Öncelikle Merhabalar;
Ben Ömer Eroğlu .22 Yaşındayım. Mekatronik Mühendisliği 3.sınıf öğrencisiyim.Formu 1,5 senedir takip ediyorum ve elimden geldiğince yazıları okuyup kendi hayatımla bağdaştırmaya çalışıyorum.Bu platform da gönüllü olarak çok güzel işler yapan insanlar var öncelikle kendilerine teşekkür ediyor ve hayatlarında hep güzel günler görmelerini ümit ediyorum.
Ben Kekemeyim.Orta okuldan itibaren kendini ufak ufak belli eden sinyallerle başladı alsında.Haliyle insanlarla daha çok iletişime geçip insan yaş aldıkça da olgunluğa evrildiği için kaygı ve takılma korkusu da zamanla arttı ve bugüne geldi.
Lise 1 de bu saçma 15 günde son kurslarına gittim İlk aşamada susma süreci ve ardından melodili konuşarak kelimenin ilk hecesini uzatma mantığı üzerineydi.ilk senelerde iyi gelmeye başladı konuşmalarımda iyileşmeler ve kaygı problemlerim bayağı azalmıştı.Ama yöntem gerçek hayata uygulaması zor ve gerçek konuşmadan uzak olduğu için aşınma ile beraber takılmalarım tekrardan nüksetmeye başladı.2-3 sene bu yöntemi bozup bozup uyguladım.Ama sonunda gördüm ki mantıksız,işlevsiz bir yöntem.Haliyle bu yöntem de başarısız olduğum için derin bir üzüntü ve yenilgi duygusu içimi kapladı.Hep böyle kalıcam diyip kendimi içten içe sorgulamaya başladım.Bu da ister istemez insana zarar veriyor.Buna rağmen de okulda inanılmaz çevresi olan ve sınıfta konuşkan bir insandım ama ister istemez kaygı durumum oluyordu.
Sonra;2 sene hiçbir eğitim veya bir destek almadım.bu süre zarfında üniversite sınavlarına çalışıp Mekatronik Mühendisliği kazandım.İstediğim ve sevdiğim bir meslektir.Üniversitenin ilk senesinde pandemi denk geldiği için yine birşey yapamadım ve evde içim içimi yiyiyordu aslında nasıl yaparsam da bu illeti yenerim.Kariyerimi çok etkilerse ne yaparım diye.Ve işin ehli bir kurum varmı diye internetten araştırmaya koyuldum.X Merkezine gittim ve aslında biraz şaşırdım.Kendileri yalnızca işin piskolojisiyle yani duyarsızlaştırma ile ilgileniyorlardı ve belli bir seviyeden sonra geliştirme üzerine teknikler uyguluyorlardı.Bende Öncelikle kekemeliğimi kabullenerek işe başladım ve birkaç ayda büyük yol kat ettim.Bu süreçte pandemiden sonra üniv. açıldı ve kendimi çok rahat ve özgür hissediyordum.Okulda topluluk kurduk Şuan (600 üyesi var) toplantılarını yönettiğim toplantılar oldu vs...
İş böyle güzel giderken İş oldu bitti diyerek biraz rehavete kapıldım.Ve duyarsızlaştırma ,durumu kabullenme gibi olguları unuttum gibi birşey. Kekelediğim zaman bunu içimde büyüterek aslında eski kaygılarıma biraz geri döndüm diyebilirim.
Kekemelerin yaptığı en büyük hata bence kendini sosyal hayattan saklama.Birçok uzmanla insanla kurumla konuştum.İnsan kaygı seline kapıldığı zaman daha çok gerilemeler oluyor.Bu bir senedir kendimi telafi etmek için amfi de (sınıfta) kekeme olmama rağmen en çok konuşan ve derse katılan birkaç öğrenciden birisiyim.Mühendislik okuduğum için üniversite hayatım boyunca 4 kere TEKNOFESTE Katıldım.bunlardan 2 sinde takım kaptanı oldum.4 Yarışmanın 3 ünde finalist olduk.Çok çok önemli insanlara önemli sunumlar yaptık (bakan yardımcılarına kadar ) ve bu sunumları yönetttim de.Bu final segilerinde stand da açıp projelerimizi tanıttık ettik.Üniversite de hocalarımla özel olarak projeler yaptık.Mekatronik Mühendisleri derneğinde aktif görev de aldım.Bu birçok etkinlikte kekeledim.özellikle sunum esnalarında.
