekemeli birçok insanın normalden daha yüksek kronik anksiyete seviyelerine sahip olduğunu göstermektedir. Gerçekten de, yukarıda belirtildiği gibi, bazıları sosyal korkuların ve kaygının kekemelik belirtilerine makul bir tepki olduğunu savunmuştur ( Menzies ve ark . 1999 ).
Mevcut kanıtlar kekemeli çocuklarda kronik anksiyete düzeylerinin, çocuklarda olmayan seviyelerden farklı olmadığını düşündürse de ( Hancock ve ark . 1998 ; Craig ve ark . 2003 a ), resim yetişkinler için farklıdır. Çalışmaların çoğu kekemeli yetişkinlerin kronik anksiyete geliştirme riski altında olduğunu göstermektedir.
Kapsamlı bir literatür araştırmasında kekemelik ve kekemelik olmayan kontrollerde erişkinlerde kronik ve / veya sosyal kaygı düzeylerini araştıran 20 çalışma belirledik (bu çalışmaların tam bir listesi ve sonuçlarının tablo biçiminde bir özeti mevcuttur) http://apt.rcpsych.org adresindeki bu makalenin çevrimiçi sürümüne). Yedi çalışma, kekemelik yapan yetişkinlerin kekemelik olmayan kontrollerden daha fazla endişeli olmadığı sonucuna varırken, 13 kişi daha endişeli olduklarına karar verdi (çevrimiçi veri ekine bakınız: Tablo 1 ve 2). Yedi 'farksızlık' çalışmasında grup başına ortalama katılımcı sayısının sadece 20 olduğu ve bu da bulgularına duyulan güveni azalttığı belirtilmelidir. 13 'fark' çalışmasında grup başına ortalama 50 idi. Bu tür çalışmalarda tasarım problemleri doğaldır ( Craig et al , 2003 a ) ve bugüne kadar hemen hemen her çalışmanın önemli bir sınırlaması kekemeli kişilerin temsili bir örneğini seçememesidir ('vaka'). Örneklerin çoğu kekemeleri için tedavi almayı seçen bireylerden oluşur ve temsil edici olma olasılığı düşüktür (kekemeyi yapanların% 40'ından azı tedavi aramaktadır; Craig ve ark. , 2003 a ).
Kendi çalışmamızda bu sorunun üstesinden gelmek için ( Craig ve ark . 2003 a ), genel popülasyondan vakaların ve kontrollerin temsili örneklerini toplamak için randomize ve tabakalı bir tasarım kullandık. 12.000'den fazla kişi ile görüşme yapıldı ve kekemeli kişiler, konuşmanın objektif değerlendirmesi ve doğrulayıcı kanıtlar kullanılarak tanımlandı (örneğin kekemenin 3 aydan fazla sürdüğü). Bulgularımız kekemeli kişilerde kronik anksiyete şiddetinin kekemelik olmayan kontrollere göre anlamlı derecede yüksek olduğu görüşünü desteklemektedir.
Sosyal kaygı ve kekemelik tanısı
Sosyal anksiyete bozukluğu, utanç ve aşağılanma korkusunun devam etmesini içerir; hastalar, potansiyel olarak üzücü olabileceğini düşündükleri etkinliklere katılmaktan kaçınırlar, örneğin topluluk önünde konuşma, toplantılar ve sosyal durumlar. Bozukluk, şiddetli sıkıntıya ve işlev bozukluğuna yol açabilen yüksek seviyeli genel anksiyete ile karakterizedir ( Amerikan Psikiyatri Birliği, 1994 ).
