Nörolojik Hastalıklarda Şarkı Söyleminin Terapötik Etkileri - 2010
Müzik yapımı (enstrüman çalma veya şarkı söyleme), işitsel ve sensorimotor süreçlerin entegrasyonunu içeren çok modlu bir etkinliktir. İnsanlarda şarkı söyleme yeteneği bebeklikten bellidir ve resmi vokal eğitimine bağlı değildir, ancak eğitim ile arttırılabilir. Şarkı söyleme ve konuşma arasındaki davranışsal benzerliklerin yanı sıra her ikisinin de paylaşılan ve belirgin nöral korelasyonları göz önüne alındığında, araştırmacılar şarkı söylemenin çeşitli nörolojik durumlarla ilişkili konuşma motoru anormalliklerinin bazılarını tedavi etmek için kullanılıp kullanılamayacağını incelemeye başladılar. Bu makale, şarkı söylemenin terapötik etkileri ve kekemelik, Parkinson hastalığı, edinilmiş beyin lezyonları ve otizm gibi durumlarla ilişkili konuşma eksikliklerinin bazılarını nasıl iyileştirebileceği üzerine son kanıtları gözden geçirmektedir. Statükoyu gözden geçirerek, gelecekteki araştırmaların, şarkı söylemenin neden işe yaradığına ilişkin faktörlerin göreceli katkısını çözmeye yardımcı olabileceği umulmaktadır. Bu, sonuçta bu bozukluklar için özel veya “altın standart” tedavilerin geliştirilmesine ve hastaların yaşam kalitesinde bir iyileşmeye yol açabilir.
Son birkaç on yılda, müziğin tıptaki potansiyel kullanımını destekleyen kanıtlar artmaktadır. Birçok çalışma, müzik dinlemenin çeşitli nörolojik durumlardan etkilenen hastaların duygusal ve bilişsel işlevlerini geliştirebileceğini göstermiştir (örn. Chan, Chan, Mok, Kwan ve Tse, 2009 ; Forsblom, Laitinen, Sarkamo ve Tervaniemi, 2009). Müzik dinlemenin aksine, aktif müzik yapma sinir sistemine ek talepler getirerek, algı ve eylemin güçlü bir şekilde birleşmesine yol açar; beyin boyunca dağılmış duyusal, motor ve multimodal bütünleştirici bölgelerin aracılık ettiği süreçler. Bu bütünleştirici fronto-temporoparietal ağ, eylemlerin algılanması ve yürütülmesinde önemli olan varsayılan ayna nöron sisteminin bileşenleri ile çakışır. Motor ve artikülatör eylemlerin yürütülmesindeki eksiklikler birçok nörolojik bozukluğun belirtileridir. Gerçekten de, uzun süreli müzik yapımının (bir enstrüman ya da şarkı söyleme) beyindeki plastik değişiklikleri indükleyebileceği bilinmektedir (örn., Gaser ve Schlaug, 2003 ; Kleber, Veit, Birbaumer, Gruzelier ve Lotze, 2009 ; Schlaug, 2001 ).Şekil 1böyle bir adaptasyon örneği, profesyonel bir şarkıcıdaki (kavisli fasikül) işitsel ile işitselleri birbirine bağlayan bir sağ hemisferik lif yolunun boyutunda belirgin bir yapısal fark gösterir.Şekil 1b) yalnızca ara sıra şarkı söyleyebilen sağlıklı bir kontrol katılımcısına kıyasla (Şekil 1a). Müzik yapma faaliyetleri, fokal lezyonlar ve nörogelişimsel / nörodejeneratif bozuklukların neden olduğu işlevsiz beyin bölgelerini atlatma yeteneğine sahip olabilecek alternatif yolların oluşturulmasını da kolaylaştırabilir.
