Merhabalar.
Bu yazı kendime 20 yıldır yapmadım itirafımdır. Evet kendime yaptığım itiraf. Bence insan en çok kendinden saklıyor bir şeyleri, yüzleşmekten korkutuğu kabul etmediği şeyleri saklıyor. Var ama yokmuş gibi davranıyor.
Hatırladığım kadarıyla 7-8 yaşlarında kekemelik rahatsızlığı başladı. Aile içinde tartışma ve kavgalardan dolayı başlandığını düşünüyorum. Ama bir şekilde bu virüs girdi bana ve bütün bedenimi esir aldı. Korkmaya başladım deli gibi korkmaya başladım. Mümkün olduğunca kaçtım. Sınıfta bildiğim halde parmak kaldırmaktan, arkadaşların yanına gitmekten, topluluklardan hep kaçtım. Ben kekelemeye başlayınca, ailemin kafasını eğip bana acınası ve utanarak bakması en çok yaralayan şeydi beni. Ah anne baba, konuş deyip benden utanmak yerine bana destek verseydiniz keşke. Bir de arkadaşlar, ah bu dalga geçmeyi seven insanlar. Benimle dalga geçerlerdi, dediklerimi tekrar eder gülerler bana değişik lakaplar takarlardı. Bunu en yakın akrabalarım bile yaptı bana.
İnsanlardan nefret ettim hep, çünkü insanlar kötüydü, nasıl sevebilirdim beni yaralayan insanları.
Vesselam çocukluğum ürkek bir kuş gibi geçti. Defalarca kere intihar etmeyi düşündüm. Dünyadaki tek kekeme benim diye bile düşündüm. Elim, ayağım olmasa belli bir özrün var. Ama bu beni daha çok yıkıyordu sanki. Dağ gibi adam küçük büyük insanların karşısında eriyip gidiyor, civa gibi şekilden şekile giriyordu. Ve bir de etrafında öğüt veren insanlar; "Konuşsana, heyecanlanma, heyecanlanacak ne var" gibi bana hiç etkisi olmayan öğütler. Arkadaş o kadar kolay olsa yapmaz mıyım? Olmuyor işte çıkmıyor o kelime ağzımdan.
Tabi meslek seçimini de etkliyor bu veled. Ailem hep öğretmen olmamı istemişti. Aradan yıllar geçmesine rağmen hala demeyi vazgeçmediler; Ben nasıl seçerdim anne öğremenliği, nasıl çıkıp da bir düzine insanın karşısında her gün bir şeyler anlatacaktım, bu benim hayatımı zindan etmez miydi? Diyemedim işte anne ben kekemeyim nasıl olup da ders anlatırım diye. Çok şükür Elektrik Mühendisi oldum. Zorlukları olsa da seviyorum meleğimi.
Şu an 27 yaşındayım,Yaklaşık 20 yıldır kekeliyorum, otobüs biletini internetten alıyorum, yüz yüze görüşeceğim kişileri telefonla aramıyorum, minibüslere değil düğme ile basınca durakta indiren otobüslere biniyorum, kendini tanıtma olan aktivitelere katılmıyorum, bakkal değil marketten alış veriş yapıyorum, yolda birileriyle kavga etmekten kaçınıyorum, arabamla giderken birine adres sormaktansa, varsa navigasyondan buluyorum yoksa defalarca yollarda dolaşıp duruyorum...Bunun gibi normal bir insana rutin olan ama kekemeye göre dağ gibi bir engel olan şeyler.
Yaklaşık 8 sene önce kursa da gittim, bayıldım biriktirdiğim paraları. Çünkü bir umut verdiler bana, bundan kurtulan kişilerin videolarını gösterdiler, senden kurtulacaksın dediler, bende çaresiz inandım. Kekemelikle alakası olmayan kişilerden eğitim aldık, bir kulağımı kapattılar, susacaksın dediler. Arkadaş ben konuşmak istiyorum, sen gelmiş beni susturuyordun. Neymiş 20 yıldır kekeleyen benin, 7 gün susarak eski konuşma şeklini unutacakmışım. Tamam dedik başladık, yavaşlatılmış nasreddin hoca hikayerine. Psikolojimi bozdu, o kazanlar kartallar. 14 gün oldu gönderdiler, bundan sonrası sana bağlı, dediklerimize uyarsan düzelersin dediler. Hiç bir şey olmadı, hayallerimle oynadılar. Sakın inanmayın böyle yerlere.
Sonra sosyal medyada bir grupla tanıştım. Takip etmeye başladım. Bunlar farklıydı, en azından kekeme insalardı, benim gibi. Çok hoşuma gitmişti. Hiç bir şey beklemeden destek veriyorlardı, kekemeliğin bir özür olmadığını, çekinmeden korkmadan kekeleye kekeleye konuşmamız gerektiğini söylüyorlardı. Bunun üstesinden gelmiş canlı örnekler vardı orada. Gördükçe bende inanmaya, artık kekemeliği gözümde büyütmeden saklamadan ifade etmeye başladım. Bana gerçek bir umut oldular. Keşke Türkiye'de herkes bu gruba gelse. Gruptaki bu enerji ile çok çok iyi noktaya gelebiliriz.
Bu durum kekemelikten ziyade kendinle barışık olmayla alakalı bir durum. Biz kekemeyiz lakin çok daha iyi konuşabiliriz. Gelin bir olalım, hep birlikte bunun üstesinden gelelim kekedaşlar.