Yukarıda tartışıldığı gibi, kekemelik, utanç ve sıkıntıya yol açabilen ve normal seviyeden daha yüksek kronik anksiyete seviyelerine yol açabilen konuşma içeren sosyal olaylar korkusu ile karakterizedir ( Craig ve ark . 2003 a ). Bununla birlikte, DSM-IV kriterleri kekeme teşhisi konan bir kişide sosyal anksiyete bozukluğu veya fobinin birlikte teşhisini yasaklamaktadır ( De Carle ve Pato, 1996 ; Stein ve ark . 1996 ). Sosyal anksiyete teşhisine sadece anksiyeteye neden olan bir hastalık veya durumun (kekemelik gibi) olmaması durumunda izin verilir ( Amerikan Psikiyatri Birliği, 1994 ).
Bununla birlikte, kekeleyici bir kişi, sosyal anksiyete bozukluğu olan bir kişinin hissettiğine benzer bir şiddetin sosyal kaygısı ile başvurabilir ve bu kaygı, muhtemelen kekemelik semptomlarının bir sonucu olmasına rağmen, sosyal fobi olarak görülebilir ( De Carle ve Pato, 1996 ; Stein ve diğerleri , 1996 ; Schneier ve diğerleri , 1997 ). Stein ve diğerleri (1996)kekemeleri için tedavi almak isteyen 16 kişiden 12'sinin (% 75) sosyal fobi için DSM-IV kriterlerini sağladığını bulmuştur. Bununla birlikte, sosyal fobi tanısı sadece kekemelerinin ciddiyeti göz önüne alındığında kaygısının beklenenden fazla olduğu düşünülenleri içerdiğinde, önemli bir oran (16/7;% 44) sosyal endişe için DSM-IV kriterlerini hala karşılamıştır. bozukluk. Bu, kekemeye ikincil sosyal kaygı yaygınlığının, kekemelik için tedavi arayan kişilerde en az% 40 olabileceğini düşündürmektedir. Bu yaygınlık hakkında doğru veriler sağlamak için daha fazla araştırma yapılması gerekmektedir.
Literatür araştırmamızda vakalar ve kontroller arasında kaygı düzeylerinde anlamlı fark bulunan 13 çalışmanın yedisi sosyal kaygı araştırılmıştır. Yedi kişinin tümü kekemelik yapan kişilerin kekemelik olmayan kontrollerden daha yüksek sosyal kaygı düzeylerine sahip olduklarını göstermiştir (çevrimiçi veri ekine bakınız: Tablo 2). Messenger ve arkadaşları (2004) bu kaygının konuşma görevlerinin gerekli olabileceği sosyal bağlamlarla ilişkili olduğunu, ancak fiziksel tehlike gibi bağlamlarla ilişkili olmadığını bulmuşlardır. Ayrıca, kekemeli insanlar ve sosyal fobisi olan kişiler, kontrollerden çok daha fazla sosyal kaygı düzeyine sahip olsalar da, sosyal fobisi olan kişilerin kekemeli insanlardan önemli ölçüde daha yüksek kaygı düzeylerine sahip oldukları bulunmuştur ( Mahr ve Torosian, 1999 ;Kraaimaat ve ark. , 2002 ).
Tartışma ve tedavi için etkileri
Daha önce de belirtildiği gibi, kekeleyici insanların bir kısmı, sosyal kaygı bozukluğunun birincil teşhisi alan kişilerinki ile karşılaştırılabilir bir ciddiyette sosyal kaygı geliştirir. Bu bireylerin sosyal anksiyete bozukluğuna uygun tedavilerle tedaviden yararlanabileceğine dair kanıtlar vardır ( Stein ve ark . 1996 ; Schneier ve ark . 1997 ). Şu anda, sosyal kaygı geliştirmeyen kekemeli insanlar ile geliştirenler arasındaki farklar hakkında bilgi bulunmamaktadır. Bu bir araştırma önceliği olmaya devam ediyor.