![[Resim: nihms-251954-f0001.jpg]](https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2996848/bin/nihms-251954-f0001.jpg)
Özellikle şarkı söylemek, değerli bir terapötik araç olarak hizmet edebilir, çünkü konuşma kadar doğal olan evrensel bir müzikal ifade biçimidir. Dahası, şarkı söylemek beyinde, enstrümantal çalma gibi diğer müzik yapma faaliyetlerinden daha yoğun bir işitsel-motor geri besleme döngüsüne girer (örneğin, Bangert ve diğerleri, 2006 ; Kleber ve diğerleri, 2009 ). Gelişimsel açıdan bakıldığında, bebekler müzik ve konuşma tonlamasının öncüleri olarak kabul edilebilecek sesler üretirler ( Welch, 2006 ). Anaokulu çağına göre, çocuklar oldukça büyük bir şarkı repertuarını söyleyebilir ve performans seviyeleri yetişkinlerinkine benzer ( Dowling, 1999)). Bazı çocuklar konuşma ve şarkı arasındaki sınırda bulunan bir tür vokal davranış olan “ara seslendirme” sergilerler ( Mang, 2001 ). Sınırların bu şekilde bulanıklaşması beyinde hem şarkı söyleme hem de konuşmanın altında yatan ortak bir ağ ile güçlendirilmiştir (örneğin, Kleber ve ark., 2009 ; Ozdemir, Norton ve Schlaug, 2006 ). Bu yazının amacı, şarkı söylemenin terapötik etkileri ve çeşitli nörolojik bozuklukların konuşma motoru semptomlarını nasıl değiştirebileceğine dair son kanıtları özetlemektir. Müziğin etkileyici bileşenleri ile dil sistemleri arasındaki çakışma nedeniyle, bu derlemenin odak noktası, nörolojik durumlarla ilişkili konuşma motoru anormalliklerinin tedavisinde şarkı söyleme kullanımı olacaktır.
Şarkı Söylemenin Genel Fizyolojik Etkileri
Şarkı söylemek veya sesle müzikal sesler üretme eylemi, konuşma anormalliklerini tedavi etme potansiyeline sahiptir, çünkü solunum, fonasyon, artikülasyon ve rezonans ile ilişkili kasları doğrudan uyarır. Şarkı söyleme eylemi, göreceli olarak güçlü ve hızlı ilhamlar, ardından uzun, düzenlenmiş sona ermeleri içerir. Şarkı söylemek, notları sürdürebilmek için nefes almanın düzenlenmesini gerektirir. Aynı zamanda konuşmaya göre daha yüksek bir ses yoğunluğu ( Tonkinson, 1994 ) ve ses kontrolü ( Natke, Donath ve Kalveram, 2003 ) ile sonuçlanır . Ayrıca, şarkı söylemenin solunum kas gücünü arttırdığı öne sürülmüştür ( Wiens, Reimer ve Guyn, 1999 ).
Araştırmalar, yoğun şarkı söyleme uygulamasının hem kardiyovasküler hem de pulmoner sistemlerde uzun süreli değişikliklere yol açabileceğini göstermiştir. Grape, Sandgren, Hansson, Ericson ve Theorell (2003) , profesyonel ve amatör şarkıcıları şarkı söyleme derslerinden önce ve sonra kalp atış hızı değişkenliği açısından karşılaştırdı. Bu değişkeni inceleme gerekçeleri, kalbin hızını ne kadar çok değiştirebileceği varsayımına dayanır, o kadar iyi eğitilir. İki zaman noktasında (şarkı söyleme derslerinden önce ve sonra), kalp hızı değişkenliği profesyonel grupta önemli ölçüde arttı, ancak amatör grupta değil. Bu bulgu, profesyonel şarkıcıların amatör şarkıcılara kıyasla daha iyi kardiyo-fizyolojik uygunluğa sahip olduklarını, böylece şarkı söylemenin potansiyel uzun vadeli sağlık yararları için kanıt sağladığını göstermektedir.
Uzunlamasına bir tasarım kullanarak Sabol, Lee ve Stemple (1995) vokal fonksiyon egzersizlerinin şarkıcılarda vokal üretiminin fizyolojik parametrelerini iyileştirip iyileştirmeyeceğini incelediler. İzotonik ve izometrik elemanları birleştiren bu egzersizler, laringeal kas sistemini güçlendirmek ve etkili vokal kat titreşimini kolaylaştırmak için tasarlanmıştır. Katılımcılara dört haftalık günlük egzersizlerden önce ve sonra değerlendirmeler yapıldı. Gözlemlenen birincil fizyolojik etkiler, daha yüksek fonasyon hacimleri ve maksimum fonasyon sürelerinin yanı sıra hava akışında bir azalma idi. Bu bulgular, laringeal fonksiyon ve vokal kord titreşiminin gelişmiş koordinasyonunu yansıtmak için alınmıştır.
