Merhaba arkadaşlar, siz de yakınlarınız tarafından dışlandınız mı hiç?

Benim mesela fazla arkadaş çevrem olmadı hiçbir zaman çok şiddetli bir kekemeliğim olmasa da. Belki kekeme olmasaydım da fazla olmazdı diye düşündüm; ama kekemeliğin verdiği çekingenlikle kişinin karakterinin bir parçası olan çekingenlik farklı olmalı.

Aile içerinde yaşıtım olan kişiler tarafından ise dışlandığımı fark ediyorum. Açık açık olmasa da beni kendi denkleri olarak görmediklerinin fakındayım. Birbirleri ile buluşmak istiyorlar ve aralarında hiçbir zaman olmadım. Hepsi çok espirili konuşkan bense içimdekini rahat bir şekilde yansıtamıyorum. Kekemeliği sorun etmesem bile bu bir gerçek hiçbir zaman rahat bir şekilde istediğimiz kelimeleri istediğimiz tonda kullanamayacağız.

Açık söylemek gerekirse ben bundan çok yoruldum ve üzülüyorum. Çünkü ömrüm boyunca hiç sevilmedim ve normal bir insan gibi muamele görmedim. Bazen şiddetli kekemelik yaşamadığım zamanlarda anlaşılmyacak kadar daha iyi konuşuyorum. Ama galiba geçmişte yaşanan her şey kalıcı bir iz bırakmış, her şey iyi olduğunda bile garip bir iletişimsizlik ve özgüven sorunu yaşıyorum. Ve artık kendim hakkında iyi hiçbir şey düşünemiyorum.

(12/03/2019, 18:26)Ishtar yazdı: Merhaba arkadaşlar, siz de yakınlarınız tarafından dışlandınız mı hiç?

Benim mesela fazla arkadaş çevrem olmadı hiçbir zaman çok şiddetli bir kekemeliğim olmasa da. Belki kekeme olmasaydım da fazla olmazdı diye düşündüm; ama kekemeliğin verdiği çekingenlikle kişinin karakterinin bir parçası olan çekingenlik farklı olmalı.

Aile içerinde yaşıtım olan kişiler tarafından ise dışlandığımı fark ediyorum. Açık açık olmasa da beni kendi denkleri olarak görmediklerinin fakındayım. Birbirleri ile buluşmak istiyorlar ve aralarında hiçbir zaman olmadım. Hepsi çok espirili konuşkan bense içimdekini rahat bir şekilde yansıtamıyorum. Kekemeliği sorun etmesem bile bu bir gerçek hiçbir zaman rahat bir şekilde istediğimiz kelimeleri istediğimiz tonda kullanamayacağız.

Açık söylemek gerekirse ben bundan çok yoruldum ve üzülüyorum. Çünkü ömrüm boyunca hiç sevilmedim ve normal bir insan gibi muamele görmedim. Bazen şiddetli kekemelik yaşamadığım zamanlarda anlaşılmyacak kadar daha iyi konuşuyorum. Ama galiba geçmişte yaşanan her şey kalıcı bir iz bırakmış, her şey iyi olduğunda bile garip bir iletişimsizlik ve özgüven sorunu yaşıyorum. Ve artık kendim hakkında iyi hiçbir şey düşünemiyorum.

Sen kekemelik hakkında bilgi sahibi olduktan sonra bütün bu düşüncelerini, duygularını yakınlarınla paylaştın mı? Ailene kekemeliğin seni ne kadar üzdüğünü özellikle de onların sana karşı davranışlarının ne kadar onur kırıcı olduğunu dile getirdin mi? 
Eğer onlarda zerre kadar anlayış varsa bunu anlamalılar.
Ama sen onu dile getirmeden (gerekirse yazılı bir mektup biçiminde) nasıl anlayacaklar?
Bu bize düşen bir görev gerekirse bir eş veya dosttan, bir öğretmen veya hocadan yardım isteyerek...

(16/03/2019, 21:48)PetraS yazdı:

(12/03/2019, 18:26)Ishtar yazdı: Merhaba arkadaşlar, siz de yakınlarınız tarafından dışlandınız mı hiç?