Kekemelik ve anksiyete arasındaki ilişki hakkında mevcut en iyi kanıt, kekemelik için DSM-IV tanılama özelliklerinin yeniden düşünülmesinin gerekli olduğunu göstermektedir. Bunlar haklı olarak hecelerin tekrarlanması, seslerin engellenmesi vb. Bununla birlikte, bu makalede gözden geçirilen araştırma bulgularının, kekemelik tarihinde anksiyetenin (hem devlet hem de kronik sosyal temelli anksiyete) belirgin rolünü güçlü bir şekilde desteklediği göz önüne alındığında, anksiyetenin, özellikle de yetişkinler. Tanılama özelliklerinde, kekeleyici insanların bir kısmının ciddi sosyal kaygı ile mevcut olduğunu belirtmek de uygun görünmektedir.
DSM-IV sınıflamasındaki herhangi bir değişikliği bildirmek için kekemeli kişilerin maruz kaldığı kaygının doğasını daha kesin olarak belirlemek için daha fazla araştırma yapılması gerekmektedir. Temsili örnekler kullanan çalışmalara ihtiyaç vardır ve kekemeli ve sosyal kaygı bozukluğu olan kişilerin sosyal kaygıları arasındaki benzerlikler ve / veya farklılıklar araştırılmalıdır. Dahası, başkaları tarafından kabul edildiği gibi ( Stein ve ark . 1996 ), kekemeliğin ciddiyetine orantısız sosyal kaygı düzeylerine sahip olan kekemeli insanların oranının açıklığa kavuşturulması gerekmektedir.
Kekemelik ve ilişkili kaygı yönetimi
Yukarıda belirtildiği gibi, sunduğumuz kanıtlar, özellikle ergenlerde ve yetişkinlerde kekemenin tanısal bir özelliği olarak kronik veya sosyal kaygı eklenmesini desteklemektedir. Kekemelik için DSM-IV tanılama özelliklerinin anksiyete belirtileri içermesi önemlidir, çünkü mevcut dışlanmalarının kaygı yönetimi üzerinde zararlı bir etkisi olabilir. Örneğin, kekemeleri için tedavi arayan bir kişi, ilgili kaygı düzeyleri açısından değerlendirilemez. Sonuç olarak, anksiyete kekemenin önemli bir bileşeni olarak görülmediği için, bunlara uygun anti-anksiyete tedavisi önerilmeyebilir. Tabii ki, ön kanıtlar anti-anksiyete tedavilerinin kekemelik insanlar için olumlu etkileri olabileceğini düşündürse de ( Craig ve ark . 1996 ;De Carle ve Pato, 1996 ; Hancock ve ark. , 1998 ), tedavinin başarı için kritik önem taşıyan yönlerini tanımlamak için daha ileri klinik çalışmalara ihtiyaç vardır.
Kekemelik tedavisinde artık daha stratejik bir yaklaşıma ihtiyaç olduğuna inanıyoruz. Burada gösterilen kanıtlardan, kekeleyici kişilerin% 40'ının anormal düzeyde kronik sosyal kaygı ile sunulacağını ve akıcılık şekillendirme ve kekemeleme modifikasyon teknikleri (kekeme) teknikleri gibi kekemelik tedavilerinin ( Bloodstein, 1995 ) kekemelik davranışını azaltmada bu kaygı bileşeni üzerinde sınırlı bir etkisi olabilir. Ergenler ve yetişkinler için kekemelik yönetimine bir yaklaşım Kutu 2'de verilmiştir.. Ayrıntılı değerlendirmeyi takiben, istemsiz tekrarlar ve engelleme ve aşırı kas gerginliği gibi davranışlar üzerindeki kontrolü öğrenerek konuşma zorluğu sırasında bireyin kekemelerini azaltmasına yardımcı olmak için özel kekemelik tedavisi sağlanmalıdır. Bu terapi genellikle bir davranış terapisi rejimi içinde yapılır ( Craig ve ark . 1996 ). Korkular ve endişeler dolaylı olarak akıcılık becerilerini geliştirerek ve aynı zamanda akıcılığı ödüllendirirken kişinin kekemeleme riski altında olduğu durumlardan kaçınmama durumunu güçlendirerek de ele alınabilir.