Son zamanlarda, şarkı söylemenin kronik hastalığı olan hastaların solunum fonksiyonları üzerindeki terapötik etkisi araştırılmıştır. Bonilha ve diğ. (2009)kronik obstrüktif akciğer hastalığı olan hastalarda şarkı söylemenin solunum fonksiyon parametreleri üzerinde bir etkisi olup olmadığı incelenmiştir. Bu hastalar, şarkı söyleme veya el işi (kontrol) aktivitelerinden oluşan haftalık sınıflara rastgele atandılar. Şarkı söyleyen grup içinde iki dakikalık vokal egzersizlerinden sonra dispne artışı bildirilmiştir. Şarkı söylerken ayrıca arteriyel oksijen satürasyonunda da artış bulundu. Şarkı söyleyen grup inspiratuar kapasitede artış ve ekspiratuar rezerv hacminde azalma gösterirken, kontrol grubunda bu iki ölçümde karşıt paternler gözlendi. Daha da önemlisi, şarkı söyleyen grup maksimum ekspiratuar basınçta iyileşme gösterirken, kontrol grubu bu ölçümde bozulma göstermiştir. Şarkı söyleme eylemi uzun sürdüğü için.Şarkı Söylemeyle Tedavi Edilen Nörolojik Bozukluklarla İlişkili Konuşma-Motor Eksikliği Örnekleri
Kekemelik
Kekemelik, konuşmanın akıcılığını etkileyen büyük ölçüde gelişimsel bir durumdur. Kelimelerin veya kelimelerin bölümlerinin tekrarlanması ve konuşma seslerinin uzaması ile karakterize edilir ve normal konuşma akışında bozulmalara neden olur. Bu durum çoğunlukla küçük çocuklarda, konuşma ve dil becerilerini geliştirirken ortaya çıkar. Kekemelik yetişkinliğe devam edebilir: Yetişkinlerin yaklaşık% 1'i bu durumdan etkilenmeye devam etmektedir ( Prasse ve Kikano, 2008 ). Kekemeliğin karmaşık eşzamanlı zamanlamadaki eksikliklerle bağlantılı olabileceği öne sürülmüştür ( Max ve Yudman, 2003 ).
Mevcut tedavilerin çoğu “akıcılığı artıran” koşulları aşılayarak daha akıcı konuşma üretmenin yollarını kesen kişilere öğretmeye odaklanmıştır. Özellikle şarkı söylemek, önemli terapötik potansiyele sahip olarak tanımlanmıştır ve araştırmalar, kekemeli bireyler arasındaki akıcılığı arttırmak için bu yaklaşım lehine kanıt sağlamıştır. Örneğin Healey, Mallard ve Adams (1976)şarkı söylemenin kekemeliği azaltıp azaltamayacağını ve eğer öyleyse, sözlere aşina olmanın böyle bir etki yaratmada rol oynayıp oynamadığını inceledi. Katılımcılardan orijinal (tanıdık) veya değiştirilmiş (tanıdık olmayan) metinlerle iyi bilinen şarkıların sözlerini okuması veya söylemesi istendi. Kekemeliğin azalması şarkı söylerken okuma koşulundan daha büyüktü. En büyük azalma, tanıdık şarkı sözleri söylendiğinde gözlendi. Bu nedenle, artan fonasyon süresi, tonlama ve aşinalık, şarkı söylemeyi akıcılığı artıran etkiye katkıda bulunabilir.
Bir başka çalışmada, Andrews, Howier, Dozsa ve Guitar (1982) 15 farklı akıcılığı artırıcı yöntemin (şarkı söyleme dahil) çeşitli kekemelik önlemleri üzerindeki etkilerini incelemiştir. Şarkı söyleme durumunda, katılımcılardan seçtikleri şarkıları 10 dakika boyunca söylemeleri istendi. Sonuçlar, şarkı söylemenin, muhtemelen fonasyon süresinin artması nedeniyle kekemelik sıklığını% 90'ın üzerinde azalttığını göstermiştir. Artan akıcılıkta şarkı söylemenin yararı için başka kanıtlar Colcord ve Adams (1979) ve son olarak Davidow, Bothe, Andreatta ve Ye (2009) tarafından gösterilmiştir .