Bunca süreç sonunda gerçekten öğrendiğim birşey var beynimiz belli kararlar almış buralarda şuralarda takılıyorsun.Şu kelimede bu kelimede takılıyorsun.Ve bunu kendine kazımış.Bu olguyu değiştirmek birkaç hafta da geçecek birşey değil tabiki, Benimde yaptığım en büyük hata hızlı sonuç alma isteği ve havaya kapılmak diyebilirim.Belki 10-15 sene kalıplaşmış düşünceleri kısa zaman aralığında atma fikri çok saçma bence.Kekemeliği kabullenmek sürecin ilk adımı ve devamında duyarsızlaştırma geliyor bence.Bir gün üniversitede hocamız herkesten özgeçmiş istedi incelemek için.Sınıftaki en iyi cv benimkiydi.Bunu övünmek için söylemiyorum hep kaygı ve takılma korkusu olan ben dönüp bu olaya baktığım zaman kekelemem hiçbirşeye engel değilmiş gerçekten dedim.
Bu yazıdan itibaren artık korkusuzca konuşmak için elimden gelen herşeyi yapıcam.Kekelersem de kekeliyim.Kekeliyorum diye bunu tamamen de kabul etmiycem
tabiki elimden geleni yapacağım biraz da kekelersem hata payı olarak algılayacam.
(BENİM GİBİ KEKEMELERE TAVSİYEM)
Herşey insanın elinde pozitif olanı görmekte,negatif olanı görmekte.Yağmurlu havada yağmur yağıyor diye sitem etmek te bir tercih,Yağmur yağıyor diye keyif almakta bir tercih.Çok güzel bir hayatımız var yaşamaya ve görmeye değer.Ama ana odağımıza kekemeliği koyarsak keyif alamayız bence.Hayatta yapabileceğimizin en iyisini yapmamız ümidiyle.
ÖÖÖZGÜR KEKEKELE.
Ben Ömer Eroğlu .22 Yaşındayım. Mekatronik Mühendisliği 3.sınıf öğrencisiyim.Formu 1,5 senedir takip ediyorum ve elimden geldiğince yazıları okuyup kendi hayatımla bağdaştırmaya çalışıyorum.Bu platform da gönüllü olarak çok güzel işler yapan insanlar var öncelikle kendilerine teşekkür ediyor ve hayatlarında hep güzel günler görmelerini ümit ediyorum.
Ben Kekemeyim.Orta okuldan itibaren kendini ufak ufak belli eden sinyallerle başladı alsında.Haliyle insanlarla daha çok iletişime geçip insan yaş aldıkça da olgunluğa evrildiği için kaygı ve takılma korkusu da zamanla arttı ve bugüne geldi.
Lise 1 de bu saçma 15 günde son kurslarına gittim İlk aşamada susma süreci ve ardından melodili konuşarak kelimenin ilk hecesini uzatma mantığı üzerineydi.ilk senelerde iyi gelmeye başladı konuşmalarımda iyileşmeler ve kaygı problemlerim bayağı azalmıştı.Ama yöntem gerçek hayata uygulaması zor ve gerçek konuşmadan uzak olduğu için aşınma ile beraber takılmalarım tekrardan nüksetmeye başladı.2-3 sene bu yöntemi bozup bozup uyguladım.Ama sonunda gördüm ki mantıksız,işlevsiz bir yöntem.Haliyle bu yöntem de başarısız olduğum için derin bir üzüntü ve yenilgi duygusu içimi kapladı.Hep böyle kalıcam diyip kendimi içten içe sorgulamaya başladım.Bu da ister istemez insana zarar veriyor.Buna rağmen de okulda inanılmaz çevresi olan ve sınıfta konuşkan bir insandım ama ister istemez kaygı durumum oluyordu.