Ergenlerde ve yetişkinlerde kekemelik yönetimi
Değerlendirmenin temel bileşenleri
- • Çeşitli sosyal bağlamlarda kekemelik şiddetinin teşhisi
- • Sosyal kaygı değerlendirmesi de dahil olmak üzere kekemeliğin psikolojik etkisinin teşhisi
- • Sosyal beceri dağarcığının özellikle konuşma ile ilgili olarak değerlendirilmesi
tedavi
- • Konuşma kalıplarını değiştirerek kekeme semptomlarını azaltan özel davranışsal tedavi (örn. Hava akışı, akıcılık şekillendirme, konuşma kas gerginliği geri bildirimi ve gecikmiş işitsel geri bildirim teknikleri)
- • Kekemelik tepkilerini değiştirerek işlevsizliği azaltabilecek kekeme modifikasyon tedavileri (öz kontrol teknikleri, akıcılık ödülleri ve kekemelik için hafif cezalar dahil)
- • Sosyal kaygılar için bilişsel-davranışçı terapiler (örneğin gevşeme, sosyal beceriler ve düşünce-kontrol teknikleri)
- • Bilişsel-davranışçı teknikler kullanarak kaygıyı kontrol etmekte güçlük çekenler için farmakolojik anksiyete karşıtı tedaviler
Kekemeyi doğrudan tedavi etmenin kaygıyı azaltabileceğini biliyoruz ( Craig, 1990 ). Bununla birlikte, kekemeye maruz kalan birçok kişi, özel kekemelik tedavisinden sonra bile yüksek düzeyde endişe yaşamaya devam eder ve kişi endişeli ise relaps (kekemenin geri dönüşü) bir risktir ( Craig et al , 2003 a ). Belirli kekemelik tedavilerini takiben nüksetme ve kaygı ile ilgili zorlukları olan insanlar, sosyal kaygı geliştirme riski yüksek olan kişiler olabilir. Yani, kaygıları, kekemeleri hakkında anlaşılabilir bir utanç yaşayabilecekleri zaman, özellikle sosyal konuşma ile ilgili olmaktan ziyade, birçok sosyal durumla ilişkilendirildi ve yaygınlaştı. Sürekli sosyal anksiyetesi olanlar için, bilişsel-davranışçı terapi ve anksiyolitik ilaçlar gibi anksiyete azaltma stratejileri, belki de anksiyete sadece bilişsel-davranışçı terapiye dirençliyse, kekeme tedavisinin ek bir birincil odağı olarak düşünülmelidir. Bilişsel terapiler, olumsuz tutumları ele alarak ve bireyi sosyal açıdan iddialı ve yetenekli olarak eğiterek endişeyi doğrudan hedefleyebilir. Gevşeme stratejileri de dikkate alınmalıdır. Bilişsel terapiye ek olarak kullanılan farmakolojik terapi, örneğin kişinin korkulan bir bağlamda kaygısını azaltmada gerçek zorluk çekmesi durumunda (örn. Telefon kullanarak) bireysel olarak reçete edilmelidir. Son olarak, bazı insanlar özel olarak kekemelik tedavisi almak istemiyorlar, bunun yerine öncelikle sosyal kaygılarını zayıflatmak için bir terapiyi tercih ediyorlar.
Biz sadece spesifik olarak kekemelik davranışını hedefleyen tedaviye güvenmenin, en azından anormal derecede yüksek düzeyde kronik sosyal kaygısı olan bireyler için bozukluğun başarılı yönetimi için yeterli olmayabileceğine inanıyoruz. Bu kişilerin uzun süreli akıcılığı ve yaşam kalitesi için, hem kekemelik tedavilerinin hem de anksiyete karşıtı tedavilerin, yetersizliklerinin yönetiminde kullanılması önemlidir.
Rf:
Ashley Craig , Yvonne Tran - 2006
cambridge.org