Üretim hızının akıcılığı etkileyip etkilemediğini araştırmak için Glover, Kalinowski, Rastatter ve Stuart (1996) şarkı söylemeyi ve okumayı hızlı ve yavaş koşullar altında tekrarlanan ölçümler kullanarak karşılaştırdı. Önceki bulguları tekrarlayarak, şarkı söylemek okumadan daha akıcı konuşma yarattı. Ancak, okuma üretiminin iki oranı arasında anlamlı bir fark yoktu. Yazarlar, tek başına prodüksiyon oranının, şarkı söylemeyi akıcılık artırıcı etkisini hesaba katmasının mümkün olmadığı sonucuna vardı. Bununla birlikte, temeldeki mekanizmadan bağımsız olarak, şarkı söylemenin kekemeli bireylerde daha akıcı konuşma üretmek için etkili bir yöntem olduğu açıktır.
Şarkı söylemenin akıcılığı artırıcı etkisi, kekemeli bireyleri kontrollerle karşılaştıran bir nörogörüntüleme çalışmasında da araştırılmıştır. Pozitron emisyon tomografisi, Stager, Jeffries ve Braun'u kullanma (2003)akıcılığı indükleyen görevlerle (metronom kullanarak şarkı söyleme ve tempolu konuşma), tipik olarak akıcı olmayan konuşmayı (cümle yapımı ve tempolu olmayan olay anlatımı) indükleyen görevlerle ilişkili beyin aktivasyonlarını inceledi. Bir dinlenme koşulu temel olarak hizmet etti. Akıcılık yaratan görevler sırasında, akıcı olmayan konuşma görevlerine kıyasla önemli ölçüde daha aktif olan beyin bölgeleri, konuşmayı işleyen ve duyusal geri bildirim alan işitsel alanların yanı sıra artikülatör motor eylemlerinde yer alan motor ve premotor bölgeleri içerir. Bu, ortak bir işitsel-motor mekanizmanın kekemelerde akıcılığın altında yatan ve bireylerin konuşmanın kendi kendini izlemesine katılmasına izin verebileceğini ve böylece oral artikülatörlerin daha etkili bir şekilde kontrol edilebileceğini düşündürmektedir.
Parkinson hastalığı
Parkinson hastalığı olan kişilerde, ses ve konuşma anormallikleri (yaşlanma ile ilişkili olanların ötesinde) çok yaygındır. Parkinson hastalarının% 80'inden fazlasının bir noktada ses ve konuşma problemleri geliştirdiği tahmin edilmektedir ( Ramig, Fox ve Sapir, 2008 ). Bu sorunlardan bazıları iletişimi ve yaşam kalitesini azaltacak kadar önemlidir (örneğin, Streifler ve Hofman, 1984 ). Farmakolojik müdahaleler ve geleneksel konuşma terapisi teknikleri bu anormalliklerin tedavisinde tutarlı bir şekilde etkili olmamıştır (örn., Weiner ve Singer, 1989 ). Sonuç olarak, Parkinson hastalarında konuşma anlaşılırlığı ve sözlü iletişim becerileri zayıf kalmaktadır.
Parkinson konuşmasının bazı ortak özellikleri şunlardır: azalmış ses yüksekliği, nefes vokal kalitesi ve azalmış glottal kapanma ve solunum fonksiyonu ile ilişkili kısa fonasyon süresi. Azalan ağız açıklığı ve velofaringeal port fonksiyonu vokal rezonansın azalmasına katkıda bulunur. Sıklıkla belirtilen diğer problemler arasında konuşma hareketlerini başlatmada güçlük, anormal konuşma hızı ve ritmi ve kısa konuşma aceleleri yer alır. Ayrıca, ses yüksekliği ve ses yüksekliği aralıklarındaki azalma genellikle Parkinson hastalığı olan hastaların duygularını konuşmalarında taşıma yeteneğini sınırlar.
Araştırmalar, yoğun bir ses terapisi programının (ilk hasta tedavi edildikten sonra adlandırılan “Lee Silverman Ses Tedavisi” [LSVT] olarak bilinir), Parkinson hastalığı olan hastaların bazı konuşma anormalliklerini plaseboya kıyasla azaltmada etkili olabileceğini göstermiştir. terapi ( Ramig, Countryman, O'Brien, Hoehn ve Thompson, 1996 ). LSVT, konuşma sırasında solunum, laringeal ve artikülasyon işlevlerini iyileştirmek için yüksek sesli fonasyon ve yüksek yoğunluklu vokal egzersizlerinin kullanımını vurgular. LSVT üzerinde yapılan çalışmalar, sesli harflerin sürekliliği ve temel frekans aralığı gibi vokal yapım parametrelerinde iyileşmelerle birlikte olumlu ve uzun vadeli etkiler bildirmiştir. Bu iyileştirmeler, tedavinin sona ermesinden 12 ay sonra bile korunmuştur (örneğin, Ramig ve ark., 2001)). Yakın tarihli bir çalışma, düşük perdeli bir LSVT bileşeni ekledi ve düşük kayıttaki seslendirmenin, laringeal kaslardaki suşları en aza indirmeye yardımcı olduğunu buldu ( DeStewart, Willemse, Maassen ve Horstink, 2003 ).