Grup Sitesi
Bu yazı kendime 20 yıldır yapmadım itirafımdır. Evet kendime yaptığım itiraf. Bence insan en çok kendinden saklıyor bir şeyleri, yüzleşmekten korkutuğu kabul etmediği şeyleri saklıyor. Var ama yokmuş gibi davranıyor.
Hatırladığım kadarıyla 7-8 yaşlarında kekemelik rahatsızlığı başladı. Aile içinde tartışma ve kavgalardan dolayı başlandığını düşünüyorum. Ama bir şekilde bu virüs girdi bana ve bütün bedenimi esir aldı. Korkmaya başladım deli gibi korkmaya başladım. Mümkün olduğunca kaçtım. Sınıfta bildiğim halde parmak kaldırmaktan, arkadaşların yanına gitmekten, topluluklardan hep kaçtım. Ben kekelemeye başlayınca, ailemin kafasını eğip bana acınası ve utanarak bakması en çok yaralayan şeydi beni. Ah anne baba, konuş deyip benden utanmak yerine bana destek verseydiniz keşke. Bir de arkadaşlar, ah bu dalga geçmeyi seven insanlar. Benimle dalga geçerlerdi, dediklerimi tekrar eder gülerler bana değişik lakaplar takarlardı. Bunu en yakın akrabalarım bile yaptı bana.
İnsanlardan nefret ettim hep, çünkü insanlar kötüydü, nasıl sevebilirdim beni yaralayan insanları.
Vesselam çocukluğum ürkek bir kuş gibi geçti. Defalarca kere intihar etmeyi düşündüm. Dünyadaki tek kekeme benim diye bile düşündüm. Elim, ayağım olmasa belli bir özrün var. Ama bu beni daha çok yıkıyordu sanki. Dağ gibi adam küçük büyük insanların karşısında eriyip gidiyor, civa gibi şekilden şekile giriyordu. Ve bir de etrafında öğüt veren insanlar; "Konuşsana, heyecanlanma, heyecanlanacak ne var" gibi bana hiç etkisi olmayan öğütler. Arkadaş o kadar kolay olsa yapmaz mıyım? Olmuyor işte çıkmıyor o kelime ağzımdan.
Tabi meslek seçimini de etkliyor bu veled. Ailem hep öğretmen olmamı istemişti. Aradan yıllar geçmesine rağmen hala demeyi vazgeçmediler; Ben nasıl seçerdim anne öğremenliği, nasıl çıkıp da bir düzine insanın karşısında her gün bir şeyler anlatacaktım, bu benim hayatımı zindan etmez miydi? Diyemedim işte anne ben kekemeyim nasıl olup da ders anlatırım diye. Çok şükür Elektrik Mühendisi oldum. Zorlukları olsa da seviyorum meleğimi.
Şu an 27 yaşındayım,Yaklaşık 20 yıldır kekeliyorum, otobüs biletini internetten alıyorum, yüz yüze görüşeceğim kişileri telefonla aramıyorum, minibüslere değil düğme ile basınca durakta indiren otobüslere biniyorum, kendini tanıtma olan aktivitelere katılmıyorum, bakkal değil marketten alış veriş yapıyorum, yolda birileriyle kavga etmekten kaçınıyorum, arabamla giderken birine adres sormaktansa, varsa navigasyondan buluyorum yoksa defalarca yollarda dolaşıp duruyorum...Bunun gibi normal bir insana rutin olan ama kekemeye göre dağ gibi bir engel olan şeyler.
Yaklaşık 8 sene önce kursa da gittim, bayıldım biriktirdiğim paraları. Çünkü bir umut verdiler bana, bundan kurtulan kişilerin videolarını gösterdiler, senden kurtulacaksın dediler, bende çaresiz inandım. Kekemelikle alakası olmayan kişilerden eğitim aldık, bir kulağımı kapattılar, susacaksın dediler. Arkadaş ben konuşmak istiyorum, sen gelmiş beni susturuyordun. Neymiş 20 yıldır kekeleyen benin, 7 gün susarak eski konuşma şeklini unutacakmışım. Tamam dedik başladık, yavaşlatılmış nasreddin hoca hikayerine. Psikolojimi bozdu, o kazanlar kartallar. 14 gün oldu gönderdiler, bundan sonrası sana bağlı, dediklerimize uyarsan düzelersin dediler. Hiç bir şey olmadı, hayallerimle oynadılar. Sakın inanmayın böyle yerlere.
Sonra sosyal medyada bir grupla tanıştım. Takip etmeye başladım. Bunlar farklıydı, en azından kekeme insalardı, benim gibi. Çok hoşuma gitmişti. Hiç bir şey beklemeden destek veriyorlardı, kekemeliğin bir özür olmadığını, çekinmeden korkmadan kekeleye kekeleye konuşmamız gerektiğini söylüyorlardı. Bunun üstesinden gelmiş canlı örnekler vardı orada. Gördükçe bende inanmaya, artık kekemeliği gözümde büyütmeden saklamadan ifade etmeye başladım. Bana gerçek bir umut oldular. Keşke Türkiye'de herkes bu gruba gelse. Gruptaki bu enerji ile çok çok iyi noktaya gelebiliriz.
Bu durum kekemelikten ziyade kendinle barışık olmayla alakalı bir durum. Biz kekemeyiz lakin çok daha iyi konuşabiliriz. Gelin bir olalım, hep birlikte bunun üstesinden gelelim kekedaşlar.
Grup Sitesi