Benim mesela fazla arkadaş çevrem olmadı hiçbir zaman çok şiddetli bir kekemeliğim olmasa da. Belki kekeme olmasaydım da fazla olmazdı diye düşündüm; ama kekemeliğin verdiği çekingenlikle kişinin karakterinin bir parçası olan çekingenlik farklı olmalı.

Aile içerinde yaşıtım olan kişiler tarafından ise dışlandığımı fark ediyorum. Açık açık olmasa da beni kendi denkleri olarak görmediklerinin fakındayım. Birbirleri ile buluşmak istiyorlar ve aralarında hiçbir zaman olmadım. Hepsi çok espirili konuşkan bense içimdekini rahat bir şekilde yansıtamıyorum. Kekemeliği sorun etmesem bile bu bir gerçek hiçbir zaman rahat bir şekilde istediğimiz kelimeleri istediğimiz tonda kullanamayacağız.

Açık söylemek gerekirse ben bundan çok yoruldum ve üzülüyorum. Çünkü ömrüm boyunca hiç sevilmedim ve normal bir insan gibi muamele görmedim. Bazen şiddetli kekemelik yaşamadığım zamanlarda anlaşılmyacak kadar daha iyi konuşuyorum. Ama galiba geçmişte yaşanan her şey kalıcı bir iz bırakmış, her şey iyi olduğunda bile garip bir iletişimsizlik ve özgüven sorunu yaşıyorum. Ve artık kendim hakkında iyi hiçbir şey düşünemiyorum.

Sen kekemelik hakkında bilgi sahibi olduktan sonra bütün bu düşüncelerini, duygularını yakınlarınla paylaştın mı? Ailene kekemeliğin seni ne kadar üzdüğünü özellikle de onların sana karşı davranışlarının ne kadar onur kırıcı olduğunu dile getirdin mi? 
Eğer onlarda zerre kadar anlayış varsa bunu anlamalılar.
Ama sen onu dile getirmeden (gerekirse yazılı bir mektup biçiminde) nasıl anlayacaklar?
Bu bize düşen bir görev gerekirse bir eş veya dosttan, bir öğretmen veya hocadan yardım isteyerek...

Akrabalarım benim kekemeliğim hakkında olumsuz davranmıyor tabii ki. Yaşıt olanlarla problem yaşıyorum ki onlarla kekemeliğim hakkında rahatça konuşabiliyorum. Bazı davranışlarının beni incittiğini söylesem böyle bir niyetlerinin olmadığını söylerler biliyorum. Sonuç olarak zorla hiçbir şey yaptırılmıyor. Ve beni hafiften dışladıklarını biliyorum. 

Hayatın içerisine giriyorum. Kurslara gidiyorum. İnsanlarla tanışıyorum.  Ama genel olarak herkesle arkadaşlığım o sınıfta o yerde sınırlı kalıyor. Kafa dengi olduğunu aynı şeylerden hoşlandığımız anladığım kişilerle yakınlık kurma çabalarım bir iie yaramıyor. 

Kekemeliğim aşırı şiddetli olmasa da rahat değilim. Çünkü tıkanır gibi oluyorum. Yoruluyorum. Ve başka birçok sorun daha var.  Hiçbirinin bir çözümü olmadığının farkındayım.  29 yaşına geldim. Ve artık tükendiğimi hissediyorum. Birçok psikoloğa gittim. Saati 250 tl olanına da gittim. Ancak herkes her şeyle inanılmaz yüzeysel ilgileniyor. Ve ben yaşama sevincimi kaybettim. Boşuna yaşıyorum. Neye elimi atsam kuruyor. Artık var olmak istemeyecek noktaya geldim.

Nerede oturduğunu bilmiyorum ama her halükarda kendine bir grup ara. Dertleşmek çok iyi gelir. Her insan değerlidir, yılmaya, yıkılmaya hiç gerek yok. Kendine bir motivasyon koçu da arayabilirsin veya iyi yapabildiğin bir hobi edin. Müzik, resim, spor...
İnsan bir konuda takdir görürse çok şey değişir.
Ayrıca bundan sonraki hangoutsa da katıl.
Bazı sorunlardan dolayı Mart ayında yapamayacağız, Nisan’da kesin olur!
Başarılar dilerim