Bazı ses terapisi teknikleri şarkı söylemeyi bir müdahale olarak kullanmıştır ve bu ön sonuçlar umut vericidir. Örneğin, Haneishi (2001) , sesli ısınma ve şarkı söyleme alıştırmalarından oluşan, fonasyon ve nefes almayı vurgulayan müzik tabanlı bir ses protokolü kullanmıştır. 12-14 seanstan sonra, Parkinson hastalığı olan hastalar konuşma anlaşılabilirliği ve vokal yoğunluğunda önemli artışlar gösterdi. Tarafından Daha yeni bir çalışma Di Benedetto ve arkadaşları. (2008)bir grup olarak koro şarkı söylemeyi kullandılar. Protokol, işitsel ritmik stimülasyonu arttırmak için bir piyano eşliğinde şarkı söylemeyi içeriyordu. Protokol ayrıca bir dizi prosodik, solunum ve laringeal egzersizleri de içeriyordu. 13 seans şarkıdan sonra, Parkinson hastalığı olan hastalar sesli harf fonlaması ve okumasında iyileşmeler gösterdi. Bu çalışmaların nispeten küçük örneklem boyutlarına ve kontrolsüz doğasına rağmen, bu iki çalışmanın sonuçları şarkı söylemenin Parkinson hastalığı ile ilişkili konuşma eksikliklerinin bazılarını iyileştirmeye yardımcı olabileceğini göstermektedir. Gelecekte yapılacak araştırmalar için doz etkilerinin belirlenmesi ve bu müdahalelerin etkinliğinin randomize kontrollü bir şekilde test edilmesi gerekmektedir.
Afazi
Afazi, dil üretme ve / veya kavrama yeteneğinin kaybıyla sonuçlanan inme veya diğer beyin yaralanmalarının yaygın ve yıkıcı bir komplikasyonudur. Akut inme hastalarının% 24-52'sinde inme sonrası 7 gün içinde test edilirse bir tür afazi olduğu tahmin edilmektedir; Hayatta kalanların% 12'sinin inme sonrası 6. ayda hala önemli afazileri vardır ( Wade, Hewer, David ve Enderby, 1986 ). Dil işlev bozukluğunun doğası ve şiddeti, beyin lezyonunun yeri ve boyutuna bağlıdır. Buna göre afazi genel olarak akıcı veya akıcı olmayan olarak sınıflandırılabilir ( Beeson ve Rapcsak, 2005). Akıcı afazi genellikle Wernicke alanı olarak bilinen arka superior temporal lob içeren bir lezyondan kaynaklanır. Akıcı hastalar, nispeten normal konuşma uzunluğu ile eklemli konuşma gösterirler. Bununla birlikte, konuşmaları dinleyici için tamamen anlamsız olabilir ve jargonun yanı sıra sözdizimsel ve dilbilgisi kurallarına aykırı olabilir. Bu hastalarda ciddi konuşma anlama eksiklikleri de vardır. Aksine, akıcı olmayan afazi en sık olarak sol frontal lobdaki bir lezyondan kaynaklanır ve Broca bölgesi olarak bilinen sol arka inferior frontal bölgeyi içerir. Akıcı olmayan hastalar, konuşma konuşması için nispeten sağlam bir anlama sahip olma eğilimindedir, ancak artikülasyon ve konuşma yapımında belirgin bozukluklara sahiptir. İçindeŞekil 1temporal lobları frontal lob motor bölgelerine bağlayan bir lif demeti olan kavisli fasikülüsün (AF) difüzyon tensör görüntülerini ve rekonstrüksiyonlarını gösteriyoruz. AF, işitsel-motor haritalamada önemli bir rol oynamaktadır ve özellikle sol demet, dil işlemenin temelini oluşturmaktadır.Şekil 1a dil için tipik sol hemisfer baskınlığı olan sağlıklı bir müzisyenin AF'sini gösterir (yani, daha büyük sol AF). Şekil 1bsağlıklı bir profesyonel şarkıcı AF gösterir. Şarkıcının doğru AF'si, müzisyen olmayanınkine göre daha gelişmiştir (Şekil 1a), muhtemelen yıllarca süren ses eğitimi nedeniyle. Şekil 1cşarkı söyleme (melodik tonlama) tedavisine başlamadan önce kronik akıcı olmayan afazi olan bir hastanın AF'sini gösterir. Bu hastada lezyon o kadar büyüktür ki sol yarıkürede AF yoktur, bu da önemli konuşma kusurlarına neden olur.Şekil 1dyoğun tedaviden sonra aynı hastanın AF'sini gösterir. Şarkı söylemek, sağ yarıkürenin işitsel-motor bölgelerine girer ve uzun bir süre yoğun tedavi, gri ve beyaz cevherde yapısal adaptasyonlara yol açabilir. Bu hastada, tedaviden önce ve sonra difüzyon tensör görüntüleri karşılaştırıldığında sağ AF yapısal uyarlamalar gösterdi.