Sonra;2 sene hiçbir eğitim veya bir destek almadım.bu süre zarfında üniversite sınavlarına çalışıp Mekatronik Mühendisliği kazandım.İstediğim ve sevdiğim bir meslektir.Üniversitenin ilk senesinde pandemi denk geldiği için yine birşey yapamadım ve evde içim içimi yiyiyordu aslında nasıl yaparsam da bu illeti yenerim.Kariyerimi çok etkilerse ne yaparım diye.Ve işin ehli bir kurum varmı diye internetten araştırmaya koyuldum.X Merkezine gittim ve aslında biraz şaşırdım.Kendileri yalnızca işin piskolojisiyle yani duyarsızlaştırma ile ilgileniyorlardı ve belli bir seviyeden sonra geliştirme üzerine teknikler uyguluyorlardı.Bende Öncelikle kekemeliğimi kabullenerek işe başladım ve birkaç ayda büyük yol kat ettim.Bu süreçte pandemiden sonra üniv. açıldı ve kendimi çok rahat ve özgür hissediyordum.Okulda topluluk kurduk Şuan (600 üyesi var) toplantılarını yönettiğim toplantılar oldu vs...
İş böyle güzel giderken İş oldu bitti diyerek biraz rehavete kapıldım.Ve duyarsızlaştırma ,durumu kabullenme gibi olguları unuttum gibi birşey. Kekelediğim zaman bunu içimde büyüterek aslında eski kaygılarıma biraz geri döndüm diyebilirim.
Kekemelerin yaptığı en büyük hata bence kendini sosyal hayattan saklama.Birçok uzmanla insanla kurumla konuştum.İnsan kaygı seline kapıldığı zaman daha çok gerilemeler oluyor.Bu bir senedir kendimi telafi etmek için amfi de (sınıfta) kekeme olmama rağmen en çok konuşan ve derse katılan birkaç öğrenciden birisiyim.Mühendislik okuduğum için üniversite hayatım boyunca 4 kere TEKNOFESTE Katıldım.bunlardan 2 sinde takım kaptanı oldum.4 Yarışmanın 3 ünde finalist olduk.Çok çok önemli insanlara önemli sunumlar yaptık (bakan yardımcılarına kadar ) ve bu sunumları yönetttim de.Bu final segilerinde stand da açıp projelerimizi tanıttık ettik.Üniversite de hocalarımla özel olarak projeler yaptık.Mekatronik Mühendisleri derneğinde aktif görev de aldım.Bu birçok etkinlikte kekeledim.özellikle sunum esnalarında.
Bunca süreç sonunda gerçekten öğrendiğim birşey var beynimiz belli kararlar almış buralarda şuralarda takılıyorsun.Şu kelimede bu kelimede takılıyorsun.Ve bunu kendine kazımış.Bu olguyu değiştirmek birkaç hafta da geçecek birşey değil tabiki, Benimde yaptığım en büyük hata hızlı sonuç alma isteği ve havaya kapılmak diyebilirim.Belki 10-15 sene kalıplaşmış düşünceleri kısa zaman aralığında atma fikri çok saçma bence.Kekemeliği kabullenmek sürecin ilk adımı ve devamında duyarsızlaştırma geliyor bence.Bir gün üniversitede hocamız herkesten özgeçmiş istedi incelemek için.Sınıftaki en iyi cv benimkiydi.Bunu övünmek için söylemiyorum hep kaygı ve takılma korkusu olan ben dönüp bu olaya baktığım zaman kekelemem hiçbirşeye engel değilmiş gerçekten dedim.
Bu yazıdan itibaren artık korkusuzca konuşmak için elimden gelen herşeyi yapıcam.Kekelersem de kekeliyim.Kekeliyorum diye bunu tamamen de kabul etmiycem
tabiki elimden geleni yapacağım biraz da kekelersem hata payı olarak algılayacam.
(BENİM GİBİ KEKEMELERE TAVSİYEM)
Herşey insanın elinde pozitif olanı görmekte,negatif olanı görmekte.Yağmurlu havada yağmur yağıyor diye sitem etmek te bir tercih,Yağmur yağıyor diye keyif almakta bir tercih.Çok güzel bir hayatımız var yaşamaya ve görmeye değer.Ama ana odağımıza kekemeliği koyarsak keyif alamayız bence.Hayatta yapabileceğimizin en iyisini yapmamız ümidiyle.
ÖÖÖZGÜR KEKEKELE.