Araştırmalar, söylenen kelimeleri ve cümleleri şarkı söylemenin veya tonlamanın, akıcı olmayan afazi olan hastalarda konuşma çıkışını kolaylaştırmaya yardımcı olabileceğini göstermiştir. Özellikle, melodik tonlama terapisi (MIT) adı verilen bir tekniğin, doğal düzelmenin veya geleneksel tonlama temelli olmayan konuşma terapilerinin sınırlamalarının ötesinde, ifade dilinde iyileştirmeler ürettiği gösterilmiştir ( Schlaug, Marchina ve Norton, 2008 ). Akıcı olmayan afazi olan hastaların genellikle bir şarkının sözlerini aynı kelimeleri söyleyebileceğinden daha iyi söyleyebilmesinden ilham alan MIT, yavaş, perdeli seslendirme veya şarkı söyleme ile ritmik dokunuşla birlikte konuşma prozodunu vurgular. sol el ( Albert, Sparks ve Helm, 1973 ;Norton, Zipse, Marchina ve Schlaug, 2009 ). Özellikle, MIT, melodik tonlama ve sürekli seslendirmenin yanı sıra hece üretimi için ipucu sağlamak için sol el ritmik vuruşu kullanarak bir dizi kelime veya kelime öbeği uygulamayı içeren yoğun bir müdahaledir (ayrıntılar için Norton, vd., 2009'a bakınız).
Bugüne kadar, MIT kullanan çalışmalar, akıcı olmayan afazi olan hastalarda olumlu sonuçlar üretmiştir. Bu sonuçlar Boston Diagnostik Afazi Muayenesi'ndeki (BDAE; Goodglass ve Kaplan, 1983 ; iyileştirmeler ve ayrıca Bonakdarpour, Eftekharzadeh ve Ashayeri, 2000 ; Sparks, Helm ve Albert, 1974 ) iyileştirmeler ve ifade üretimindeki gelişmelere ( Wilson ) kadar uzanmaktadır . , Parsons ve Reutens, 2006 ) tedaviden sonra. Bu müdahalenin etkinliği, dil becerilerinin eğitimsiz bağlamlara aktarımını inceleyen yakın tarihli bir çalışmada da gösterilmiştir. Schlaug ve diğ. (2008)MIT'in kontrol müdahalesi (konuşma tekrarı) ile resim adlandırma performansı ve öneri konuşması ölçümleri üzerindeki etkilerini karşılaştırmışlardır. 40 günlük seanstan sonra, her iki terapi tekniği de tüm sonuç ölçümlerinde önemli bir iyileşme ile sonuçlandı, ancak bu iyileşmenin kapsamı, MIT uygulanan hasta için kontrol tedavisi uygulanan hastaya göre çok daha fazlaydı.
MIT'in terapötik etkisi, beyin fonksiyonlarının yeniden düzenlenmesini gösteren nörogörüntüleme çalışmalarında da belirgindir. MIT, sağ yarıkürede ön motor ve inferior frontal ve temporal lobları ( Schlaug, Marchina ve Norton, 2008 ) içeren sağ hemisfer ağında aktivasyonun artmasına ve sağ yarıkürede ( Schlaug ) artmış lif sayısının ve hacminin artmasına neden oldu. ve ark., 2009). Tonlama yapmayan konuşma terapisi ile tedavi edilen bir hastada daha az sağ hemisfer değişikliği ve daha fazla sol hemisfer değişikliği görüldü. Bu bulgular, kronik inmeli hastalarda daha uzun bir süre uygulandığında MIT gibi yoğun deneysel tedavilerin fonksiyonel ve yapısal beyin değişikliklerini indükleyebildiğini ve bu değişikliklerin konuşma çıktısı iyileştirmeleriyle ilişkili olduğunu göstermektedir. Tonlama temelli olmayan bir kontrol terapisine kıyasla MIT'nin etkinliğini değerlendiren büyük ölçekli randomize kontrollü bir çalışma halen devam etmektedir (daha fazla bilgi için bkz. Klinik Araştırma Kayıt Numarası: NCT00903266 ).
Otizm
Semptomları şarkı söyleyerek potansiyel olarak yardımcı olabilecek başka bir durum otizmdir. Bu durumun nüfusun yaklaşık% 1'ini etkilediği tahmin edilmektedir ( Williams, Higgins ve Brayne, 2006 ). Otizm, ifade edilen dil ve iletişimdeki bozukluklarla karakterize edilir, etkilenen bazı bireyler tamamen fonksiyonel konuşmadan yoksundur ( Tager-Flusberg, 1997 ). Otizmi olan bireylerin üstün işitsel işleme yetenekleri vardır (örn. Heaton, 2003 ; Heaton, Hermelin ve Pring, 1998 ) ve genellikle müzik öğrenme ve yapma konusunda güçlü ilgi gösterirler (örneğin, Hairston, 1990 ; Trevarthen, Aitken, Paoudi ve Robarts, 1996 ).
Bugüne kadar, sadece iki vaka çalışması, şarkı söylemenin otizmli çocuklarda konuşmanın gelişimi üzerindeki olumlu etkilerini tanımlamıştır. Bir çalışmada tonlanmış sorular ve ifadeler içeren MIT'in uyarlanmış bir versiyonu kullanılmıştır ( Miller ve Toca, 1979 ). Başka bir çalışma, seslendirmeleri teşvik etmek için ses perdesi eşleştirmesi ve şarkı söylemeyi kullandığını bildirdi ve bu da sonunda kelimelerin eklemlenmesine yol açtı ( Hoelzley, 1993)). Bu tek vaka çalışmalarının sonuçları cesaret verici olsa da, bu yöntemlerin etkinliği, bu yaklaşımların daha geniş bir etkilenen birey popülasyonuna genelleştirilip genelleştirilemeyeceğini ve eğitimli etkilerde etkilerin olup olmadığını belirlememize izin verecek kontrollü bir tasarımda test edilmelidir. kelimeler / kelime öbekleri eğitimsiz öğelere aktarılır. Bu nedenle, şarkı söylemenin otizmdeki etkinliğini test eden daha fazla araştırma yapılması gerekmektedir.
Otizmli çocukların ifade edici dil geliştirmelerine yardımcı olmak için özel olarak tasarlanmış bir müdahale şu anda test edilmektedir ( Wan ve diğerleri, 2009 ; Wan, Demaine, Zipse, Norton ve Schlaug, 2010 ). İşitsel-motor haritalama eğitimi (AMMT) olarak bilinen bu müdahale, otizmdeki bazı iletişim açıklarının altında olduğuna inanılan varsayılan bir işlevsiz insan aynası nöron sistemine giren üç şarkı - şarkı, motor aktivite ve taklit - içerir ( Wan et al., 2010 ). İlk olarak, şarkı söyleme, iki yönlü fronto-temporal ağın konuşulmasından daha belirgin bir şekilde etkileşime girer ve bu ağ, ayna nöron sisteminin bazı bileşenlerini içerir ( Brown, Martinez, Hodges, Fox ve Parsons, 2004 ; Ozdemir ve diğerleri, 2006)). İkincisi, bir perküsyon enstrümanı çalarak motor aktivitesi sadece çocuğun ilgisini çekmekle kalmaz, aynı zamanda oro-yüz ve artikülasyon hareketlerini kontrol eden bir sensorimotor ağa da girer ( Meister ve diğerleri, 2003 ; Meister, Buelte, Staedtgen, Borooierdi ve Sparing, 2009 ). Dahası, vurmalı çalgı tarafından üretilen ses anlamlı ses iletişimi için kritik olan işitsel-motor haritalamayı kolaylaştırabilir ( Lahav, Saltzman ve Schlaug, 2007 ). Son olarak, tekrarlayan eğitim yoluyla taklit, öğrenmeyi kolaylaştırır ve ayna nöron sistemindeki yanıtları değiştirir ( Catmur, Walsh ve Heyes, 2007). AMMT işitsel ve motor sistemleri arasındaki etkileşimleri geliştirdiğinden, otizmli bireylerin iletişim becerilerini geliştirebilecekleri etkili bir terapötik stratejiyi temsil edebilir.
Bu makalede gösterildiği gibi, şarkı söyleme, çeşitli nörolojik bozukluklarda umut verici bir terapötik aracı temsil etmektedir. Şarkı söylemek, sürekli seslendirme, azalan üretim hızı ve bireysel fonemler hakkında artan farkındalık gibi özelliklerden dolayı, konuşma motorlarındaki bazı zorlukların iyileştirilmesinde özellikle yararlıdır. Şarkı söyleme etkinliğinin altında yatan kesin mekanizmalar büyük ölçüde keşfedilmemiş olsa da, bir takım hipotezler önerilmiştir. İlk olarak, sürekli seslendirme hece ve kelimeler arasındaki bağlantıyı artırmaya yardımcı olur. Bu fikir, kekemelik (örneğin Andrews ve ark., 1982 ) ve edinilmiş beyin lezyonu (örn., Norton ve ark., 2009 ) tarafından sağlanan artan fonasyon süresi, hece uzatma ve anlaşılabilirlik açıklamalarıyla tutarlıdır .Schlaug ve diğerleri, 2008 ; Tamplin, 2008 ) çalışmaları. Bozulmuş dil sistemi genellikle sol yarıküreye lateralize olduğundan, şarkı söylemek ya da tonlamak, konuşmaktan çok daha büyük bihemisferik bir ağa bağlanır ( Ozdemir ve diğerleri, 2006 ). Ayrıca, sağ yarıküre, belirli bir süre boyunca özellikle prosodik ve yavaş modüle edilmiş sinyallerle etkileşime girebilir. İkincisi, bazı afazi çalışmalarının ortaya koyduğu açıklamaya göre, azalan üretim oranı sol yarımküreye olan bağımlılığı da azaltır (örneğin, Schlaug ve ark., 2008 ). Bununla birlikte, şarkı söyleme sırasındaki üretim oranının kekemelik yapan bireylerin performansını etkilediği görülmemektedir ( Glover ve ark. 1996). Üçüncüsü, bireysel fonemler hakkında artan farkındalık eklemlenmeyi kolaylaştırır (örneğin, Auriemmo ve diğerleri, 2009 ). Kelimeler söylendiğinde fonemler izole edilir, böylece kendi kendini düzeltme fırsatı verilir. Son olarak, yukarıda açıklanan rahatsızlıkların çoğuyla ilişkili bir artikülatör-motor bileşen olduğu için şarkı söylemek, ses-motor haritalamayı kolaylaştıran bir beyin ağına girmeye yardımcı olabilir (örneğin, Lahav ve ark. 2007 , Meister ve ark. 2003 ) . Gerçekten de, mevcut şarkı söyleme tekniklerinden bazıları müdahaleye el vurma kullanımını (örneğin, Schlaug ve ark., 2008 ) zaten dahil etmiştir . Vokal çıkışını kolaylaştırmak için elle dokunma veya harici işitsel ipuçlarının kullanımının kanıtlanmıştır (örn. Pilon, McIntosh ve Thaut, 1998; Thaut, McIntosh, McIntosh ve Hoemberg, 2001 ; Wambaugh ve Martinez, 2000). Birlikte ele alındığında, çeşitli nörolojik durumların semptomlarını iyileştirmede şarkı söyleme etkinliğinin altında yatan bir dizi olası mekanizma olduğu görülmektedir. Tüm değişkenlerin konuşma motoru çıktısındaki bir gelişmeye katkısını test etmek zor olsa da, herhangi bir yeni deneysel müdahalenin, randomize kontrollü bir çalışmada kontrollü veya yerleşik bir müdahaleye karşı etkinliğini test etmek önemlidir. Aynı derecede önemli olan şan veya işitsel-motor haritalama eğitiminin altında yatan sinirsel mekanizmalar ve bunların terapötik etkileri. Bu mekanizmaların aydınlatılması, müdahaleleri uyarlamamızı, belirli müdahaleler için en uygun hastaları seçmemizi ve iyileşme hakkında tahminlerde bulunmamızı sağlayacaktır.
Rf:
Catherine Y. Wan , Theodor Rüber , Anja Hohmann ve Gottfried Schlaug